Δεν έχασα εσένα. Έχασα το ψέμα που με έκανε να σε χρειάζομαι.

 

Γράφει η Εύα Καρρά

Δεν ήταν εσύ αυτό που μου έλειψε. Ήταν η εικόνα που είχα φτιάξει στο μυαλό μου, το ψέμα που έλεγα στον εαυτό μου για να σε κρατήσω. Ήσουν η απάντηση που έβαλα σε ερωτήματα που δεν ήθελα να αντιμετωπίσω. Ήσουν η εύκολη δικαιολογία για να μην κοιτάξω κατάματα το κενό που ένιωθα.

Αλλά ξέρεις τι; Δεν σε χρειαζόμουν ποτέ.
Χρειαζόμουν την ιδέα σου, το ψέμα ότι ήσουν εκεί για μένα, ότι ήσουν το “σπίτι” μου. Κρατήθηκα από αυτή την ψευδαίσθηση σαν να ήταν η σωτηρία μου, ενώ στην πραγματικότητα με έπνιγε.

Δεν έχασα εσένα. Έχασα αυτό που νόμιζα ότι ήσουν.
Η αλήθεια σου δεν ήταν ποτέ αυτό που ήθελα να δω. Και τώρα που η μάσκα έπεσε, νιώθω πιο ελεύθερη από ποτέ. Γιατί επιτέλους βλέπω. Βλέπω πως το μόνο που έχανα τόσο καιρό ήμουν εγώ.

Δεν χρειάζομαι εσένα. Χρειάζομαι εμένα.
Κι αυτή είναι η πιο σκληρή, αλλά και η πιο απελευθερωτική αλήθεια. Δεν ήταν εσύ αυτό που με κράταγε ζωντανή. Ήμουν εγώ που επέλεγα να πιστεύω σε κάτι που δεν υπήρχε. Και τώρα που το ψέμα τελείωσε, δεν νιώθω πια το βάρος.

Δεν έχασα τίποτα.
Αντίθετα, βρήκα τα κομμάτια μου. Βρήκα τον εαυτό μου πίσω από όλες τις ψευδαισθήσεις, πίσω από όλα τα “σ’ αγαπώ” που δεν είχαν καμία ουσία. Και ξέρεις τι; Δεν σε θέλω πια. Δεν σε χρειάζομαι πια.

Γιατί αυτό που έχασα δεν ήταν εσύ. Ήταν το ψέμα που με έκανε να πιστεύω ότι σε χρειαζόμουν. Και τώρα, η αλήθεια μου είναι πιο δυνατή από ποτέ.