Ένα «Ζήτω» λοιπόν σε όσους ακόμα το χρησιμοποιούν και τα αξιοποιούν όπως του αρμόζει

Στη Λαϊκή του Σαββάτου, ένας παραγωγός πουλούσε και κυδώνια!
Τον ρώτησα αν αγοράζει κανείς και μου είπε πως ναι, μερικές κυρίες μεγαλύτερων ηλικιών τα αγοράζουν και για μαγείρεμα και για γλυκό.


Από τα πιο αγνοημένα φρούτα που κάποτε είχαν σαφώς μεγαλύτερη χρήση στην κουζίνα, το κυδώνι ξεκίνησε να ταξιδεύει από την Περσία, πολύτιμο και ως φάρμακο στην αρχαιότητα για ένα σωρό παθήσεις.
Αλλά σήμερα ελάχιστοι (και όπως είπαμε μεγαλύτερης ηλικίας) έχουν τη σοφία να χρησιμοποιήσουν.
Φυσικά δεν γίνεται συστηματική καλλιέργειά του αλλά βρίσκονται ακόμα σε κάποια δέντρα που κάποιοι καλοί άνθρωποι επιμένουν να διατηρούν.


Όσο στιφό και άχαρο φαίνεται στην ωμή μορφή του, τόσο αρωματικό και ενδιαφέρον με γεύση μεταξύ ψητού μήλου και φρέσκου αχλαδιού γίνεται όταν μαγειρευτεί, με αρώματα από βανίλια και εσπεριδοειδή. Με χοιρινό, αρνί, αλλά και σαν γλυκό σε τάρτες ή μόνο του γλυκό κουταλιού ή μαρμελάδα. Ή το περίφημο παστοκύδωνο/κυδωνόπαστα (λόγω και της υψηλής πηκτίνης γίνεται πάστα) που οι πρόγονοί μας εκτιμούσαν πολύ ως γλυκό μόνο του ή με μπισκότα ή με ένα φρέσκο κίτρινο τυρί (αχτύπητος συνδυασμός που μάλλον δεν δοκιμάσατε ποτέ).


Στη Χιλή μέχρι που μπαίνουν στον κόπο να το βάλουν σε άλμη τρυπημένο με πιρούνι και να το χτυπήσουν μέχρι να φύγει η στιφάδα και να το απολαύσουν ωμό.
Ένα «Ζήτω» λοιπόν σε όσους ακόμα το χρησιμοποιούν και τα αξιοποιούν όπως του αρμόζει κι ένα «άντε τι περιμένεις;» σε όσους ακόμα το αγνοούν.