Ήσουν λίγος.

Γράφει η Σοφία Σοφιανίδου

Λίγος γιατί πίστεψες πως η υποχώρηση ήταν η λύση, ενώ στην πραγματικότητα ήταν η εύκολη διαφυγή σου. Έπεισες τον εαυτό σου πως έτσι προστάτευες, πως απέφευγες το χειρότερο, αλλά η αλήθεια είναι πως απλώς έτρεμες να σταθείς στο ύψος των περιστάσεων. Να σταθείς απέναντί μου κοιτώντας με στα μάτια, να σταθείς απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό και να παραδεχτείς αλήθειες.

Λίγος γιατί προτίμησες τη φυγή αντί για την αλήθεια. Δεν είχες το θάρρος να παραδεχτείς πως μετανιώνεις, πως φοβάσαι, πως δεν ξέρεις τι θέλεις. Ντύθηκες τον μανδύα της αυτοθυσίας, ενώ το μόνο που έκανες ήταν να προστατεύεις τη δειλία σου. Μου είπες πως το κάνεις για το καλό μου, αλλά -αλήθεια- αναρωτήθηκες ποιον ωφέλησε πραγματικά αυτή η απόφαση;

Λίγος γιατί ό,τι ένιωθες δεν ήταν αγάπη, αλλά ανάγκη. Αγάπη δεν είναι να χαιρετάς όποτε δε σου αρέσουν αυτά που ακούς. Αγάπη δεν είναι να φεύγεις όταν το βάρος γίνεται μεγάλο. Αγάπη δεν είναι να μπερδεύεις τον ενθουσιασμό με βαθιά συναισθήματα και να βαφτίζεις τη λιγοψυχιά σου ως φροντίδα. Αυτό κι αν δεν είναι αγάπη!

Ήσουν λίγος και τώρα δεν έχει σημασία πια. Δε σε κατηγορώ, δε σε μισώ, δε σε περιμένω. Σε αφήνω εκεί που ανήκεις. Στο παρελθόν. Γιατί μπορεί εσύ να μην άντεξες, αλλά εγώ έμαθα να συνεχίζω και δεν είχα -ούτε έχω- καμία ανάγκη για υποδείξεις του παρακάτω μου. Κι αυτή είναι η διαφορά μας.

Δεν είναι ότι δεν προσπάθησα να σε καταλάβω. Έψαξα μέσα στις λέξεις σου, στις (α)πράξεις σου, ακόμα και στη σιωπή σου, μπας και βρω μια εξήγηση. Μα τίποτα δε δικαιολογεί την αποχώρησή σου. Όχι έτσι. Όχι με αυτόν τον τρόπο. Όχι όταν ήξερες πως μπορούσες να πεις κατάματα κι αντρίκια την αλήθεια, κι επέλεξες να σωπάσεις.

Σε δικαιολόγησα, σε συγχώρεσα, σε περίμενα. Μα κάποια στιγμή, έπρεπε να σταματήσω. Και σταμάτησα. Όχι από οργή, όχι από εκδίκηση, αλλά γιατί μου το οφείλω.

Ήσουν λίγος για μένα. Γιατί η αγάπη απαιτεί δύναμη. Απαιτεί να μένεις, να πολεμάς, να διεκδικείς, να παλεύεις. Δεν είναι άνεση, δεν είναι η εύκολη επιλογή. Είναι επιλογή συνειδητή, που θέλει θάρρος. Και πάλεψα. Με κάθε δυνατό τρόπο. Με σωστά, με λάθη, με επιμονή, υπομονή. Τα βράδια κοιμάμαι ήσυχη πως ήμουν δίκαιη μαζί σου. Εσύ μπορείς να πεις το ίδιο άραγε;

Σήμερα σε αποχαιρετώ. Για ν’ αφήσω πίσω μου ό,τι δεν άντεξε να σταθεί δίπλα μου. Για να ελευθερωθώ από σκιές, από σιωπές, από εκκρεμότητες. Για ν’ ανοίξω τον δρόμο για κάτι μεγαλύτερο, κάτι αληθινό. Δε σε μισώ. Δε μετανιώνω. Απλώς δεν υπάρχουμε μαζί ούτε καν στο μυαλό μου, όπως δεν υπήρξαμε ποτέ και πουθενά αλλού. Κι αυτή είναι η αλήθεια που εσύ δεν τόλμησες ποτέ να παραδεχτείς.

Αντίο.