Άλλοι στη λήθη, άλλοι στη μνήμη κι άλλοι αντικρυστά..

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Διεμβολίσαμε το χρόνο με βία, λες και ο κόσμος μάς χρωστούσε τα πάντα εδώ και τώρα. Σαν να είχε υπογράψει κάποιο αόρατο συμβόλαιο να μας παραδώσει όνειρα, εφιάλτες και επιθυμίες χωρίς καθυστέρηση. Και εμείς, σαν παιδιά που δεν έμαθαν ποτέ να περιμένουν, ριχτήκαμε με μανία. Με το μυαλό γεμάτο λαχτάρα και την ψυχή άδεια από υπομονή, να ζήσουμε τα πάντα πριν καν μάθουμε να εκτιμάμε το τίποτα. Κάθε στιγμή, κάθε εμπειρία, καρφί στον χάρτη της ύπαρξής μας. Σαν να φτιάχναμε μια διαδρομή για κάπου, χωρίς να ξέρουμε πού θέλουμε να πάμε.

Ίσως γιατί το νιώθαμε, έστω αμυδρά, πως οι μάχες που δεν δίνονται νωρίς, δεν δίνονται ποτέ. Πως το μέλλον απαιτεί θυσίες και ηρωισμούς, αλλά όχι τυφλές επιδρομές.

Μα δεν το ξέραμε τότε. Ή, καλύτερα, δεν θέλαμε να το δούμε. Γιατί πώς να παραδεχτείς ότι το να βιάζεις τον χρόνο είναι σαν να κόβεις ένα φρούτο πριν ωριμάσει; Το δάγκωμά του αφήνει στο στόμα σου κάτι πικρό, κάτι που μοιάζει λάθος. Μια γεύση που δεν τη διορθώνει ούτε η πείνα σου ούτε η ανάγκη να έχεις κάτι δικό σου.

Και τώρα;

Τώρα, καθόμαστε αντικρυστά. Μεταξύ μας ένα ποτήρι ουίσκι και οι λέξεις που χορεύουν ένα σαγηνευτικό χορό περνώντας από το χθες, στο σήμερα και γοητεύοντας τον χρόνο τον άχρονο. Σου απαντώ σε ερωτήσεις που δεν κάνεις. Μου μιλάς για μια ζωή που ξέρω κι ας μην ήμουν εκεί.

Τώρα, το χθες δεν μας κυνηγάει. Δεν ψάχνουμε πια εξηγήσεις. Μιλάμε, γελάμε λίγο πικρά, κι αφήνουμε το χρόνο να είναι όπως έπρεπε πάντα να είναι. Αργός, σταθερός, δικός του. Όχι δικός μας.

Και το πιο αστείο; Τώρα, που τίποτα δεν είναι βιαστικό, που κανείς δεν τρέχει να προλάβει, όλα έχουν βρει τη θέση τους. Ο κάθε άνθρωπος που πέρασε, ο κάθε πόνος που γράφτηκε πάνω μας, το κάθε σημάδι που χαράχτηκε, όλα έχουν μπει στη σωστή τους θέση. Άλλοι στη λήθη, άλλοι στη μνήμη κι άλλοι αντικρυστά κι αντάμα. Ο καθένας εκεί που του αξίζει. Εμείς τους τοποθετήσαμε εκεί, με επίγνωση και χωρίς ενοχές.

Τώρα όλα είναι απλά. Ήσυχα, αλλά όχι βαρετά. Τώρα ξέρουμε πως η ζωή δεν χρωστάει τίποτα. Ό,τι θέλεις, το παίρνεις με το χρόνο του, όχι με την πίεσή σου. Και το ουίσκι στο χέρι μας, αυτή τη φορά, έχει γεύση ώριμη και παιχνιδιάρικη. Σαν τις πληγές που έγιαναν, σαν τις μάχες που κερδίσαμε, σαν τις νύχτες που χάσαμε και τελικά μας λύτρωσαν.

Γιατί έτσι είναι. Ζεις το δικό σου “τώρα” όταν σταματήσεις να πολεμάς το χρόνο και αρχίσεις να τον ζεις. Όχι σαν κατακτητής. Σαν σύντροφος που ήρθε στην ώρα του στο ραντεβού.