Γράφει η Σοφία Δημητρίου
Δεν ήταν λάθος να σε αγαπήσω.
Δεν ήταν λάθος να μείνω, να πιστέψω, να ποντάρω πάνω μας σαν να ήταν το πιο σίγουρο στοίχημα. Δεν ήταν λάθος να αφήσω κομμάτια μου σε εσένα, να κάνω όνειρα που είχαν μέσα τους το “μαζί”, να βαδίσω δρόμους που πίστευα πως θα με οδηγούσαν σε εσένα ξανά και ξανά.
Και όμως, εδώ που στέκομαι τώρα, μοιάζει με λάθος.
Γιατί δεν άντεξε.
Γιατί δεν βγήκε.
Γιατί το “για πάντα” μας είχε ημερομηνία λήξης που εγώ δεν είδα εγκαίρως.
Όλη μας η ζωή, ένα λάθος που έμοιαζε σωστό.
Και δεν ξέρω τι είναι πιο δύσκολο να αποδεχτώ: το ότι τελικά δεν ήταν όπως το πίστεψα ή το ότι θα το έκανα ξανά από την αρχή, ακόμα κι αν ήξερα το τέλος.
Γιατί, βλέπεις, μερικά λάθη δεν είναι λάθη.
Είναι απλώς δρόμοι που έπρεπε να διασχίσουμε.
Είναι ιστορίες που έπρεπε να ειπωθούν, ακόμα κι αν στο τέλος δεν είχαν “μαζί”.
Είναι ζωές που ενώθηκαν, έστω και για λίγο, για να αφήσουν ένα σημάδι που δεν θα σβήσει ποτέ.
Και αν με ρωτήσεις αν το μετανιώνω, θα σου πω όχι.
Γιατί ακόμα κι αν ήσουν ένα λάθος… ήσουν το δικό μου λάθος.
Και εγώ, έμαθα να αγαπάω τα λάθη μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου