Τα απωθημένα δεν ξεχνιούνται.

Γράφει ο Γιώργος Αντωνιάδης

Υπάρχουν στιγμές που νομίζεις ότι κάτι έχει τελειώσει. Ότι έχεις αφήσει πίσω σου αυτόν τον άνθρωπο, αυτή τη σκέψη, αυτή την αίσθηση. Προχωράς, γεμίζεις τη ζωή σου με καινούργιες εικόνες, καινούργιους ανθρώπους, καινούργιες εμπειρίες. Μα κάπου βαθιά μέσα σου, ξέρεις την αλήθεια: τα απωθημένα δεν ξεχνιούνται.

Ένα τραγούδι. Μια μυρωδιά. Ένα βλέμμα που φέρνει κάτι μακρινό και γνώριμο. Και ξαφνικά, όλα επιστρέφουν. Το απωθημένο είναι σαν εκείνη τη σκιά που πάντα καραδοκεί. Δεν κάνει θόρυβο, δεν σε ενοχλεί καθημερινά. Αλλά είναι εκεί. Σαν ένα μικρό αγκάθι που δεν έφυγε ποτέ τελείως από το δέρμα σου. Και όταν το αγγίξεις, νιώθεις ξανά τον πόνο.

Ήταν εκείνη που ήθελες, αλλά ποτέ δεν είχες. Ήταν εκείνος ο άνθρωπος που σου γύρισε την πλάτη τη στιγμή που ήσουν έτοιμος να δώσεις τα πάντα. Ήταν η σχέση που τελείωσε πριν καν αρχίσει. Ήταν όλα όσα ήθελες να πεις, αλλά τα κατάπιες, και τώρα πνίγεσαι σε αυτά.

Τα απωθημένα δεν είναι απλώς άνθρωποι. Είναι όνειρα που δεν πραγματοποιήθηκαν. Επιλογές που δεν έκανες. Ρίσκα που φοβήθηκες να πάρεις. Είναι οι μικρές ή μεγάλες στιγμές που έφυγαν, και μαζί τους πήραν ένα κομμάτι σου.

Αλλά ξέρεις τι είναι το πιο άδικο με τα απωθημένα; Ότι σε κυνηγάνε για πάντα. Δεν ξεθωριάζουν, δεν γίνονται παρελθόν. Ζουν μέσα σου, σαν μικρές σπίθες που αρνούνται να σβήσουν. Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που μας στοιχειώνουν τόσο. Γιατί δεν είναι μόνο αυτό που χάσαμε. Είναι αυτό που μπορούσαμε να έχουμε, αλλά δεν τολμήσαμε.

Τα απωθημένα, τελικά, είναι η υπενθύμιση ότι η ζωή δεν περιμένει. Ότι ό,τι δεν τολμάς σήμερα, αύριο θα γίνει σκιά που θα κουβαλάς μαζί σου. Και γι’ αυτό, ίσως, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να τολμήσεις. Γιατί τα απωθημένα δεν ξεχνιούνται, αλλά τουλάχιστον μπορείς να τα αποφύγεις.