Αν οι ψυχές φορούσαν πρόσωπο

Γράφει η Κική Μαυράκη

Αν οι ψυχές φαίνονταν στο πρόσωπο, ο κόσμος θα ήταν αλλιώς.
Πιο καθαρός. Πιο τίμιος.
Δεν θα χρειαζόταν να ψάχνεις πίσω από χαμόγελα, να αποκωδικοποιείς βλέμματα, να μαντεύεις προθέσεις.
Θα έβλεπες κατευθείαν το φως ή το σκοτάδι.
Και οι ευαίσθητοι άνθρωποι δεν θα πλήρωναν κάθε φορά την αφέλειά τους με αίμα.

Πόσο πιο όμορφα θα ήταν όλα, αν οι ψυχές μιλούσαν πριν τα στόματα.
Αν ήξερες ποιος έρχεται να σε αγαπήσει και ποιος έρχεται απλώς να γεμίσει τα κενά του πάνω σου.
Αν οι πληγές προειδοποιούσαν πριν ανοίξουν.

Μα έτσι είναι ο κόσμος· γεμάτος μάσκες, γεμάτος ρόλους.
Άνθρωποι που υποδύονται τους ευαίσθητους, τους ειλικρινείς, τους έτοιμους για κάτι βαθύ — μόνο και μόνο για να καλύψουν τη δική τους γύμνια.
Τάζουν έρωτες που δεν ξέρουν να νιώσουν, μιλούν για αγάπη χωρίς να έχουν αγαπήσει ούτε τον εαυτό τους.
Κι όταν η παράσταση τελειώνει, φεύγουν.
Χωρίς εξηγήσεις, χωρίς ευθύνη.

Δεν θέλω άλλες όμορφες βιτρίνες με άδεια ράφια.
Θέλω ανθρώπους που έχουν μάθει να σπάνε και να το παραδέχονται.
Που δεν ντρέπονται για τις ρωγμές τους, γιατί εκεί μέσα χωράει φως.
Που δεν χρειάζονται να παριστάνουν τίποτα για να αξίζουν.

Να, αυτό θέλω.
Ειλικρίνεια. Απλή, καθαρή, ωμή.
Να μου πεις «δεν μπορώ», να μου πεις «φοβάμαι», να μου πεις «σε θέλω μόνο για λίγο» —
να το πεις, όμως.
Να μην πουλάς “για πάντα” όταν δεν μπορείς ούτε το “σήμερα” να κουμαντάρεις.

Κουράστηκα από ανθρώπους που φοβούνται να είναι αυτοί.
Από άντρες που βαφτίζουν την ανωριμότητα “ελευθερία”
και από γυναίκες που μπερδεύουν την υπομονή με τη σωτηρία.

Ο κόσμος δεν χρειάζεται άλλο ψέμα.
Χρειάζεται πρόσωπα που να μοιάζουν με τις ψυχές τους.
Ακόμα κι αν είναι γεμάτα ουλές —
τουλάχιστον θα είναι αληθινά.