Μας κλήρωσε έρωτας κορίτσι μου..

Γράφει ο Αλέξανδρος Χωριανούδης.

Με τρομάζεις, σου είπα και γέλασες με αυτό το γέλιο σου το σπάνιο. Κι όμως, την αλήθεια σου είπα. Με τρομάζει η επαφή που έχουμε. Η επικοινωνία, η αντίληψη, το δέσιμό μας.

Με τρομάζει που δεν ξέρω τι είμαστε. Που θα λεγόμασταν φίλοι, αν δεν είχα νιώσει τη ζήλια να μου τρυπάει τα κόκαλα όταν σε είδα με άλλον. Θα λεγόμασταν κολλητοί, αν δεν σε είχα πάρει εκείνη την αγκαλιά στην Αρβανιτιά, μετά από πολύ κρασί και το ξημέρωμα να έρχεται.

Μιλάς για μοίρα, για κάρμα, για ζωή και μαθήματα ζωής κι εγώ δεν ξέρω αν αντέχω άλλο να είμαστε κάτι γενικό κι αόριστο. Δεν αντέχω άλλο να έχει αποφασίσει η λογική σου κόντρα σε αυτό που ξέρουμε καλά κι οι δυο.

Μου είπες εκείνο το ξημέρωμα, πως οι άνθρωποι που είναι προορισμένοι να ζήσουν το “μαζί”, που η ζωή το έχει σχεδιάσει για εκείνους, κάπου, κάπως θα βρεθούνε.

Βλακείες!

Εγώ δεν έμαθα να αφήνω στην τύχη τους τα “θέλω” μου. Δεν αφήνω κανέναν να αποφασίζει για εμένα, χωρίς εμένα. Έχω μάθει να παλεύω γι’αυτά που θέλω. Και για εσένα παλεύω τόσο καιρό.

Αφήνω περαστικούς να μπαινοβγαίνουν από την ζωή μας. Σε αφήνω να γυρνάς, να αναζητάς, μέχρι να καταλάβεις.

Μέχρι να καταλάβεις πως εμείς οι δυο, δεν ξεκινήσαμε ούτε σαν μεγάλος έρωτας, ούτε σαν μεγάλη καψούρα. Εμείς οι δυο δεν ξεκινήσαμε με μια ματιά, δεν ξεκινήσαμε με τρέλα.

Εμείς εξελιχθήκαμε. Έγινες το μήνυμα στα ξημερώματα και μια βόλτα χωρίς λόγια. Έγινες φωτιά που με καίει, πιο πολύ από κάθε έρωτα τρελό που έζησα.

Και τώρα, τώρα που άκουσα κι αυτή τη συμβουλή σου και πήρα τα βουνά και τις θάλασσες, τώρα που ξέρω πως όσο μακριά και να πάω θα είσαι η καλημέρα που θα θέλω να λέω και η καληνύχτα που θα θέλω να νιώθω, τώρα είναι η ώρα να κάνουμε τις ζωές μας άνω κάτω κορίτσι μου.

Κλήρωσε έρωτας, και δεν μου κάνει πια το αόριστο!