Να τον βράσω τον ενήλικο κόσμο σας..

Γράφει η Αστέρω

Δεν έχετε βαρεθεί τα παιχνίδια εξουσίας;

Ξέρετε, από αυτά που πρέπει να αποδείξεις πόσο δυνατός είσαι, και πόσο δεν έχεις ανάγκη τον άλλον, και πόσο καλά είσαι έτσι όπως είσαι τώρα και «κάνε λίγο παραπέρα μην πιάσουμε κοριούς» και «κοίτα πόσο μετράω» και «ποιος σου έδωσε το δικαίωμα» και «έτσι είμαι εγώ».

Ένας κόσμος υπεργεμάτος με υποχρεώσεις και ρουτίνες. Μια ζωή με «πρέπει» τόσο βαρετή που εκείνες τις στιγμές που συνειδητοποιείς πως μπορείς να κερδίσεις μερικές στιγμές αγνής παιδικής ευτυχίας, εσύ τις απωθείς λες και θα σου ρουφήξουν το αίμα. Τις φοβάσαι όπως ο διάολος το λιβάνι.

Δεν έχω κανένα ενδιαφέρον να αποδείξω ποια είμαι. Δε θέλω να μου αποδείξεις ποιος είσαι. Θέλω να είμαστε μαζί σαν παιδιά. Χωρίς κακίες και εγωισμούς. Κυρίως χωρίς εγωισμούς. Θέλω να είσαι η παρέα μου, το αγόρι μου, ο άνθρωπός μου και καθόλου δε με νοιάζει αν θα είσαι η σχέση μου ή όπως αλλιώς τα λένε αυτά οι μεγάλοι.

Θέλω να μιλάμε, να μαλώνουμε, να γελάμε χωρίς υστεροβουλίες και παιχνίδια. Αν είναι να ζηλέψω θα ζηλέψω, αλλά δε θα το κάνω επειδή θα το προσπαθήσεις εσύ. Γιατί εγώ μπορεί ήδη να ζηλεύω και τον αέρα που αναπνέεις αλλά αυτό δε θα το καταλάβεις ποτέ.

Θέλω να με αγκαλιάζεις, να συγχωρείς τα λάθη μου, να γελάς με τις βλακείες μου, να με μαλώνεις και να με νοιάζεσαι. Παίρνω οξυγόνο όταν με νοιάζεσαι. Όπως όταν ήμασταν μικρά κι αν δε βλέπαμε την παρέα μας μια μέρα συννεφιάζαμε; Ε αυτό!

Θέλω να είσαι η παρέα που θα με πάρεις απ’ το χέρι και θα πάμε να κάνουμε «τσουλήθρα» και «τραμπάλα». Να είμαστε δύο ενήλικες με άπειρες υποχρεώσεις για τον έξω κόσμο, αλλά μαζί να είμαστε παιδιά. Και να είσαι βέβαιος πως όλα θα είναι πιο εύκολα τότε.

Κι αν εσύ δε θέλεις τίποτα από τα παραπάνω δεν πειράζει. Θα ήταν που για λίγο συγχρονίστηκαν οι παιδικές ενέργειές μας κι εγώ κατάλαβα πως ήθελες. Κάτι άλλο θα είχες στο μυαλό σου. Λάθος θα έκανα.