Όσο θα φεύγεις από μένα όλο και πιο μακριά
τόσο θα έρχεσαι στη σκέψη μου όλο και πιο συχνά
να ξέρεις εκεί που θα 'σαι θα 'μαι κι εγώ
θα αναπνέω τον αέρα που αναπνέεις κι ας πονώ
Θα υπάρχω μόνο γιατί θα υπάρχεις εσύ
κι ας νιώθω μακριά σου ζωντανή νεκρή
θα χαίρομαι μόνο με τις δικές σου χαρές
κι ας κομματιάζεται η ψυχή μου για σένα χίλιες φορές
Στο μυαλό μου έρχονται λόγια δικά σου αλαργινά
τότε που οι καρδιές μας χτυπούσαν σαν μία καρδιά
Όπου κι αν πας θα σε σκέφτομαι, θα σ' αγαπώ
όσο ανασαίνω όσο θα υπάρχω όσο να ζω...
Τώρα όλα γύρω μου ξένα, η ψυχή μου αιμορραγεί,
ο κόσμος μίκρυνε, οι δρόμοι στένεψαν, παντού σιωπή...
Ζεις στη σκέψη μου κυλάς στο αίμα μου όπως παλιά
σα χαλασμένη κασέτα στο μυαλό μου ξανα και ξανά
Μαρίζα Τσιτμή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου