Ξέρουμε και οι δύο πολύ καλά πως δεν το άξιζες..

Γράφει η Κορίνα Παπαδοπούλου

Είναι περίεργο. Προσπαθείς, κάθε μέρα κι από λίγο. Προσπαθείς να επουλώσεις τις πληγές που σου άνοιξαν. Άλλες μέρες είναι εύκολες, μα άλλες όχι και τόσο. Λίγη σημασία έχει όμως, η προσπάθεια μετράει.

Κάθε μέρα το μόνο που σκέφτεσαι, από το μοναδικό που παίρνεις δύναμη, είναι η σκέψη όσων σου έκαναν. Ο τρόπος που σε πλήγωσαν, που σε πρόδωσαν, που σε μεταχειρίστηκαν. Όλα με έναν απώτερο σκοπό. Ένα απώτερο «εγώ». Αυτά σου δίνουν δύναμη να συνεχίζεις, να μην γυρίσεις ποτέ ξανά.

Γιατί, ξέρεις, όταν ο εγωισμός μπαίνει στο συναίσθημα, το συναίσθημα χάνει τη μαγεία του, σβήνει. Όταν δεν υπάρχει η ανιδιοτέλεια, τότε το συναίσθημα είναι σαθρό. Με ένα φύσημα πέφτει, γκρεμίζεται, εξαφανίζεται.

Κάπως έτσι ήμασταν κι εμείς, αγάπη μου. Εγώ ήμουν εκεί να σ’ αγαπάω και για τους δυο μας. Κι εσύ ήσουν εκεί για να παίρνεις και για τους δυο μας.

Στην αρχή ο θυμός σε κατακλύζει. Μετά όμως κάθεσαι και σκέφτεσαι, ηρεμείς. Ίσως την αγάπη που τους έδωσες να την είχαν ανάγκη. Ίσως ποτέ να μην έμαθαν να δίνουν τόσο πολύ, τόσα πολλά. Ίσως ποτέ ξανά να μην τους αγάπησαν τόσο βαθιά. Ίσως ποτέ ξανά να μην είχαν τόση χημεία με κάποιον άνθρωπο.

Γιατί άλλωστε, τα ’χουμε ξαναπεί: εσύ είσαι μια γενναία καρδιά. Ξέρεις να αγαπάς, να φροντίζεις, να δίνεσαι, χωρίς να φοβάσαι. Ο φόβος δεν ήταν ποτέ λέξη στο λεξιλόγιό σου. Δε φοβάσαι να αγαπήσεις, ακόμα κι αν ξέρεις από την αρχή πως θα φας τα μούτρα σου, πως θα πληγωθείς όσο δεν πληγώθηκες ποτέ ξανά. Δεν σε νοιάζει όμως, και αυτό είναι που σε κάνει ξεχωριστό άνθρωπο.

Αν γύριζες τον χρόνο πίσω, θα έκανες ακριβώς τα ίδια, ίσως και ακόμα περισσότερα. Θα προσπαθούσες να δώσεις περισσότερη αγάπη. Γιατί ίσως εκείνη η καρδούλα να την είχε περισσότερη ανάγκη από σένα. Εσύ είχες αποθέματα να δώσεις. Γιατί η καρδιά σου ξέρει να αγαπάει.

Μπορεί πλέον ένα κομμάτι της να είναι σε ξένα χέρια και όχι μέσα σου. Δεν πειράζει όμως, έχεις πολύ μεγάλη καρδιά για να μπορέσεις να συνεχίσεις. Έστω και με αυτή που σου απέμεινε.

Ίσως το μόνο που θα ήθελες ως επίλογο, ως τελεία, να ήταν δύο πράγματα: να ρωτήσεις ένα «γιατί». Γιατί τόσα ψέματα; Γιατί τόση υποκρισία; Γιατί τόσα ψεύτικα συναισθήματα; Και θα ήθελες να ακούσεις μία συγγνώμη. Μία βαθιά και ειλικρινή συγγνώμη.

Μάτια μου όμως, ξέρουμε και οι δύο πολύ καλά πως δεν το άξιζες. Δεν άξιζες να πληγωθείς. Δεν άξιζες να προδοθείς. Όπως επίσης ξέρουμε πως ούτε τα «γιατί» σου θα απαντηθούν, μα ούτε και τη συγγνώμη θα ακούσεις ποτέ σου.