Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Η λογική είναι το τέλειο άλλοθι. Ψύχραιμη, μετρημένη, έτοιμη να σε προστατέψει από κάθε τι που μπορεί να σε πονέσει. Και το ένστικτο; Χωρίς φίλτρα, χωρίς κανόνες, τολμά να σου ουρλιάζει τις αλήθειες που δεν θες να ακούσεις. Κι όμως, κάπου εκεί στο κενό μεταξύ τους, βρίσκεται η πραγματική ζωή.
Το κενό ανάμεσα σε όσα εξιστορεί η λογική και αντιλαμβάνεται το ένστικτο.
Έχεις νιώσει ποτέ το παράλογο τράβηγμα στο στήθος; Εκείνη τη στιγμή που όλα μοιάζουν εντάξει, αλλά μια μικρή φωνή μέσα σου σε τραβάει πίσω; Αυτό είναι το ένστικτό σου. Το μόνο σημείο που μένεις γυμνή, χωρίς τις άμυνες και τα προσωπεία.
Κι εγώ, που κάνω βόλτες στη ζωή σου, άλλοτε προς εκείνη τη φωτεινή σου πλευρά που με μαγνητίζει, κι άλλοτε προς το σκοτάδι σου που με εγκλωβίζει, διάλεξα να πάω όπου με τραβάει η διαίσθησή μου. Γιατί αν κάτι έμαθα, είναι ότι η λογική φτιάχνει όμορφα ψέματα, αλλά το ένστικτο δεν συγχωρεί.
Μην πιστεύεις τη λογική που σου λέει ότι όλα είναι καλά. Άκου το τρέμουλο της καρδιάς σου, τη ρωγμή στη φωνή, τη σιωπή που κρύβει περισσότερα απ’ όσα λέει. Τις λέξεις που επιλέγονται. Το ένστικτό σου βλέπει όσα η λογική φοβάται να αντικρίσει.
Γιατί, στο τέλος, η ζωή δεν ζει σε ασφαλείς υπολογισμούς. Ζει στις τρέλες που τολμάς να κάνεις, στις αποφάσεις που παίρνεις χωρίς εγγυήσεις. Ζει στο ρίσκο του «πάω όπου με πάει το μέσα μου». Κι αν κάψω τα φτερά μου; Τουλάχιστον θα ξέρω ότι πέταξα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου