Με τον έρωτα, δεν ξεμπλέκεις!

Γράφει ο Αλέξανδρος Χωριανούδης

Πόσο παράξενο, ε; Να ερωτεύεσαι ακριβώς τη στιγμή που προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου πως «δεν είσαι για τέτοια πια». Κι όμως, είναι αυτή η στιγμή που το νιώθεις πιο έντονα από ποτέ. Σαν να προσπαθείς να το κρατήσεις μακριά, να το διώξεις με το μυαλό σου, αλλά η καρδιά σου δεν ακούει τίποτα. Απλώς χτυπάει πιο δυνατά, πιο έντονα, όταν εκείνη είναι κοντά.

Αυτό το παιχνίδι του να λες «όχι» και να εννοείς «ναι» είναι κουραστικό. Έχεις μάθει να φτιάχνεις τοίχους γύρω σου. Κάπου εκεί, μετά από τόσες απογοητεύσεις, νομίζεις ότι μπορείς να το αποδεχτείς. Νομίζεις πως το έχεις ξεπεράσει. Αλλά μέσα σου, κάτι συνεχώς γυρίζει, κάτι που σε σπρώχνει να το ξαναζήσεις. Μπορεί να έχεις πει ότι δεν θα ξαναγαπήσεις, ότι δεν έχεις χρόνο για παιχνίδια. Κι όμως, ακριβώς εκείνη τη στιγμή, όταν το βάζεις πιο βαθιά στη σκέψη σου, η αλήθεια έρχεται και σε χτυπάει κατάφατσα: ο έρωτας δεν ζητάει άδεια. Δεν ρωτάει αν είσαι έτοιμος.

Θυμάσαι τις μέρες που έλεγες πως δεν θα ξαναμπλέξεις; Πως ο κόσμος γύρω σου έχει άλλα πράγματα να σου προσφέρει και εσύ απλώς δεν έχεις τον χρόνο ή τη διάθεση για όλη αυτή την αναστάτωση; Αλλά μέσα στο χαμό, στην καθημερινότητα, σε πιάνει ξαφνικά εκείνη η στιγμή που όλα τα λόγια τα κάνεις κουβάρι και κοιτάς μόνο εκείνη. Κι είναι τόσο αληθινό, τόσο αυθόρμητο, που σχεδόν σε τρομάζει.

Και τότε συνειδητοποιείς πως δεν μπορείς να το αποφύγεις. Ο έρωτας δεν έχει λογική, δεν έχει συμβόλαια, δεν έχει τίποτα που να μπορείς να ελέγξεις. Όσο κι αν θες να το απομακρύνεις, το πάθος σου, εκείνο το καύμα που έχεις φυλαγμένο μέσα σου, ξεπηδάει σαν λάβα και καλεί σε εσένα. Και ας το απορρίπτεις, και ας λες ότι «είσαι πιο έξυπνος για αυτά», η καρδιά σου ποτέ δεν θα σταματήσει να φωνάζει όταν την κάνεις να σωπαίνει.

Είναι σα να προσπαθείς να αρνηθείς την ίδια σου τη φύση. Ο έρωτας είναι τόσο άναρχος, τόσο αυθόρμητος, που πάντα καταφέρνει να σου θυμίζει πόσο αδύναμος είσαι μπροστά του. Όσο κι αν προσπαθείς να πεις ότι έχεις «ξεμπερδέψει» με αυτό, πάντα θα έρχεται μια στιγμή που θα σε πιάνει απροειδοποίητα και θα σε κάνει να αμφισβητήσεις τον ίδιο σου τον εαυτό.

Δεν υπάρχουν «δεύτερες ευκαιρίες» στην αγάπη. Υπάρχουν μόνο στιγμές που έρχονται και φεύγουν, στιγμές που νιώθεις ότι αν δεν τις ζήσεις τώρα, θα φύγουν για πάντα. Κι αυτό είναι που σε τρομάζει πιο πολύ από οτιδήποτε άλλο: ότι θα χάσεις την ευκαιρία να ζήσεις κάτι αληθινό, κάτι που αξίζει. Κι έτσι, ξανά και ξανά, ερωτεύεσαι. Παρά τις αντιστάσεις, παρά τις αποφάσεις σου.

Κι όταν το καταλάβεις αυτό, όταν το αφήσεις να σε παρασύρει, τότε μόνο θα συνειδητοποιήσεις πόσο ανόητος ήσουν για να πιστεύεις ότι μπορείς να το ελέγξεις.