Γράφει η Τζένη Ζάικου
Γυναίκα. Μία έννοια που εμπεριέχει τόσες άλλες μέσα της.
Μερικές φορές αναρωτιέμαι, θέλουν όντως όλες οι γυναίκες εκεί έξω να έχουν 5-6 διαφορετικά σετ ρόλων; Το θέλουν πραγματικά, ή μήπως κάποιος τους επέβαλε να ακολουθήσουν ένα συγκεκριμένο μονοπάτι.
Πολλές φορές θέλουμε να το παίξουμε μαγκάκια, πως κανένας και τίποτα – ούτε καν η κοινωνία – δεν θα μας επιβάλλει τί θα κάνουμε στη δική μας τη ζωή. Τί θα γίνουμε και ποιες επιλογές θα ακολουθήσουμε. Κι όμως. Βλέπω παραδείγματα παντού τριγύρω μου.
Ποια γυναίκα θα ήθελε μέσα σε μία μόνο ημέρα, μέσα σε λίγες ώρες, να είναι μαμά, κόρη, φίλη, σύντροφος, ερωμένη, καθαρίστρια, δασκάλα, ψυχολόγος; Και είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν ρόλοι, άλλοι τόσοι, για να καλύψει μία γυναίκα, αν μόνο είχε το χρόνο…
Πόσες ευθύνες να σηκώσει ένα σώμα, πόσα άγχη και “πρέπει” να αντέξει ένα μυαλό;
Σε πόσα πράγματα είπαμε ναι, είτε με σκυμμένο το κεφάλι, είτε με παράπονο, γιατί μέσα μας απλά δεν πιστεύαμε ότι έχουμε άλλη επιλογή;
Εγώ λοιπόν είμαι γυναίκα και ο μόνος ρόλος τον οποίο δέχομαι να με σκεπάζει και να με καθορίζει είναι ο ανθρώπινος.
Τίποτα δεν χρωστάω, καμία υποχρέωση δεν έχω, προς κανέναν.
Δεν είμαι προορισμένη για να φτιάχνω και να διατηρώ μία όμορφη ατμόσφαιρα για τους άλλους, ουδεμία ερωτική φαντασίωση δεν χρειάζεται να πραγματοποιήσω για να έχω αξία ως σύντροφος, καμία υποχρέωση να αυξήσω τον πληθυσμό της γης δεν έχω.
Συχνά, θυμάμαι μία φράση που όσο μεγαλώνω με αγγίζει όλο και περισσότερο : Γεννιόμαστε και πεθαίνουμε μόνοι μας.
Πρέπει λοιπόν να είμαστε ευγενικοί με τον εαυτό μας.
Κανείς δεν θα σε αγαπήσει περισσότερο απ’ ότι σ’ αγαπάει ήδη επειδή συμφώνησες να κάνεις ένα παιδί, παρόλο που το βιολογικό σου ρολόι δεν χτύπησε ποτέ. Δεν θα σε δει με καλύτερο μάτι η κοινωνία. Αυτό είναι ψέμα. Η κοινωνία πάντα θα βρίσκει να σου καταλογίσει κι από κάτι που δεν έκανες σωστά, ή τη σωστή στιγμή, ή καθόλου.
Κανένας σύντροφος δεν θα σε αγαπήσει περισσότερο αν του κάνεις όλα τα χατίρια λες και είναι μικρό παιδάκι. Όσο και να του πλένεις, να του μαγειρεύεις, να τον φροντίζεις, να είσαι ο συναισθηματικός σάκος του μποξ, τίποτα δεν πρόκειται να σε κάνει να αγαπηθείς περισσότερο. Όχι με αυτόν τον τρόπο. Τον τρόπο της υποχώρησης και της υποταγής.
Οι άνθρωποι που σε αγαπάνε αληθινά, που σε θέλουν στη ζωής τους – θέλουν εσένα πραγματικά, κι όχι μία ιδεατή γι’ αυτούς εικόνα σου – δεν θα περιμένουν τίποτα από σένα. Θα χαίρονται μόνο και μόνο που υπάρχεις και είσαι δίπλα τους, θα θέλουν να σε ξεκουράσουν, να σε κάνουν να χαμογελάσεις και να πάρεις ανάσα βαθιά.
Δεν θα περιμένουν τίποτα από σένα. Ακούς;
Ουδέποτε θ’ ακούσεις φράσεις όπως “εσύ σαν γυναίκα το ΄χεις περισσότερο με τις δουλειές του σπιτιού, οπότε ανέλαβε εσύ το σπίτι”. Κανείς που σε αγαπάει αληθινά – που σε σέβεται – δεν θα σε φέρει σε θέση να κάνεις κάτι μόνο και μόνο λόγω του φύλου σου.
Τουναντίον. Θα προασπίζονται καθημερινά το δικαίωμά σου στην ανθρώπινη ιδιότητα και μόνο σε αυτή. Θα πλύνει ο σύντροφός σου τα πιάτα. Θα σου κάνει μασάζ ένα βράδυ μετα από μια δύσκολη μέρα, αντί να αφήσει αιχμές για το πόσες ημέρες πέρασαν από την τελευταία σας επαφή. Θα σηκώνεται αυτός τα βράδια μετά τη γέννα για να σε ξεκουράσει.
Κανείς που σε σέβεται πραγματικά δεν θα χρησιμοποιήσει την φράση “όταν κάνεις παιδί”. Όχι. Όχι όταν κάνω παιδί. Αν θελήσω να κάνω παιδί. Αν θα μπορέσω να κάνω παιδί. Αν θα πάρω αυτή τη γαμημένη την απόφαση που τόσο σκέψη χρειάζεται, πριν αποφασίσω να φέρω έναν άλλον άνθρωπο σε τούτο τον τόσο άνισο κόσμο.
Η λέξη γυναίκα κρύβει πολλά μπαγκάζια πίσω της. Και θέλει δύναμη πολλή για να τη σηκώσεις τους ώμους σου. Εύχομαι μόνο, μία μέρα, οι ώμοι μας να ελαφρύνουν τόσο, που ούτε σύννεφο να μη περνάει απ’ τη ψυχή μας.
Η μέρα της γυναίκας θα έπρεπε να σηματοδοτεί μέρα απελευθέρωσης. Όχι άλλες σκηνές με γυναίκες στη κουζίνα, όπου λαμβάνουν ένα λουλούδι ως δώρο, επειδή μαγείρευαν και καθάριζαν όλη μέρα.
Όχι άλλο πια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου