Λεωφορεία και πούλμαν

 

Μια άλλη όμορφη εμπειρία εκείνα τα χρόνια ήταν οι εκδρομές με το πούλμαν 

Άγιο Γιάννη Ρώσσο, Παναγία Δαμάστα και άλλες κοντινές ή πιο μακρινές διαδρομές.

Συνήθως Κυριακές πρωί, στον δρόμο ,περίμενε το πούλμαν να επιβιβαστούν οι εκδρομείς.

Οο διοργανωτής των εκδρομών, σημείωνε τα ονόματα και όταν συμπληρωνόταν ο αριθμός ξεκινούσαμε για τον προορισμό μας.

Η διαδρομή, εκτός από τα πανέμορφα τοπία αλλά και τις επικίνδυνες στροφές, διανθιζόταν και από τα ανέκδοτα( κρύα τις περισσότερες φορές και πάντα τα ίδια!), που έλεγε από το μικρόφωνο ο Γιώργης και από τα τραγούδια του Μητσάκη κυρίως αλλά και του Τσιτσάνη, του Μάρκου και άλλων επίκαιρων της εποχής.

Τα τραγούδια του πούλμαν τα λέγαμε τότε, και ακόμα έτσι τα λέμε!

Αξέχαστα θα μου μείνουν τα παγωμένα νερά στην Παναγία Δαμάστα! Βάζαμε το καρπούζι στη ροή τους και σε 10 λεπτά ήταν σαν να το έβγαζες από το πιο δυνατό ψυγείο.

Σπάνια τρώγαμε έξω. Είχαν φροντίσει οι γονείς να φτιάξουν από βραδύς, κεφτεδάκια, τυρόπιτες και ότι άλλο για να γευματίσουμε κάτω από τα πεύκα, μέσα στη φύση. Και ύστερα παιχνίδι, ατέλειωτο παιχνίδι, να γεμίζουν τα πνευμόνια οξυγόνο και συντροφικότητα!

Κάποιες λίγες φορές στην επιστροφή, σταματούσαμε στο Κριεκούκι, τις σημερινές Ερυθρές, για βραδινό φαγητό.

Κοκορέτσι στη λαδόκολλα, ένα τάλιρο και γέμιζε το τραπέζι. Η απίστευτη γεύση του συνοδεύει τις αναμνήσεις ακόμη και σήμερα!

Και ύστερα η επιστροφή, με τα ίδια τραγούδια και τα ίδια κρύα ανέκδοτα!

Και όμως δεν μας κακοφαινόταν. Την επόμενη Κυριακή πάλι εκεί θα πηγαίναμε, αν βέβαια υπήρχαν τα χρήματα!

Αυτό που ήταν πραγματικό μαρτύριο τότε, ήταν οι μετακινήσεις με τα λεωφορεία!

Περίμενες με τις ώρες στη στάση και όταν επιτέλους ερχόταν το σαράβαλο, ήταν γεμάτο από την αφετηρία. Ο ταλαίπωρος ο εισπράκτορας στριμωγνότανε μαζί μας. Κρατούσε στο χέρι την αρμαθιά με τα λεπτά χαρτάκια που ήταν κάμποσα γιατί ανάλογα με την διαδρομή ήταν και η τιμή.

Υπήρχαν και τα μισά τα παιδικά...

Μαζί με τα εισιτήρια και η κερματοθήκη και περασμένη στον λαιμό του η τσάντα.

Δίπλα στα εισιτήρια είχε κρεμασμένο ένα μικρό σφουγγαράκι βρεγμένο για να κόβει σωστά τα εισιτήρια που ήταν αριθμημένα και θα πλήρωνε από την τσέπη του αν έκοβε παραπανίσια.

Τι να σου κάνει όμως το σφουγγαράκι ειδικά το καλοκαίρι που στέγνωνε αμέσως οπότε χρησιμοποιούσε την γλώσσα.

Ήταν τόσο συνηθισμένη αυτή η κίνηση του σάλιωσε και κόψε που περνούσε απαρατήρητη.

Και όλα αυτά κάτω από τις απαγορευτικές πινακίδες που υπήρχαν μέσα στα λωφορεία...

ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΤΟ ΚΑΠΝΙΖΕΙΝ.....ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΤΟ ΠΤΥΕΙΝ...

Θα μου πείς αυτός ο συμπαθητικός εργαζόμενος....απλά σάλιωνε το δάχτυλο.

Αγκομαχούσε το λεωφορείο, αγκομαχούσαμε και μεις ειδικά αν ήταν καλοκαίρι και στάζαμε απ τον ιδρώτα. Εννοείται πως το κολλητήρι πήγαινε σύννεφο! Τάχα δήθεν μου, όλο και κάποιος στρίμωχνε κανένα κοριτσάκι ή και μεγαλύτερη ανάλογα με πρόσχημα την πολυκοσμία. Πολλοί το έκαναν συστηματικά, ενώ οι περισσότεροι. πρόσεχαν να μην εκτεθούν γιατί έπεφτε και ξύλο αν σε έπαιρναν χαμπάρι. 

Χώρια οι πορτοφολάδες, μεγάλη μάστιγα αυτοί. Για πότε έχανες πορτοφόλι και λεφτά, ούτε να καταλάβεις προλάβαινες. Ευτυχώς εμείς τέτοιο πρόβλημα δεν είχαμε. Το αντίτημο του εισιτήριου μόνο κι αυτό όχι πάντα. Υπήρχαν φορές που ταξιδεύαμε τζάμπα με κίνδυνο να πέσει καμιά φάπα αν μας έπιαναν.