Εκείνη, επέλεξε να μείνει άνθρωπος!

Γράφει η Σοφία Παπαηλιαδου

Παράξενο κράμα. Μια δύναμη γεμάτη αδυναμίες όλη της η ζωή.
Δυνατή γυναίκα. Ακόμα και σκληρή θα την έλεγες αν είχε τύχει να την δεις στις ώρες της φουρτούνας.
Άκαμπτη από τα θέλω της, αμετακίνητη από τα πρέπει της.
Ανυπότακτη σε εκείνα που όριζε η ψυχή της.
Γιατί μόνο την ψυχή της άκουγε στο τέλος.
Ακόμα και κόντρα στους καιρούς, ακόμα και κόντρα σε όλων τα προγνωστικά.
Εκείνη έκλεινε τα μάτια κι άκουγε το δικό της “σωστό”. Κι ας ήταν το πιο λάθος για την κοινή λογική.
Άλλωστε με αυτή την κυρία, την “κοινή λογική”, δεν συστήθηκαν ποτέ.
Έκλαιγε με το παραμικρό μα συχνά χωρίς δάκρια. Με τον δικό της βουβό τρόπο.
Ήταν δυνατή, γιατί ήξερε να αγαπάει, να νοιάζεται και να συγχωρεί.
Και τα τρία, τα έκανε απόλυτα..
Η δύναμή της, ήταν ο τρόπος που αγάπησε τους ανθρώπους.
Κι όσες φορές κι αν μάζεψε μαχαίρια από την πλάτη της, όσες φορές κι αν έπεφτε, έβρισκε τον τρόπο να ξανασηκωθεί.
Η δύναμή της, ήταν τα σπασμένα της κομμάτια που τα μάζευε προσεκτικά και τα έβαζε στη θέση τους.
Η δύναμή της, ήταν το χαμόγελό της, τις στιγμές της έσχατης προδοσίας.
Η δύναμή της, ήταν πως πριν φύγει, κοίταγε κατάματα και έδινε μια ευχή..
Η δύναμή της, ήταν πως ήξερε την γεύση της προδοσίας και την είχε γευτεί πολλές φορές.
Ήξερε τα λάθη της. Τα μέτρησε μια νύχτα ένα ένα.. κι όταν έπρεπε να αποφασίσει αν θα αλλάζει, αν θα μπασταρδέψει για να είναι πιο εύκολες οι μέρες της, εκείνη διάλεξε να μείνει ο εαυτός της.
Αυθεντική, σημαδεμένη, γεμάτη λάθη.
Θύμωνε εύκολα, της περνούσε ακόμα πιο εύκολα.
Γινόταν αγριεμένη θάλασσα αν της πείραζες κάποιο δικό της και γαλήνευε σε μια στιγμή προκειμένου να πάρει μακριά τις πίκρες όσων αγαπούσε.
Πολλοί προσπάθησαν με τα χρόνια να την αλλάξουν.. κι εκείνη, τους χαμογελούσε, τους έβγαζε τη γλώσσα περιπαικτικά και συνέχιζε.
Συνέχιζε να είναι άνθρωπος.