Όταν θα σου λείψει, θα είναι ήδη αργά

Γράφει η Ελπίδα Τάσσιου

Θα την ψάχνεις στα μέρη που κάποτε γελούσατε μαζί, αλλά εκείνη δεν θα είναι εκεί. Θα κοιτάς το κινητό σου, περιμένοντας ένα μήνυμα που δεν θα έρθει ποτέ. Θα γυρνάς στο άδειο κρεβάτι και θα θυμάσαι πώς η παρουσία της ζέσταινε τα πρωινά σου. Θα ψάχνεις το άρωμά της στα ρούχα που ξέχασε στη βιασύνη της να φύγει.

Και θα καταλάβεις τότε. Πόσο την θεωρούσες δεδομένη. Πόσο πίστευες ότι θα είναι πάντα εκεί, έτοιμη να σε συγχωρέσει, να σε ανεχτεί, να σου δώσει ακόμα μία ευκαιρία. Ήσουν τόσο σίγουρος πως η καρδιά της δεν θα κουραστεί ποτέ να σε αγαπάει.

Αλλά κουράστηκε. Γιατί δεν είναι από πέτρα. Δεν είναι ρομπότ να λειτουργεί ασταμάτητα, να δίνει χωρίς να παίρνει. Κουράστηκε να περιμένει να δεις την αξία της. Κουράστηκε να σε πείθει ότι αξίζει να τη διαλέξεις, ενώ θα έπρεπε να το ξέρεις από μόνος σου.

Όταν θα σου λείψει, θα καταλάβεις πόσο αφελής ήσουν που την άφησες να γλιστρήσει μέσα από τα χέρια σου. Θα θυμηθείς τα λόγια της που δεν έδωσες σημασία, τα δάκρυα που σκούπισες βιαστικά χωρίς να καταλάβεις το βάρος τους. Θα συνειδητοποιήσεις πόσο εγωιστικά ζούσες, πιστεύοντας πως η αγάπη της θα ήταν πάντα εκεί, ακλόνητη και αμετακίνητη.

Θα την αναζητάς στις μικρές λεπτομέρειες. Στο τραγούδι που τραγουδούσε στο μπάνιο, στα βιβλία που στοίβαζε δίπλα στο κρεβάτι, στην κουβέρτα που έπαιρνε πάντα όταν κρύωνε. Και τότε, θα έρθει το πιο δύσκολο: η σιωπή. Η απουσία της θα γίνεται ολοένα και πιο έντονη, μέχρι που θα σου κόβει την ανάσα.

Και ξέρεις τι θα είναι το πιο οδυνηρό; Ότι αυτή τη φορά δεν θα έχεις καμία δικαιολογία. Κανένα “θα αλλάξω”, κανένα “δώσε μου λίγο χρόνο”. Γιατί όταν θα σου λείψει, θα είναι ήδη αργά. Και η αλήθεια θα σε χτυπήσει καταπρόσωπο: την έχασες επειδή την υποτίμησες.

Και το χειρότερο είναι πως δεν θα μπορείς να την κατηγορήσεις. Γιατί το ήξερε πως κάποια στιγμή θα το καταλάβαινες, αλλά απλώς κουράστηκε να περιμένει τη στιγμή που θα συνέλθεις. Κουράστηκε να παρακαλάει για προσοχή, για λίγη στοργή, για ένα βλέμμα που να της λέει πως είναι σημαντική.

Όταν θα σου λείψει, θα είναι ήδη αργά. Και η μοναξιά θα είναι η μόνη παρέα που θα σου απομείνει, γιατί θα καταλάβεις ότι εκείνη έδινε νόημα στις μέρες σου. Αλλά θα είναι ήδη αργά να το διορθώσεις.