Γράφει η Ευαγγελία Αλιβιζάτου
Ζήσε με τα ψεύτικα λόγια τα μεγάλα, εκείνα που σε πνίγουν δίχως τελειωμό.
Ψέμα στο ψέμα καλή μου δεν έμεινε ίχνος περηφάνιας, ίχνος αξιοπρέπειας μέσα σου.
Γιατί όταν κάτι τελειώνει και έχεις πλήρη ευθύνη για αυτό, αποχωρείς με το κεφάλι ψηλά, δίχως θεατρικές παραστάσεις, δίχως υποτιθέμενα σενάρια, μα πάνω από όλα δίχως άσκοπα και άστοχα φανταστικά σεμινάρια, ξέρεις από αυτά που σε κάνουν καλή και δημιουργική υπάλληλο.
Η αξιοπρέπεια στις μέρες μας φοριέται δύσκολα.
Χωρίς αυτήν είσαι ποταπή.
Γυμνή.
Ξεχωρίζεις μέσα στο πλήθος όχι από θαυμασμό,από αηδία.
Πετάς στα σκουπίδια αλήθειες, τις κρύβεις να σωθείς, γιατί στην ζωή σου αξία έχει μόνο ο φόβος της κατακραυγής, ή ο έπαινος της κοινωνίας.
Οργανώνεις χρόνια τώρα το δεύτερο.
Μα η ανηθικότητα σου σαπίζει εσένα την ίδια μα και ό,τι κινείται γύρω σου.
Το χειρίζεσαι, το φτιάχνεις όπως εσύ πορεύεσαι για να έχεις τη δόξα, μία δόξα ασήμαντη που δεν προσφέρει παρά εμετικές ιδέες για το μέλλον σου, και για το μέλλον των άλλων.
Κρατιέσαι απ’ ένα λειψό σκοινί που όταν κοπεί θα προσγειωθείς ανώμαλα στο έδαφος.
Τα φέρνει έτσι η ζωή ώστε το λάδι να μένει καθαρό, να στέκεται ψηλά και τα κατακάθια να διαχωρίζουν τη θέση τους.
Προσυπογράφεις μία αόρατη αφανή σχέση που δεν σεβάστηκες ποτέ, και στέκεσαι για χρόνια τώρα στον θρόνο της βασίλισσας.
Η αγωνία σου να διατηρήσεις τα “κεκτημένα” σου σε μια κορνίζα υποκρισίας θρονιασμένη στο τραπέζι σου δείχνουν την αρρώστια του μυαλού σου.
Απαραίτητο και αυτό για να φυτοζωείς.
Καλύτερος άνθρωπος δεν θα γίνεις ποτέ.
Δεν σου χαρίζεται η ζωή.
Σε τιμωρεί στην μοναξιά.
Δεν σου επιτρέπεται να την εκμεταλλεύεσαι, χάρη σου κάνει και σε ανέχεται σε έναν κόσμο πλασμένο αγγελικά.
Είσαι ο διάβολος με το ψεύτικο σαρδόνιο χαμόγελο.
Η ζωή σου δίνει λίγες ακόμα ευκαιρίες να κοιτάζεις την κατάντια σου στον καθρέφτη σου.
Να απολαύσεις τις άθλιες ψεύτικες νίκες σου, να πετύχεις αβυσσαλέα “ευχαριστώ” και να παριστάνεις τον τέλειο άνθρωπο τον τέλειο επιστήμονα τον τέλειο γονιό, την τέλεια γυναίκα.
Τίποτα από αυτά δεν είναι αληθινά! Τίποτα, γιατί όλα στηρίζονται στα δάκρυα που ασταμάτητα κυλούν αναλόγως την περίσταση.
Το αληθινό κλάμα το ζουν όσοι δεν το έδειξαν.
Τα αληθινά συναισθήματα τα έδωσαν όσοι έχουν ψυχή.
Όσοι δεν θέλησαν να κερδίσουν κάτι.
Αυτοί που χάραξαν με το δικό τους πόνο το δρόμο άλλων με αγάπη. Αγάπη την λένε την ξέρεις;
Έκανες ποτέ αγώνα να την γνωρίσεις;
Οχι όχι δεν μίλησα για το κενό μυαλό σου, ούτε την άδεια ψυχή σου, ούτε για το δοχείο σπερμάτων που κουβαλάς με καμάρι, μιλάω για όλα τα “ευχαριστώ”που όφειλες για χρόνια.
Μα δεν τα θέλω τώρα πια.
Στη ζωή προχωράω με πυξίδα την αξία μου.
Η ζωή σου προχωρά με πυξίδα ψεύτικη σκηνική παρουσία.
Καλή ζωή, οι προπωλήσεις εισιτηρίων στο τσιφλίκι σου έχουν μέλλον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου