Η ζωή είναι μικρή, αλλά θέλει μεγάλες αποφάσεις!

Γράφει η Στέλλα Παζάλου – 

Πονάς… Κλαις… Πληγώθηκες… Και; Τι έκανες για να το αποφύγεις; Τίποτα! Το ένστικτό σου το έλεγε… Στο φώναζε… Εσύ έκλεισες “τα αυτιά σου” λες και περνούσες από τις σειρήνες! Μα, αυτές ήταν. Αλλά εσύ, για μία ακόμη φορά, δεν αφουγκράστηκες αυτό που σου έλεγε: “Τρέξε μακριά!”

Άνοιξε τα μάτια της ψυχής σου και δες. Υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που επιδιώκουν να πληγώνουν. Λες και όλη τους η ζωή βασίζεται σε αυτό και μετράνε την επιτυχία τους μέσα από τη δυστυχία που προκαλούν στους άλλους. Άνθρωποι κομπλεξικοί, χειριστικοί, ρουφάνε όλη την θετική ενέργεια των άλλων και την μετατρέπουν σε μία σκοτεινή, άμορφη, μαύρη σκιά.

Καλά θα μου πεις… “Τώρα τι κάνουμε;”

Δώσε χρόνο στον εαυτό σου. Άνοιξε τα παράθυρα, να μπει φως! Βάλε δυνατά την αγαπημένη σου μουσική! Όσο πιο δυνατή, τόσο καλύτερα. Δεν θα χρειαστεί να σκέφτεσαι όσο θα τραγουδάς. Στείλε ένα μήνυμα στους ανθρώπους που αγαπάς ή τηλεφώνησέ τους! Όσο πιο κοντά σου τους αισθάνεσαι, τόσο καλύτερα. Οι δικοί μας άνθρωποι είναι το σωσίβιο μας, όταν βουλιάζουμε.

Πήγαινε μία βόλτα στη θάλασσα! Άφησέ την να σου τραγουδήσει όπως μόνο εκείνη μπορεί! Πες της όλα αυτά που σε πονάνε και σε ματώνουν. Γιατί αυτή ξέρει… Κοντά της θα σου περάσουν όλα! Η θάλασσα είναι γιατρικό για την καρδιά, την ψυχή και το νου σου. Και αφού θα τα πείτε τα μυστικά σας, κάθισε εκεί να την κοιτάς και να χάνεσαι. Αν θέλεις, ντύσε με όποια μελωδία θέλεις το τοπίο απέναντι σου. Αν θέλεις, κλάψε κιόλας. Με τα δάκρυα πλένονται η ψυχή και τα μάτια.

Και όταν η νύχτα είναι βαθιά, πήγαινε σε ένα ψηλό σημείο και κοίτα την πόλη από ψηλά. Πόσο όμορφη φαντάζει… Πόσο όμορφα την ντύνουν και την στολίζουν τα φώτα. Όταν αδειάσεις τελείως, θα είσαι έτοιμος. Γύρνα στο σπίτι σου, το καταφύγιό σου, και αποφάσισε τι θέλεις να γράψεις στη νέα σελίδα της επόμενης μέρας… Γίνε εσύ αυτός που θα αποφασίσει, κανείς άλλος. Διεκδικώντας μόνο αυτά που σου αξίζουν και τίποτα λιγότερο. Η ζωή είναι μικρή, αλλά θέλει μεγάλες αποφάσεις!