Γράφει η Φλώρα Σπανού.
Και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα…
Συνηθίσαμε να ακούμε από τα παιδικά μας χρόνια ακόμη, τότε που όλα γύρω μας φάνταζαν τόσο όμορφα και μοναδικά. Και η φράση αυτή τρύπωσε για τα καλά στο μυαλό μας και μεγαλώσαμε με την εντύπωση πως θα βρίσκαμε τον ιδανικό σύντροφο, τον αληθινό έρωτα, τη μία και μοναδική, αγνή και αληθινή αγάπη.
Όμως, κάτι έφταιξε στην πορεία και τελικά τα πράγματα δεν έγιναν όπως τα φανταζόμασταν.
Και ανακαλύψαμε τελικά, απογοητευμένοι, πώς όλα ήταν ένα τεράστιο παραμύθι (θέατρο). Τόσο καλά παιγμένο και σκηνοθετημένο μέσα στο μυαλό μας, όπως συνήθιζαν να μας το πλασάρουν από μικρά παιδιά.
Τότε, που ο πρίγκιπας, νικούσε τον δράκο, την κακιά Βασίλισσα, την κακιά μάγισσα, κι ερχόταν πάνω στο άσπρο του άλογο και μας έπαιρνε στο κάστρο του για να ζήσουμε μία ζωή, μοναδική και ονειρεμένη. Τότε που η πριγκίπισσα μας ήταν καλή, γλυκιά , έτοιμη να μας προσφέρει απλόχερα την αμέριστη αγάπη και φροντίδα της.
Όμως, να που τελικά δεν έγιναν έτσι τα πράγματα. Γιατί, τελικά, τίποτα δεν προϊδέαζε τα όσα θα ακολουθούσαν. Εκείνα που έπονται μετά τον πρώτο ενθουσιασμό, τότε που πλέον το ιδανικό γίνεται δεδομένο, όπως δεδομένοι γινόμαστε και εμείς.
Και φτάσαμε στο σημείο να αναρωτιόμαστε που στο καλό είναι αυτό το «έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα» που μας έλεγαν πάντα. Και αν τελικά ισχύει, τότε είναι λίγοι και τυχεροί εκείνοι οι άνθρωποι που το ζουν. Και είτε πρέπει να προσπάθησαν περισσότερο από εμάς για να το επιτύχουν, είτε να άδραξαν τις σωστές ευκαιρίες όταν παρουσιάστηκαν είτε να στάθηκαν πιο τυχεροί από εμάς. Είτε απλά δεν πίστεψαν στο παραμύθι που τους παρουσίαζαν και έζησαν τη ζω ή τους μη ψάχνοντας το ιδανικό, αλλά την έζησαν όσο πιο απλά και καλύτερα μπορούσαν.
Εμείς, μάλλον, ανήκαμε σε εκείνους που μεγάλωσαν με την ψευδαίσθηση ότι τα δύσκολα είχαν περάσει και ξεκινούσαν μία όμορφη ζωή πλάι στον σύντροφό τους. Όμως, στην πορεία , με κάποιο παράδοξο τρόπο ξεσκεπάστηκε το μυστηριώδες πέπλο και ανακαλύψαμε, πως τα πράγματα δεν ήταν τόσο απλά και ιδανικά όπως μας τα παρουσίαζαν. Και τώρα που το καταλάβαμε , είναι, πλέον αργά. Γιατί, ο πύργος γκρεμίστηκε, ο Πρίγκιπας ή η Πριγκίπισσα βρήκε μιαν άλλη Βασιλοπούλα ή Βασιλόπουλο και εμείς μεγαλώνουμε μόνοι ή μόνες σε ένα άδειο σπίτι.
Να αναζητάμε παρηγοριά αλλά η παρηγοριά να μην έρχεται από πουθενά. Ένα σπίτι γεμάτο, μα στην ουσία άδειο. Γιατί, ο έρωτας εγκατέλειψε από καιρό ετούτο το σπίτι, η αγάπη ξεθώριασε, η κατανόηση τα έβαψε μαύρα, και το σκοτάδι έγινε ο Βασιλιάς αυτού του πύργου. Μονάχα, η θλίψη έμεινε να γιορτάζει την επιτυχία της μέσα από τα δάκρυα της ψυχής μας. Εκείνα που στάζουν και βρέχουν το μαξιλάρι, κάθε βράδυ, όταν απλώνουμε το χέρι να ζητήσουμε μια ζεστασιά, που όμως δεν έρχεται από πουθενά. Γιατί το δικαίωμα της αγκαλιάς το έχουμε χάσει εδώ και αρκετό καιρό. Είτε από δικά μας λάθη είτε από λάθη του άλλου. Γιατί κανείς από τους δυο μας δεν έκανε καμία προσπάθεια για να λυθεί το πρόβλημα.
Ή ίσως και να έκανε, αλλά να μην βρήκε εκείνη την ανταπόκριση που απαιτούνταν.
Κι έτσι οι ήρωες, στην συγκεκριμένοι περίπτωση εμείς, ερχόμαστε αντιμέτωποι με μία πραγματικότητα σκληρή που πονάει. Που γδέρνει την ταλαιπωρημένη μας ψυχή που δεν βρίσκει πια κανένα λόγο για να παλέψει. Για να ονειρευτεί και να ελπίσει.
Κι έτσι, ξυπνάς ένα πρωινό, κοιτάς δίπλα στο μαξιλάρι σου και βλέπεις ένα πρόσωπο που είναι άγνωστο πια για εσένα. Ξένο. Έναν άνθρωπο που είχες ανεβάσει τόσο ψηλά στο βάθρο κάποτε και που τώρα δεν βρίσκεις κανένα κοινό σημείο επικοινωνίας.
Ξυπνάς και βλέπεις, τον άνθρωπο εκείνον για τον οποίο θα πήγαινες και μέχρι την άλλη άκρη του κόσμου αν χρειαζόταν και σκέφτεσαι πως καταλήξατε έτσι; Τι έφταιξε; Γιατί υπάρχουν συνεχώς αυτοί οι έντονοι καυγάδες ανάμεσά σας; Γιατί ο ένας ρίχνει, συνεχώς, το φταίξιμο στον άλλο. Προσπαθείς να θυμηθείς πότε ήταν η τελευταία φορά που κάνατε έρωτα αλλά σου διαφεύγει αυτή η «μικρή» λεπτομέρεια.
Σε ενοχλούν, πλέον, τα πάντα επάνω του. Ο τρόπος που τρώει, που κοιμάται, που ντύνεται, που μιλάει. Ακόμη και ο τρόπος που ανασαίνει!
Τότε γιατί διστάζεις; Γιατί φοβάσαι;
Κοίτα τον εαυτό σου στον καθρέφτη και φώναξε δυνατά. Ούρλιαξε μέχρι που να μην μπορείς άλλο. Ξέσπασε. Αλλά μην τα κρατάς άλλο μέσα σου. Η ζωή είναι δική σου μην κρατάς τον εαυτό σου φυλακισμένο σε αυτήν. Άνοιξε την πόρτα του κελιού σου και δραπέτευσε από την φυλακή μέσα στην οποία ζεις εδώ κι αρκετό καιρό. Μην φοβάσαι τη μοναξιά. Μην φοβάσαι να μείνεις μόνος. Πραγματικά μόνος. Μείνε με τον εαυτό σου και αγάπησέ τον . Δώσε του όλη τη φροντίδα και την αγάπη που χρειάζεται. Αυτήν που τόσο καιρό του έχει λείψει. Αν δεν μπορείς πλέον να τα βρεις με τον σύντροφό σου τότε ζήσε το και έζησαν αυτοί καλά και μόνος ή μόνη σου καλύτερα.!
Γιατί έτσι είναι η ζωή ένα τεράστιο παραμύθι και πρέπει να παλεύεις συνεχώς με τους δαίμονες και τα θηρία που εμφανίζονται μπροστά σου. Πρέπει να έχεις το θάρρος και την τόλμη να τα προσπερνάς και να μην αφήνεις να στήνουν χορό ολόγυρά σου.
Η αυλαία μπορεί κάποια στιγμή να πέσει και τα απίστευτα όμορφα να γίνουν απίστευτα άσχημα, όμως, θα πρέπει και πάλι να βρεις τρόπο για να παίξεις ξανά στην σκηνή το έργο της ζωής σου.
Γιατί εσύ είσαι ο πρωταγωνιστής σε αυτήν και όχι οι άλλοι!
Φτάνει να το πιστέψεις!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου