Πώς κατέρρευσαν όλοι όσοι ήταν μπροστά από τον Σπύρο Λούη και κέρδισε το χρυσό στους Ολυμπιακούς

Ο Λούης δεν ήταν φαβορί. Όμως οι αντίπαλοί του κατέρρευσαν ένας ένας.

Και η Ελλάδα γνώρισε έναν ήρωα που δεν έμοιαζε με κανέναν.

Η Αθήνα του 1896 ζούσε κάτι που έμοιαζε με θαύμα. Οι πρώτοι σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες πλησίαζαν στο τέλος τους. Και το αγώνισμα που περίμεναν όλοι ήταν ο Μαραθώνιος. Οι Έλληνες ήλπιζαν σε κάτι παραπάνω από μια απλή νίκη. Ήθελαν ένα σύμβολο. Μια απόδειξη ότι αυτοί που ξεκίνησαν τους αγώνες, μπορούσαν και να τους κερδίσουν.

Ο Σπύρος Λούης δεν ήταν το φαβορί. Ήταν νερουλάς, αγροτόπαιδο από το Μαρούσι. Οι περισσότεροι τον θεωρούσαν απλώς έναν τίμιο συμμετέχοντα. Όμως την ημέρα του αγώνα, με τον ήλιο να καίει και το χώμα να σηκώνεται σε σύννεφα, κάτι άρχισε να αλλάζει. Οι φαβορί άρχισαν να εγκαταλείπουν. Ένας ένας. Και η διαδρομή γινόταν βασανιστήριο.

Ο πρώτος που έσπασε ήταν ο Γάλλος Αλμπέν Λερμιζιό. Προπορευόταν μέχρι το Πικέρμι, αλλά εκεί κατέρρευσε. Ο Αυστραλός Φλακ πήρε το προβάδισμα, όμως λίγα χιλιόμετρα μετά δεν άντεξε την εξάντληση και αποσύρθηκε. Κάποιοι μιλούσαν για ζέστη, άλλοι για κακή προετοιμασία. Η πραγματικότητα ήταν απλή: ο Σπύρος Λούης δεν είχε εξαντληθεί. Είχε ρυθμό.

Κάποια στιγμή, κοντά στη Μεταμόρφωση, ο Λούης σταμάτησε για λίγο σε ένα καφενείο και ζήτησε ένα ποτήρι κρασί. Ήπιε, χαμογέλασε και είπε: «Θα φτάσω πρώτος». Ήταν σαν να ήξερε. Και από εκείνο το σημείο, η διαδρομή του έγινε σχεδόν μυθική. Ο λαός μαζευόταν στα χωριά και τον χειροκροτούσε. Δεν έτρεχε πια μόνος του. Έτρεχε για όλους.

Μπήκε πρώτος στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Πάνω από 50.000 άνθρωποι σηκώθηκαν όρθιοι. Οι καμπάνες χτυπούσαν, οι σημαίες ανέμιζαν, και ο βασιλιάς Γεώργιος τον περίμενε στον τερματισμό. Ο Σπύρος Λούης δεν είχε απλώς νικήσει. Είχε συμβολίσει κάτι πολύ μεγαλύτερο. Τη νίκη της πίστης πάνω στη λογική. Της καρδιάς πάνω στο σώμα. Της Ελλάδας πάνω στις προβλέψεις.

Γρηγόρης Κεντητός
sportime