Η ζωή επιλέγει, αλλά εσύ γράφεις την τελική σκηνή

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Έμεινες πολύ καιρό στα παρασκήνια. Βολεύτηκες. Κοίταγες τον κόσμο σαν παρατηρητής χωρίς ρόλο. Πού και πού έφτανες μέχρι την κουρτίνα της σκηνής, κι έριχνες κλεφτές ματιές στον κόσμο, αλλά ξαναγύρναγες στη βολή σου. Στη ζεστασιά της συνήθειας, της ρουτίνας και του συμβιβασμού με το λίγο.
Μόνο που δεν ήξερες μικρή μου πως όταν η ζωή αποφασίζει να φτιάξει το σενάριο, δεν σε ρωτάει.
Σε βγάζει στη σκηνή χωρίς να σε ρωτήσει και σου δίνει τον ρόλο που σου αξίζει.
Όχι αυτόν που φαντάστηκες εσύ για εσένα. Όχι αυτόν που πίστεψες πως σου αξίζει. Αυτόν που εκείνη κρίνει πως σου αξίζει.
Και ξέρεις… η ζωή δεν σε ρωτάει. Δεν παίρνει άδεια. Δίνει εντολή.

Κι αν είσαι έξυπνη ή έστω έχεις αίσθημα επιβίωσης, την ακούς τη ζωή. Της χαμογελάς, της κλείνεις το μάτι κι αυτοσχεδιάζεις.
Αυτοσχεδιάζεις και προχωράς. Έξω από τη βολή σου. Έξω από τη ζώνη της ημιθανούς ασφάλειάς σου. Έξω από τα κουτάκια.

Και κάπου εκεί, στη μέση της σκηνής, τρέμεις αλλά στέκεσαι. Γιατί καταλαβαίνεις πως αυτό το φως που σε τυφλώνει δεν είναι τιμωρία. Είναι πρόσκληση. Πρόσκληση να ζήσεις, να ακουστείς, να φανείς. Να πάρεις πίσω όλα όσα χάρισες από φόβο. Να φτιάξεις τη δική σου πλοκή, με τις δικές σου ατάκες, χωρίς ξένα χέρια να κρατούν το σκηνοθετικό.
Και ξέρεις κάτι;
Η ζωή επιλέγει, αλλά εσύ γράφεις την τελική σκηνή.