Γιατί τους άφησες ;

 

Ξυπνάς ένα πρωί νιώθοντας σφιχτές αλυσίδες στα πόδια σου…Το γνώριζες, τις έβλεπες, τις ένιωθες και τις δέχτηκες! ΔΕΝ αντέδρασες, ΔΕΝ ξεσηκώθηκες να διαμαρτυρηθείς, ΔΕΝ επαναστάτησες!  Ξεκίνησαν χρόνια αυτό το δέσιμο στα πόδια σου, κι εσύ έσκυψες το κεφάλι και το δεχόσουν, κι αυτοί αφού είδαν ότι δεν αντέδρασες, συνέχισαν όλο και περισσότερο να σου σφίγγουν τις αλυσίδες να σου τις στενεύουν όλο και περισσότερο...  

ΕΣΥ άφησες να σου τις φορέσουν…Για να σε «προστατέψουν» σου είπαν αρχικά, για να νιώθεις «ασφαλής» σου είπαν μετά, για να σε «σώσουν» σου είπαν στη συνέχεια… Και εσύ τους πίστεψες…
Θυμάσαι τα Μνημόνια; Πάει καιρός, χρόνια, στην αρχή σου φαινόταν σαν ψέμα δεν το πίστευες και χαμογελούσες !

ΔΕΝ αντιστάθηκες, ΔΕΝ αντέδρασες, ΔΕΝ επαναστάτησες ΔΕΝ ΕΚΑΝΕΣ ΤΙΠΟΤΑ ! ! ΓΙΑΤΙ; Αρχικά δυσανασχέτησες κάπως, αλλά δέχτηκες τις αλυσίδες ...συνήθισες…γιατί είδες γύρω σου ότι φορούσαν κι άλλοι…πολλοί! και αφού δεν αντέδρασαν οι άλλοι σιώπησες κι εσύ! Άλλωστε είδες πως δεν σε εμπόδιζαν και πολύ τότε στα δικά σου ταξίδια. Ήθελες να αντισταθείς, αλλά μέσα σου ένιωθες μια παράξενη φοβία μήπως και σου συμβεί κάτι χειρότερο... Αναρωτιόσουν, αν αντιδράσω, αν μιλήσω, αν φωνάξω και μου σφίξουν περισσότερο τις αλυσίδες και πονέσω χειρότερα; Και στη σκέψη αυτή σταματούσες…Κάποιες φορές σκεφτόσουν και αναπολούσες τις μέρες τις ελευθερίας σου, τότε που στα πόδια σου δεν υπήρχε καμιά αλυσίδα και έκανες τα ταξίδια που εσύ ήθελες .

Γιατί τότε δεν άκουγες το βαρύ σύρσιμο της…. δεν ένιωθες το ασήκωτο βάρος της , δεν αισθανόσουν αυτό το σφίξιμο στα πόδια που τώρα νιώθεις...
Και μόλις σήμερα είδες και τα σημάδια, μόλις σήμερα πρόσεξες το αίμα που τρέχει από τα πληγωμένα σου πόδια, μόλις σήμερα παρατήρησες ότι μέρα με τη μέρα η αλυσίδα μπαίνει όλο και πιο βαθιά μέσα στο δέρμα σου και κινδυνεύεις να παραλύσεις... Σ’ έκανε να το προσέξεις ο πόνος που νιώθεις στις πληγές σου, και που σιγά σιγά αυτός ο ανυπόφορος πόνος φτάνει ως τη ψυχή σου και σου κόβει την ανάσα...
Γιατί τους άφησες να σου βάλουν αλυσίδες;
Αρχίζεις πλέον να αισθάνεσαι πως δεν έχεις άλλες δυνάμεις, τα δεσμά σου βαραίνουν, έγιναν ασήκωτα . Σκέφτεσαι ότι τώρα πλέον δε μπορείς ούτε μικρές αποστάσεις να διανύσεις…δε μπορείς να κάνεις τίποτα, τα άφησες όλα στη μέση…σου τα πήραν όλα...άφησες τη ζωή σου στη μέση του δρόμου…άφησες να σου τη πάρουν άλλοι…σου την πήραν άλλοι…
Γιατί τους άφησες να σου τη πάρουν;
Τώρα δε τολμάς ούτε όνειρα πια να κάνεις γιατί κι αυτά φεύγουν τρέχοντας σα κυνηγημένα από το ασφυκτικό κελί της φυλακής σου …
Και τώρα, τι σκέφτεσαι να κάνεις ;
Αν θέλεις, μπορείς να σπάσεις τα δεσμά σου.

ΜΠΟΡΕΙΣ ! Αρκεί ΕΣΥ να το αποφασίσεις. Καμιά αλυσίδα δεν είναι τόσο δυνατή όσο είναι η δύναμη της ψυχής σου…Δείξε αυτή τη δύναμή σου στις 6 Ιουνίου αν θέλεις να σπάσεις τα δεσμά σου ΜΠΟΡΕΙΣ!
Μαρίζα Τσιτμή

Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει σε τι ύψη μπορείτε να πετάξετε. Ούτε και εσείς οι ίδιοι δεν θα το ξέρετε, προτού ανοίξετε τα φτερά σας. 

Τζον Μέισον