Οι καναπέδες είναι για τους επισκέπτες μας, κι όχι για τους συντρόφους

Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος

Ακούστε κάτι!
Οι καναπέδες είναι για τους επισκέπτες μας, κι όχι για τους συντρόφους.
Το μονό κρεβάτι στο διπλανό δωμάτιο είναι για άλλες χρήσεις, για να φιλοξενήσουμε έναν φίλο ή έναν συγγενή ας πούμε, κι όχι για να κοιμάται ο ένας εκ των δυο του ζευγαριού.
Τα παιδιά μας χρειάζονται την αποκλειστικότητα και την άνεση του κρεβατιού τους, δεν χρειάζονται είτε την μαμά, είτε τον μπαμπά τους για να βρίσκει εκεί έναν χώρο κάθε φορά που το ανδρόγυνο μαλώνει μεταξύ του.

Δεν υπάρχει κανένας λόγος, σας λέω, να κοιμάστε χωριστά μετά από κάθε διαφωνία σας, μετά από κάθε κόντρα σας, μετά από κάθε τσακωμό σας. Οι πιο παλιοί δεν το έκαναν ποτέ αυτό, κάτι άλλο έκαναν εντελώς αντίθετο, εσείς γιατί το κάνετε;
Οι παππούδες μας δεν έφευγαν ποτέ από το κρεβάτι τους, εσείς γιατί φεύγετε;
Τα ζευγάρια τα παλιά δεν κοιμόντουσαν ποτέ τους χωριστά, εσείς γιατί κοιμάστε χώρια;

Δεν είναι ζευγάρι δυο άνθρωποι που δεν μοιράζονται το ίδιο κρεβάτι.
Δεν είναι ζευγάρι δυο άνθρωποι που ο ένας πηγαίνει από ΄δω, κι ο άλλος από ΄κει.
Δεν είναι ζευγάρι δυο άνθρωποι που τους νικάει ο εγωισμός κι όχι το μαζί, που τους είναι αδύνατον να ρίξουνε λίγο νερό στο κρασί τους, που δεν μπορούν να κάνουν, έστω λίγο, πίσω μετά από ένα καβγά.
Και κυρίως, δεν είναι ζευγάρι δυο άνθρωποι που αντέχουν να κοιμούνται δίχως τον άνθρωπό τους δίπλα τους.

Αυτό, το ό,τι κι αν μας συμβαίνει, όσο κι αν έχουμε μαλώσει, όσα νεύρα και να έχει ο ένας κι όσα ο άλλος, πάντα θα κοιμόμαστε μαζί, σε μια υγιής σχέση θα πρέπει να είναι νόμος απαράβατος, πάγια εντολή, κανόνας χωρίς εξαίρεση.

Έστω και με γυρισμένες τις πλάτες μας, έστω κι αν δεν πούμε καληνύχτα και δεν ακουμπάει καν ο ένας τον άλλον, αρκεί όμως να νιώθει ο ένας την παρουσία του άλλου εκεί.
Έστω κι εντελώς αμίλητοι, άλαλοι και σιωπηλοί, αρκεί να ακούγονται δυο ανάσες μέσα στα σκεπάσματα.

Πέστε στο κρεβάτι σας μαζί γαμώτο, και να είστε σίγουροι πως το επόμενο πρωί θα ξημερώσει μια άλλη μέρα, καλύτερη. Πως τα πολλά νεύρα σας, θα είναι πολύ λιγότερα το επόμενο πρωί. Πως η παρουσία και των δυο στο ίδιο στρώμα, από μόνη της, θα λειτουργήσει ηρεμιστικά, κατασβεστικά, συμφιλιωτικά. Πως οι πιθανότητες, μόνο και μόνο από ένα τυχαίο ακούμπημα, να πάρει ο ένας τον άλλον αγκαλιά στο τέλος, σαν μια έμπρακτη συγνώμη, είναι πολύ μεγάλες.

Ας μάθουμε λοιπόν από τους παλιούς, δεν είναι τυχαίο πως εκείνοι κρατούσαν τους γάμους όρθιους, τις σχέσεις δυνατές, και τα στεφάνια τους τα τιμούσανε μέχρι τέλους.
Οι παλιοί είχανε ένα μεγάλο μυστικό και ένα αλάθητο τρικ, κάθε βράδυ κοιμότανε μαζί και κάθε πρωί μαζί ξυπνούσανε. Ακόμη κι όταν ήταν σκοτωμένοι, ακόμα κι όταν δεν ήθελε ο ένας να ακούει τον άλλον από τα νεύρα τους.
Τους καναπέδες τους είχανε για άλλους λόγους…