Γράφει η Κατερίνα Μίσσια
Κάποιες αγάπες που λες, δε συμβαίνουν για να έρθει το γνωστό happy ending.
Κάποιες αγάπες, συμβαίνουν έτσι απλά για την ιστορία.
Και η δική μας αγάπη είναι μια από αυτές. Αυτές τις ιστορίες που συμβαίνουν για να μας δείξουν τι θα πει ζωή.
Για να μας δείξουν ποιοι πραγματικά είμαστε. Για να μας δείξουν ποιοι πραγματικά θα έπρεπε να είμαστε. Ποιοι θα έπρεπε να είμαστε, αν λέγαμε αυτά που πραγματικά νιώθουμε, αν τολμούσαμε να ζήσουμε την αλήθεια.
Αυτές οι αγάπες έχουν μια λάμψη σαν διαμάντια. Πολύτιμες, μα και σκληρές. Αφήνουν τα σημάδια τοὺς ανεξίτηλα μέσα στο χρόνο.
Αυτό είμαστε κι εμείς… ακόμα κι αν δεν μπορούμε να ριζώσουμε σε αυτό τον κόσμο, έχουμε αγάπη που ρίζωσε μέσα σε αυτό τον κόσμο.
Κι αν έρθει η ώρα του τέλους, να ξέρεις πως θα της δώσουμε το τίμιο τέλος που της αξίζει. Όχι της αγάπης, γιατί αυτή θα μείνει για πάντα. Αλλά της ιστορίας.
Κι ακόμα κι αν τελειώσει η ιστορία αυτή, θα την κουβαλάμε μέσα μας, σ’ ένα πολύτιμο διαμαντένιο μανδύα, κρυμμένη στην καρδιά μας. Κι όσο κι αν πονέσει, τουλάχιστον θα ξέρουμε κάτι…
Αυτή την ιστορία έπρεπε να τη ζήσουμε. Για να γίνουμε ίσως καλύτεροι άνθρωποι;
Για να γίνουμε ίσως διαφορετικοί άνθρωποι;
Για να γίνουμε ίσως αληθινοί άνθρωποι.
Ό,τι όμως και να γίνουμε, θα ξέρουμε καλά πως άξιζε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου