Μην προσπαθείς να εξηγήσεις πολύπλοκα συναισθήματα σε απλοϊκά μυαλά

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Και τελικά, γιατί το κάνουμε αυτό;
Γιατί καθόμαστε και ξεγυμνώνουμε την ψυχή μας σε

ανθρώπους που δεν ξέρουν ούτε πώς να σταθούν μπροστά της;

Τους μιλάς για φόβους, κι αυτοί ακούνε κλάψα.
Τους ανοίγεσαι, κι αυτοί μετράνε πόσα δευτερόλεπτα

καθυστέρησες να απαντήσεις στο μήνυμα.
Τους εξηγείς τι νιώθεις, και νομίζουν ότι απλά βαριέσαι.

Δεν είναι επειδή εσύ δεν ήξερες να αγαπάς.
Είναι επειδή αυτοί δεν είχαν το κουράγιο να χωρέσουν

μέσα τους αυτό που κουβαλούσες.

Κι όμως, επέμενες.
Έφτιαχνες χάρτες από συναισθήματα και σημάδευες πάνω

τους το «νιώθω».
Αλλά εκείνοι, ούτε καν ήξεραν πώς κρατάς την πυξίδα.
Κι αν τη κρατούσαν, την κοιτούσαν σαν χαλασμένο αξεσουάρ.

Μην προσπαθείς άλλο να εξηγήσεις πολύπλοκα

συναισθήματα σε απλοϊκά μυαλά.
Μην προσπαθείς να δώσεις βάθος σε κάποιον που

φοβάται ακόμα και να κοιτάξει προς τα μέσα.

Εσύ θα τους μιλάς για βυθούς και ναυάγια κι εκείνοι

θα ψάχνουν τι χρώμα μπρατσάκια να φορέσουν στην ψυχή

τους μην και βραχεί..

Δεν θα σε καταλάβουν.
Όχι γιατί δεν ήθελαν.
Αλλά γιατί για να καταλάβεις ψυχή, πρέπει να έχεις δει

και τη δική σου.
Και κάποιοι δεν τόλμησαν ποτέ.

Οπότε σταμάτα να τους ξεδιπλώνεσαι.
Μάζεψε τον χάρτη.
Κλείσε το manual.
Και περπάτα μόνος — μέχρι να βρεις κάποιον

που να ξέρει όχι μόνο πού είναι ο βορράς,

αλλά και πώς να σε οδηγεί όταν εσύ χάνεσαι.