Γράφει η Άντζελα Καμπέρου
Είναι βλέπεις που τα καλοκαίρια μου λείπεις περισσότερο, αφού εσύ ο ίδιος ήσουν το καλοκαίρι μου!
Τα μαύρα σου μάτια που ταίριαζαν τέλεια με τα μαύρα βότσαλα, το μελαμψό σου δέρμα που έλαμπε στον ήλιο και εκείνο το χαμόγελο..
Εκείνο το χαμόγελο που ήταν σκέτη θάλασσα. Χανόμουν να το κοιτάω με τις ώρες, επεδίωκα να το κάνω να εμφανιστεί στο πρόσωπό σου και άμα δε ήταν από εκείνα τα δικά μας τα συνωμοτικά έλιωνα σαν κεράκι ξεχασμένο.
Τα καλοκαίρια μου λείπεις περισσότερο γιατί ήταν πάντα συνδυασμένα με εσένα. Με την μυρωδιά σου, που μύριζε φρεσκάδα και αλμύρα. Με την εικόνα του αυτοκινήτου σου να παρκάρει κάτω από το σπίτι μου και την αναπάντητη να κατέβω.
Όλο μια συνομωσία. Μυστική. Ολόδική μας.
Κρυμμένοι, χαμένοι, λίγο ερωτευμένοι, μέσα σε μια νεανική τρέλα που ήξερε πως να μας οδηγεί εκεί που εκείνη ήθελε.
Μου λείπεις πάντα, μα να, τα καλοκαίρια μου λείπεις περισσότερο.
Πια έρχεται καλοκαίρι και ένα κομμάτι μου λείπει, είναι εκεί· αφημένο σε εσένα, συντροφιά και υπενθύμιση πως κάποτε κάποια σ’ αγάπησε πολύ, πως κάποτε τα καλοκαίρια είχαν την μυρωδιά μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου