Το μεγαλύτερο σου ψέμα: “Είμαι καλά”

Γράφει η Πράξια Αρέστη


Το είπες μια νύχτα που σε ρώτησε ένας φίλος και ήσουν μέσα σου τόσο κουρασμένος που δεν ήθελες να εξηγήσεις. Το είπες πολλές νύχτες.

Μετά το σεξ, όταν κοίταζες το ταβάνι χαμένος στο τίποτα, με μία κοπέλα που την ένιωθες ξένη, όμως ήταν η εύκολη λύση για να ξεχάσεις για λίγο τη μοναξιά σου.

Το είπες και πολλά πρωινά. Όταν σε ρώτησε αυτή η συνάδελφος που, για κάποιο περίεργο λόγο, δείχνει πραγματικό ενδιαφέρον και όλο νομίζεις ότι έχει κάποια κρυφή ατζέντα και κρατάς, καλού κακού, τις ασφαλείς αποστάσεις σου.

Το είπες και στη μάνα σου. “Είμαι καλά, μάνα. Είμαι καλά”. Για να μην την ανησυχήσεις. Μα αυτή το νιώθει, το βλέπει. Δεν είσαι πια εκείνο το ξέγνοιαστο, χαμογελαστό παιδί που ήθελε σοκολάτα και αγκαλιές. Εκείνο το αγόρι που έγραφε ραβασάκια στο Μαράκι που καθόταν στο μπροστινό θρανίο. Που έπαιρνε το ποδήλατο κι έτρεχε χωρίς να νοιάζεται για τα σπασμένα φρένα.

Μέσα σου τσαλαπατημένες οι ελπίδες και τα όνειρά σου σαν κομμάτια παζλ που μένουν χρόνια σε ένα κουτί ξεχασμένα. Δεν έχεις πια όρεξη. Αυτό είναι ίσως το πρόβλημα. Τίποτα δε σε γεμίζει. Τίποτα δε σε εντυπωσιάζει. Είναι σαν να κοιτάς τον χρόνο να κυλάει ανήμπορος, μέσα από τη φυλακή σου.

Σου λείπει μια σπίθα. Σου λείπει το κίνητρο. Σου λείπει αυτή η αγνή αγάπη που σε κάνει να νιώθεις ασφαλής. Δεν είσαι καλά, αλλά είναι λες και μια πέτρα στο λαιμό δε σε αφήνει να μιλήσεις. Νιώθεις ότι κανείς δε θα καταλάβει έτσι κι αλλιώς. Ότι τίποτα δε θα αλλάξει αν πεις “Όχι, δεν είμαι καλά”. Είσαι ήδη πολύ κουρασμένος για να εξηγείς.

Και συνεχίζεις να κλαις μέσα σου για την αγάπη που δεν τόλμησες και έχασες, για τα όνειρα που παράτησες, για τη δουλειά που σε ταλαιπωρεί, για τη ρουτίνα που σε εξαντλεί και για το μέλλον που φαίνεται να μένει πάντα ίδιο.

“Είμαι καλά”.

Το μεγαλύτερο ψέμα που είπες στον εαυτό σου και τους γύρω σου.