Image by GrumpyBeere from Pixabay
Η ενέργεια αντιστοιχεί στο νόμισμα του σύμπαντος. Μπορούμε να καταστούμε πλούσιοι, αν συντονιστούμε στη μουσική της ή φτωχοί, αν περιφρονήσουμε τις νότες των θαυμάτων της.
Όλα εξαρτώνται από το πού εμείς επιλέγουμε να εστιάζουμε. Είμαστε τόσο συναρπαστικοί όσο τα όνειρά μας και τόσο ακέραιοι όσο η αποφασιστικότητά μας να μη χαρίσουμε την ελάχιστη προσοχή μας σε μικρές κουβέντες και ανούσιους διαξιφισμούς.
Και τελικά η πραγματικότητά μας συνιστά μια πιστή αντανάκλαση των ευγενέστερων σκέψεων ή των φριχτότερων φόβων μας, των τολμηρών μας πράξεων ή των μίζερων φυλακών μας.
Εμείς τη δημιουργούμε. Λεπτό με το λεπτό υλοποιούμε τον θρίαμβο ή τον εφιάλτη μας, επιλέγουμε το χαμόγελο ή την μεμψιμοιρία, την ελευθερία ή την αιχμαλωσία μας.
Παίρνουμε τη μέρα αγκαλιά και συντροφιά της βαδίζουμε ή την αφήνουμε να ξεγλιστρά μέσα από τα ίδια μας τα χέρια, μουρμουρίζοντας για την κακοδαιμονία μας.
Όμως οι άνθρωποι δεν διαχωρίζονται σε τυχερούς και άτυχους αλλά σε γενναίους και ηττοπαθείς, σε εκείνους που διαθέτουν το θάρρος να κυνηγήσουν τις συνθήκες που επιθυμούν και στους άλλους, που προσκολλώνται στο οικείο και ασφαλές, στο τέλμα και στο βόλεμα.
Η χαρά βρίσκεται στο κουράγιο να διακρίνουμε το φως στο πυκνό σκοτάδι, στην απαράμιλλη έμπνευσή μας να ζωγραφίζουμε ουράνια τόξα σε μουντά τοπία, στο πείσμα μας να μην τα παρατήσουμε, στην τρέλα που συνθλίβει τις συμβάσεις και στον αυθορμητισμό του μικρού παιδιού, που ακόμη υπάρχει κάπου μέσα μας.
Η ενέργεια που συντονίζεται με τους μεγαλόπνοους στόχους και τα αφυπνισμένα μυαλά ρέει στο αίμα, προκαλώντας τις ποιητικότερες υπερβάσεις και τις επικότερες ανατροπές. Γινόμαστε ακριβώς ό,τι επιδιώκουμε. Λαμπροί όσο τα οράματά μας και γκρίζοι όσο η γκρίνια και ο ωχαδερφισμός μας.
Και μεταμορφωνόμαστε στους ανθρώπους με τους οποίους συναναστρεφόμαστε.
Ας επιλέξουμε τους ιδεαλιστές και τους χιουμορίστες, τους δυνατούς και τους τρυφερούς, τους έντιμους και τους αξιόπιστους, εκείνους που χειροκροτούν τις νίκες μας και δεν μετρούν τις κουβέντες μας, αυτούς που δεν κρύβουν τους σκελετούς τους στην ντουλάπα μας.
Γιατί η εσωτερική πληρότητα ισοδυναμεί με την απόφασή μας να μη σηκώνουμε τα γάντια που μας πετούν, να μη λεκιάζουμε το μονοπάτι μας με ξένα απορρίμματα, να μη παρασυρόμαστε στις στροφές των ανικανοποίητων ψυχών, αλλά να κρατάμε γερά στα χέρια το τιμόνι του πεπρωμένου μας.
Είμαστε τόσο ευτυχισμένοι όσο η δέσμευσή μας να μην εμπλακούμε σε μικροπρέπειες και περιττά δράματα και τόσο επιτυχημένοι όσο η προσήλωσή μας στον πόθο που σιγοκαίει στην καρδιά μας.
Αφήνουμε λοιπόν τα σκυλιά να γαβγίζουν, αφού καθόλου δεν καταδεχόμαστε να σπαταλήσουμε ούτε μια από τις πέτρες μας για χάρη τους.
Αντίθετα, με τις πέτρες χτίζουμε ένα χρυσό κάστρο και από εκεί ψηλά καθαρά πια το βλέπουμε πως οι άνθρωποι σχεδιάζουν αιωνίως οι ίδιοι την πραγματικότητά τους και έπειτα καλούνται να ζήσουν μέσα σε αυτή.
Γράφει η Κατερίνα Τσιτούρα, απόφοιτος της Ελληνικής Φιλολογίας με ειδίκευση στη Γλωσσολογία.
Πηγή: enallaktikidrasi.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου