Η γυναίκα που έπρεπε να σκοτωθεί για να σωθώ

Γράφει η Μαρία Αρφαρά

Μαθήτρια γυμνασίου σαν ήμουν, απορούσα πώς γινόταν τα ήσυχα, συνεσταλμένα παιδιά να μένουν πάντα στο περιθώριο, ενώ τα θρασύτατα, αυτά με τη σκληράδα στο βλέμμα, να έχουν φίλους, θαυμασμό, “σεβασμό”. Καθώς μεγάλωνα, το σκηνικό δεν άλλαζε. Στο λύκειο, στο πανεπιστήμιο, αργότερα στον χώρο εργασίας. Οι καλοί άνθρωποι έμοιαζαν να χάνονται στη σκιά.

Για χρόνια πίστευα πως αυτό συνέβαινε γιατί οι σωστοί άνθρωποι δεν εκτιμώνται εύκολα. Η αλήθεια όμως αποδείχτηκε πολύ πιο σκληρή. Δεν είχε να κάνει με εκτίμηση. Είχε να κάνει με φόβο.

Οι άνθρωποι που είναι χαμηλών τόνων, που μιλούν λίγο και αθόρυβα, γίνονται εύκολος στόχος. Είναι προβλέψιμοι, ξέρεις πως δεν θα φωνάξουν, δεν θα εκραγούν, δεν θα σε φέρουν αντιμέτωπο με τον ίδιο σου τον εαυτό. Αντίθετα, εκείνοι που δείχνουν θυμό και τραχύτητα, εκείνοι που μοιάζουν πως “δεν σηκώνουν πολλά”, εμπνέουν σεβασμό απλώς και μόνο γιατί κανείς δεν θέλει να νιώσει την οργή τους.

Ένας εύκολος στόχος υπήρξα κι εγώ. Δεχόμουν άδικες, αγενείς συμπεριφορές και τις κατάπια όλες. Με καλοσύνη. Με σιωπή. Με εκείνη την αφέλεια που νομίζει πως η καλοσύνη πάντα κερδίζει.

Μέχρι που άρχισα να φθείρομαι. Η αδικία μάζευε βάρος μέσα μου. Με γέμιζε θλίψη, μελαγχολία, μια αίσθηση πως κάτι μέσα μου έσβηνε λίγο λίγο.

Κάποια στιγμή κατάλαβα πως, για να σώσω τον εαυτό μου, έπρεπε να αλλάξω.

Αυτή τη γυναίκα αναγκάστηκα να σκοτώσω για να επιβιώσω. Τη γυναίκα που δεχόταν προσβολές χωρίς να αντιμιλά. Τη γυναίκα που έδινε αγάπη, αφοσίωση και καλοσύνη χωρίς όρια. Τη γυναίκα που έβαζε την ανιδιοτέλεια πάνω από τον εαυτό της. Τη γυναίκα που δεν εκτιμήθηκε, μα χρησιμοποιήθηκε.

Σε έναν κόσμο που θεωρεί την καλοσύνη αδυναμία, εκείνη η γυναίκα αποφάσισε να αλλάξει πορεία. Να προστατέψει τον εαυτό της. Να επιβιώσει.

Σήμερα, η γυναίκα αυτή είμαι εγώ — αλλά διαφορετική. Η καλοσύνη μου υπάρχει ακόμη, μόνο που δεν είναι πια για όλους. Τη φυλάω για τους εκλεκτούς της καρδιάς μου. Για εκείνους που το αξίζουν, το αναγνωρίζουν και το αποδεικνύουν με πράξεις.

Γιατί τελικά… οι πράξεις είναι που κάνουν τη διαφορά.