Δεν έφυγα. Με έδιωξες. Πολλές φορές.

Γράφει η Αστέρω

Υπάρχουν στιγμές που νιώθεις να χάνεσαι μέσα σε μια αλήθεια που κανείς δε θέλει να δει.

Μου ζήτησες να βγάλω την πανοπλία μου, να φανερώσω όλα όσα κρύβω μέσα μου. Αλλά δεν κατάλαβες ποτέ πως κάθε φορά που έκανα ένα βήμα προς εσένα, κάθε φορά που άφηνα μια ρωγμή να φανεί, το πλήρωνα ακριβά. Γιατί αυτή η πανοπλία δεν είναι απλά μια άμυνα – είναι κομμάτι του εαυτού μου, χτισμένη μέσα από φόβους, απογοητεύσεις και μάχες.

Και όταν μιλούσα, μου είπες πως έλεγα φανφάρες. Κρίμα, όμως, που ποτέ δεν μπόρεσες να δεις τις πράξεις μου. Ή τις προθέσεις πίσω από αυτές. Ήταν εκεί, αθόρυβες, αλλά τόσο αληθινές.

Κι όμως, όταν χρειάστηκα να κοιτάξεις βαθιά μέσα μου, να καταλάβεις τι περνάω, δεν ήσουν εκεί. Ούτε για έναν καφέ. Ούτε για μια στιγμή που θα μπορούσε να γεμίσει τη σιωπή μας με κατανόηση.

Μου ζήτησες την αλήθεια. Αλλά η αλήθεια μου πάντα φαινόταν πως σε βαραίνει. Προσπαθούσα να σου δείξω τις αδυναμίες μου, λίγες-λίγες, χωρίς να σε πιέσω. Και κάθε φορά που το έκανα, έπαιρνα ένα “χαιρετώ”. Έναν τοίχο, μια απόσταση που με έκανε να διστάζω περισσότερο την επόμενη φορά.

Και ξέρεις κάτι; Αν στ’ αλήθεια πίστευες πως ό,τι θα μπορούσαμε να έχουμε είχε αξία, θα έσπαγες τη βιτρίνα μου. Θα την έκανες σμπαράλια. Γιατί, υποτίθεται, εσύ είσαι ο θαρραλέος, ο δυνατός. Εκείνος που θα μπορούσε να με κάνει να μη φοβάμαι πια. Αλλά δεν το έκανες. Δεν τόλμησες να παλέψεις μαζί μου για να διαλύσεις τον φόβο μου.

Κι ενώ θα έδινα τα πάντα για σένα, εσύ στεκόσουν μόνο στο φαίνεσθαι. Ήθελες το πακέτο έτοιμο, χωρίς προσπάθεια, χωρίς να παλέψεις μαζί μου για ό,τι μπορούσαμε να έχουμε.

Χαίρομαι που είσαι θαρραλέος και μπορείς να ζήσεις χωρίς εμένα. Δε σου κρατάω κακία. Αλλά μετά από όλα όσα περάσαμε, μόνο δειλή δε με λες. Και το θράσος; Αυτό είναι που με κρατάει όρθια, αγάπη μου. Χωρίς αυτό, θα είχα ήδη λυγίσει, θα είχα χαθεί. Γιατί για να δείξω θάρρος και να πέσει η πανοπλία, πρέπει πρώτα να νιώσω πως δεν κινδυνεύω πάλι. Και αυτό δεν το χρωστάω μόνο στον εαυτό μου. Το οφείλω και στους ανθρώπους για τους οποίους είμαι υπεύθυνη.

Και τώρα λες πως έφυγα. Αλλά η αλήθεια είναι πως εσύ έφευγες πρώτος. Κάθε φορά. Με τις λέξεις σου, με την απουσία σου, με την έλλειψη διάθεσης να δεις πίσω από το προφανές.

Δεν έφυγα. Με έδιωξες. Πολλές φορές.