Μην με εξημερώσεις, σε παρακαλώ.

 

Γράφει η Λέλα Σακήλια

Μην μου μάθεις να ζω με την παρουσία σου. Μην με κάνεις να συνηθίσω τη φωνή σου, το χάδι σου, το βλέμμα σου. Γιατί αν το κάνεις, πώς θα ξαναβρώ τον εαυτό μου όταν φύγεις; Πώς θα γίνω πάλι το αγρίμι που ήμουν, το πλάσμα που μπορούσε να ζει χωρίς να εξαρτάται;

Δεν θέλω να με δέσεις. Δεν θέλω να μάθω πώς είναι να ξυπνάω δίπλα σου και να νιώθω ασφαλής. Δεν θέλω να με κάνεις να πιστέψω ότι όλα μπορούν να είναι καλά μόνο και μόνο επειδή είσαι εδώ. Γιατί, ξέρεις κάτι; Οι άνθρωποι φεύγουν. Πάντα φεύγουν. Κι όταν το κάνουν, αφήνουν πίσω τους κενά που μοιάζουν αδύνατο να γεμίσουν.

Δεν σου ζητάω να μην αγαπήσεις. Σου ζητάω να μην με κάνεις να σε αγαπήσω με τρόπο που δεν θα μπορώ να αντέξω την απουσία σου. Δεν θέλω να νιώσω ότι η ζωή μου είναι μισή χωρίς εσένα. Δεν θέλω να γίνω εξημερωμένη, γιατί τα εξημερωμένα πλάσματα υποφέρουν όταν χάνουν το σπίτι τους.

Ήμουν αγρίμι πριν σε γνωρίσω. Είχα μάθει να ζω χωρίς τίποτα σταθερό, χωρίς δεσμά, χωρίς το βάρος της απουσίας. Και εσύ ήρθες και με έκανες να πιστέψω ότι μπορώ να έχω μια ζωή αλλιώτικη. Με έκανες να πιστέψω σε αυτό το «μαζί» που πάντα φοβόμουν.

Αλλά αν φύγεις, δεν ξέρω αν μπορώ να ξαναβρώ τη δύναμη να είμαι μόνη μου. Μην με εξημερώσεις, λοιπόν. Μην με κάνεις να πιστέψω ότι μπορώ να υπάρχω μόνο με εσένα δίπλα μου. Γιατί αν το κάνεις και φύγεις, θα αφήσεις πίσω σου κάτι που ίσως να μην μπορέσω ποτέ να ξαναφτιάξω.

Άφησέ με αγρίμι. Άφησέ με να ζήσω όπως έμαθα. Γιατί η αγριότητα, όσο σκληρή κι αν είναι, δεν πληγώνει όσο η εξημέρωση που τελικά μένει μόνη.