Γράφει ο Μιχάλης Νικολάου
Ξέρω… Πονάει. Εκείνο που χάθηκε, εκείνο που δεν πήγε όπως το ήθελες, εκείνο που σε πλήγωσε, σε ταρακούνησε, σε έκανε να νιώσεις μικρός. Δεν σου λέω να μη λυπηθείς. Δεν σου λέω να μη θυμώσεις, να μη νιώσεις το βάρος του «γιατί».
Κλάψε, αν το χρειάζεσαι. Σπάσε, αν δεν αντέχεις άλλο. Ρίξε το φταίξιμο όπου θέλεις, σε σένα, στους άλλους, στη ζωή ολόκληρη. Μείνε στο πάτωμα για λίγο, πάρε το χρόνο σου. Αλλά μην μείνεις εκεί για πάντα.
Γιατί όσο εσύ κοιτάς το χυμένο γάλα, όσο αναλύεις το πώς έπεσε, όσο ψάχνεις ποιος έφταιξε, το γάλα απλά θα στεγνώνει και θα λεκιάζει.
Κι αυτό είναι η ζωή. Δεν σταματάει, δεν περιμένει, δεν γυρίζει πίσω.
Ξέρεις ποιο είναι το πραγματικό ερώτημα; Τι θα κάνεις εσύ;
Θα μείνεις εκεί να κοιτάς το πάτωμα, να μετράς τις απώλειες, να γεμίζεις με απωθημένα και «αν» που δεν θα βρουν ποτέ απάντηση;
Ή θα σηκωθείς, θα πάρεις μια ανάσα, θα σκουπίσεις τα μάτια σου και θα προχωρήσεις;
Γιατί στο τέλος της ημέρας, δεν μετράνε μόνο αυτά που σου έτυχαν. Μετράει το πώς αντέδρασες.
Όταν σε αδίκησαν, όταν σε πρόδωσαν, όταν σε άφησαν χωρίς εξήγηση. Όταν αγάπησες λάθος, όταν περίμενες εκεί που δεν έπρεπε, όταν συμβιβάστηκες με λιγότερα απ’ όσα άξιζες.
Το θέμα δεν είναι τι έγινε. Το θέμα είναι τι θα κάνεις τώρα.
Η ζωή δεν ρωτάει αν είσαι έτοιμος. Δεν σε προετοιμάζει, δεν σου αφήνει σημειώσεις με οδηγίες. Σε πετάει στα βαθιά και περιμένει να κολυμπήσεις.
Οπότε, τι θα κάνεις;
Θα μείνεις εκεί, καθηλωμένος στις πληγές σου, στις απώλειες, στα λάθη σου;
Ή θα σταθείς στα πόδια σου, θα σηκώσεις το κεφάλι και θα πεις:
«Δεν τελείωσα. Είμαι ακόμα εδώ.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου