Έγιναν παράλογες οι σχέσεις.

Γράφει η Κική Γ.

Ποτέ δεν ήταν εύκολες οι σχέσεις. Τις πάλευαν όμως αμφότεροι. Τις ξήλωναν, τις μπάλωναν. Τώρα, όλα άλλαξαν προς το χειρότερο. Δεν παίζουν πια ρόλο τα αισθήματα.

Ξεκινά κάτι δυνατό, χτυπούν οι καρδιές, σταματά η λογική, ανεβαίνει η αδρεναλίνη, καίνε τα κορμιά, στέλνει τα βέλη του ο έρωτας, και όλα, χάνονται μαγικά. Τη μια μέρα τρελά ερωτευμένοι, την άλλη δυο ξένοι.

Έτσι ξεχνιούνται τα πάντα; Έτσι κλείνουν τα κεφάλαια; Μηχανές είναι οι άνθρωποι; Δεν μπορούν να ασχοληθούν, δυστυχώς, πολύ ο ένας με τον άλλον, ούτε να θαυμάσουν ο ένας τον άλλον, ούτε να κάνουν υπομονή. Έχουν κάποια δεδομένα στο μυαλό τους και μ’ αυτά πορεύονται.

Αν τύχει και το άλλο φύλο είναι ανώτερο των προσδοκιών, το πράγμα γίνεται περίπλοκο και αγχωτικό. Δεν την παλεύει με τον εαυτό του αυτός που αισθάνεται μειονεκτικά, δεν θέλει να ανέβει σκαλί, δεν δουλεύει με τον εαυτό του.

Σκέφτεται το πρόσκαιρο, το εύκολο, το σήμερα. Ούτε επενδύει, ούτε κολακεύεται από την καλή του τύχη. Παίρνει ανάποδες στροφές ο εγκέφαλός του, αρχίζει ο εγωισμός να νικά και η έκβαση της κατάστασης δεν είναι αυτή που θα έπρεπε.

Η εύκολη λύση είναι να τα παρατήσει και να εξαφανιστεί, ειδικά αν συνειδητοποιήσει ότι έχει αισθήματα. Η πρώτη σκέψη: “Ας φύγω όσο είναι καιρός, γιατί εδώ θέλει δουλειά με τον εαυτό μου, με τη συμπεριφορά μου. Πρέπει να προσέχω. Πρέπει να πάρω σοβαρές αποφάσεις και εγώ δεν είμαι για αυτά”.

Κλείνει λοιπόν το κεφάλαιο, μένουν τα ερωτηματικά, οι πληγωμένες καρδιές, τα χαμένα όνειρα.
Ο ορισμός του παραλόγου.