Εννέα γυναίκες μιλούν στο Reader για τη Διεθνή Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών

Shutterstock

Μαρία Αναστασοπούλου, Νίκη Λυμπεράκη, Μαρκέλλα Γιαννάτου, Δέσποινα Σβουρδάκου, Αφροδίτη Γραμμέλη, Ναταλία Γερμανού, Βάνα Μπάρμπα, Δώρα Χρυσικού και Μαρία Παπαγεωργίου μιλούν στο Reader για τη Διεθνή Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών.


Ητελευταία γυναικοκτονία έως αυτή την ώρα και η 12η για φέτος είναι η δολοφονία της 43χρονης Δώρας στο Αγρίνιο, μητέρας τριών ανήλικων παιδιών από τον πρώην σύντροφό της ο οποίος την πυροβόλησε εξ΄επαφής μέσα στο αυτοκίνητο της αφού προηγουμένως την αιφνιδίασε και εισέβαλε μέσα σε αυτό.

Η δολοφονία έγινε λίγα 24ωρα προτού εκδικαστεί η μήνυση που είχε καταθέσει η ίδια εναντίον του για ενδοοικογενειακή βία.

Η περίπτωση της Δώρας δεν διαφέρει σχεδόν καθόλου από όλες εκείνες τις περιπτώσεις γυναικοκτονιών που έχουν σημειωθεί κατά καιρούς είτε λόγω ζήλιας είτε λόγω κακοποιητικής συμπεριφοράς από τους συντρόφους τους σε μία κοινωνία που αδυνατεί να τις προστατεύσει.

Η 25η Νοεμβρίου, καθιερώθηκε ως Διεθνής Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών. Πρόκειται για ένα θεμελιώδες ζήτημα που συνδέεται με την αποτυχία μιας κοινωνίας να σεβαστεί την ισότητα προς τον συνάνθρωπο.


Η Γεωργία, η Κυριακή, η Δώρα, η Γαρυφαλλιά, η Καρολάιν και πολλές άλλες που δεν μάθαμε ποτέ τα ονόματά τους, είναι μόνο μερικά θύματα, με πανομοιότυπες ιστορίες.

Με αφορμή αυτή την Παγκόσμια Ημέρα, το Reader ζήτησε από εννιά γυναίκες να στείλουν ένα μήνυμα προς όλες εκείνες που έχουν μάθει να σιωπούν και να τις ενθαρρύνουν με τα λόγια τους ώστε να ζητούν βοήθεια και να φεύγουν από κάθε κακοποιητική σχέση, από οπού κι αν αυτή, προέρχεται.
Μαρία Αναστασοπούλου (δημοσιογράφος)

«Πριν από μερικές ημέρες είχαμε τη δολοφονία δύο γυναικών, τα ονόματά τους Δώρα και Γαρυφαλλιά. Να θυμίσω ότι πριν από κάποιους μήνες είχαν δολοφονηθεί 2 ακόμα γυναίκες με τα ονόματα αυτά, Δώρα και Γαρυφαλλιά, που σημαίνει ότι έγινε ο κύκλος και βρισκόμαστε μπροστά στην ίδια πραγματικότητα.

Η βία παραμονεύει παντού. Εσύ που διαβάζεις τώρα αυτό το κείμενο να ξέρεις ότι δεν είσαι μόνη σου. Οι κακοποιητικές σχέσεις δεν ξεκινούν με ένα χαστούκι, ή με μία φωνή, αλλά συνηθώς με ωραία λόγια, κι όλο αυτό στην πορεία αλλάζει, μεταμορφώνεται και γίνεται κάτι εφιαλτικό.Μαρία Αναστασοπούλου | Facebook

Όλο και περισσότερες γυναίκες ευτυχώς πηγαίνουν πλέον στο αστυνομικό τμήμα και αναφέρουν το περιστατικό, πηγαίνουν στον Ιατροδικαστή και ζητούν να εξεταστούν.

Όμως υπάρχουν πάρα πολλά πράγματα που πρέπει να κάνουμε ακόμη, δεν φτάνει μόνο το θάρρος μίας γυναίκας και οι άνθρωποι που έχει δίπλα της, προκειμένου να πάει να καταγγείλει τον κακοποιητή της.

Μακάρι και το κράτος να φανεί κάποια στιγμή ικανό να προστατεύσει αυτή τη γυναίκα που πήρε την απόφαση να αλλάξει τη ζωή της και να βγει από όλο αυτό το μαύρο σκηνικό.

Αυτό που πρέπει να θυμίσουμε και αυτό που ακούμε συνεχώς να υπενθυμίζουν οι ειδικοί είναι ότι το δύσκολο είναι αυτό που έχει ήδη βιώσει μία κακοποιημένη γυναίκα, όχι το να το πει.

Αυτό είναι στην ουσία εκείνο που θα τη βγάλει από το αδιέξοδο. Δεν θέλω να πιστεύω ότι ζούμε σε μία χώρα που το όραμά της είναι να έχουμε γυναίκες φοβισμένες. Δεν υπάρχει καμία γυναίκα που να δίνει δικαιώματα, δεν υπάρχει καμία γυναίκα που να πρέπει να μένει σε μία τέτοια κατάσταση.

Υπάρχει εκείνος που ασκεί βία και εκείνος που το κάνει πρέπει να έρθει αντιμέτωπος με τις Αρχές και τη δικαιοσύνη».
Νίκη Λυμπεράκη (δημοσιογράφος)

«Τόσα χρόνια λέγαμε πως το μεγαλύτερο πρόβλημα στο θέμα αυτού του τύπου της βίας είναι πως τα θύματα δεν μιλούν.

Ποιος από εμάς, τα παιδιά του ‘80, δεν θυμάται εκείνη τη θεία ή εκείνη τη γειτόνισσα που κυκλοφορούσε συχνά μελανιασμένη επειδή όλο “έπεφτε από τις σκάλες”; Τώρα λοιπόν, μοιάζει αυτό να έχει βελτιωθεί. Οι γυναίκες που υφίστανται κακοποίηση μιλούν όλο και συχνότερα. Ζητούν βοήθεια.

Καταγγέλλουν τον κακοποιητή στις Αρχές. Μετά όμως;Νίκη Λυμπεράκη

Το γεγονός πως παρά την αυστηροποίηση του νομοθετικού πλαισίου, παρά τα γραφεία ενδοοικογενειακής βίας και τη σχετική ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης, το πρόβλημα δεν αντιμετωπίζεται, καταδεικνύει πως παραμένουν σημαντικά κενά και αστοχίες στους κρίκους διαχείρισης αυτού του τύπου εγκληματικότητας.

Ένα βασικό και συστημικό είναι η προσέγγιση. Η Πολιτεία λέει στη γυναίκα - θύμα “πάρε τα παιδιά σου και ξεσπιτωθείτε”. Ο καθένας μας μπορεί να φανταστεί τι σημαίνει αυτό στην πράξη. (Ακόμη περισσότερο, όταν το θύμα ζει σε ένα νησί ή σε ένα απομακρυσμένο χωριό της χώρας).

Ίσως έχει έρθει η ώρα να αλλάξει η προσέγγιση. Από την οικογενειακή εστία να φεύγει ο θύτης.

Έπειτα, τι γίνεται εκείνο το κρίσιμο διάστημα που μεσολαβεί ως την εκδίκαση της υπόθεσης; Τα ασφαλιστικά μέτρα, όσο κι αν είναι στη σωστή κατεύθυνση, σε πολλές περιπτώσεις αποδεικνύεται πως είναι απλώς ένα κομμάτι χαρτί.

Όσο δεν κάνουν οι αρμόδιες αρχές σοβαρή αξιολόγηση του κινδύνου κι όσο δεν μεριμνούν για την τήρηση των περιοριστικών μέτρων, τόσο θα θρηνούμε τον θάνατο γυναικών που δολοφονήθηκαν από εκείνον που στη θεωρία απαγορευόταν να τις πλησιάσει.

Ας θυμηθούμε την Δώρα στο Αγρίνιο. Το ίδιο δυστυχώς ισχύει και για το κουμπί πανικού. Όταν ο κίνδυνος είναι ακραίος, έχει αποδειχθεί πως δεν αρκεί. Ας θυμηθούμε τη Γεωργία στη Σαλαμίνα.

Κι έπειτα, ας μιλήσουμε για όσους ξέρουν αλλά δεν μιλούν. Οι γείτονες, οι συνάδελφοι, οι φίλοι, οι συγγενείς του θύτη και του θύματος. Έχουμε όλοι ευθύνη. Όσοι γνωρίζουμε και δεν μιλάμε, έχουμε ευθύνη. Είμαστε συνένοχοι.

Αυτά τα εγκλήματα δεν έρχονται ως κεραυνοί εν αιθρία. Πριν φτάσει στη δολοφονία ο κακοποιητής έχει βρίσει, έχει χαστουκίσει, έχει κλωτσήσει, έχει απομονώσει το θύμα από φίλους και γνωστούς, έχει αποπειραθεί να το στραγγαλίσει οικονομικά.

Όλα αυτά είναι τις περισσότερες φορές τα σκαλοπάτια που ανεβαίνει πριν την αιματηρή κορύφωση. Όσοι τα βλέπουμε και μένουμε άπραγοι, έχουμε αίμα στα χέρια μας».
Μαρκέλλα Γιαννάτου (ηθοποιός)

«Πριν καταδικάσουμε την κλασσική μορφή βίας, τη σωματική και την ακραία μορφή της, τη δολοφονία, τη γυναικοκτονία, πρέπει να εστιάσουμε και να αντιμετωπίσουμε τα προηγούμενα στάδιά της που σε κάποιες περιπτώσεις προετοιμάζουν την αποτρόπαια κορύφωσή της, τη λεκτική και την ψυχολογική βία που οι γυναίκες βιώνουν σε διαπροσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο, στην εγκυμοσύνη, στο μεγάλωμα των παιδιών, στη μισθολογική ανισότητα, στις καθημερινές προκαταλήψεις.Μαρκέλλα Γιαννάτου | NDPPHOTO / ΑΝΔΡΕΑΣ ΝΙΚΟΛΑΡΕΑΣ

Είναι μία υφέρπουσα βία η οποία συνιστά καταστατική συνθήκη του βίου τους σε τέτοιο βαθμό που την εκλαμβάνουν πολλές φορές ως φυσικό γεγονός και συμβιβάζονται μαζί της».
Δέσποινα Σβουρδάκου (Δρ. Εγκληματολογίας)

«Είμαστε ένα, όλοι ενωμένοι κατά της βίας σε όλες τις κοινωνικές ομάδες, κατά των γυναικών, κατά των ανηλίκων. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι κάθε επανάσταση βάφεται με αίμα.

Η κάθε γυναίκα που λέει "όχι", σηκώνει το κεφάλι και έχει το θάρρος να χωρίσει έναν άνδρα, αυτή αρκετές φορές είναι μία πράξη που βάφεται με αίμα. Βλέπουμε ότι έχουν μειωθεί τα συμβόλαια θανάτου και έχουν αυξηθεί τα συμβόλαια θανάτου κατά των γυναικών.Δέσποινα Σβουρδάκου, Δρ. Εγκληματολογίας | YouTube

Ο δράστης, ο θύτης, ο σύζυγος, ο σύντροφος, μη μπορώντας να δεχτεί την απόρριψη, μη θέλοντας να αφήσει στην άκρη το κτήμα του, στήνει ενέδρα και περιμένει το θύμα, τη γυναίκα, τη σύντροφο, τη σύζυγο, τη μητέρα και της αφαιρεί τη ζωή.

Είτε με αιχμηρό αντικείμενο, είτε με όπλο, είτε με κλωτσιές και μπουνιές που και αυτές είναι θανατηφόρες. "Όχι" σε κάθε μορφή βίας.

Είμαστε ενωμένες, είμαστε ένα και βγαίνουμε μπροστά για ένα και μόνο σκοπό και στόχο, την ασφάλεια των πολιτών, την ασφάλεια των γυναικών, την ασφάλεια των ανηλίκων, γιατί δεν μπορούμε να μιλάμε για ασφάλεια των πολιτών όταν έχουμε γυναικοκτονίες».
Αφροδίτη Γραμμέλη (δημοσιογράφος)

«Δεν νιώθω ότι αυτή η μέρα είναι ξεχωριστή, γιατί 365 μέρες τον χρόνο η βία είναι έντονη και αισθητή στις γυναίκες με κάθε τρόπο, σε όλες τις ηλικίες, σε όλες τις κοινωνικές ομάδες, στην οικογένεια, στην εργασία, στο σχολείο, στην κοινωνία, στον κόσμο, παντού.

Η βία είναι πια ανεξέλεγκτη και πολύ ύπουλη, γιατί πέρα από τους -δυστυχώς- προφανείς τρόπους των ξυλοδαρμών και των εγκλημάτων υπάρχει και η ψυχολογική βία που ασκείται, ειδικά στο σχολείο και στους εργασιακούς χώρους και η οποία έχει πάρει πολύ μεγάλες διαστάσεις ακόμα και στο διαδίκτυο.Αφροδίτη Γραμμέλη | @afroditiag

Οι γυναίκες υφίστανται βία και στο διαδίκτυο με επιθέσεις, με ρατσιστικά και σεξιστικά σχόλια. Δεν νιώθω ότι έχουμε κάνει πολλά βήματα μπροστά. Υπάρχει μια δημοσιοποίηση αλλά δεν υπάρχει θεραπεία και αυτό με στενοχωρεί ιδιαιτέρως».
Ναταλία Γερμανού (παρουσιάστρια - στιχουργός)

«Θα πρέπει να γίνει συνείδησή μας, να είναι κάθε μέρα μία μέρα κατά της βίας ενάντια στις γυναίκες. Δυστυχώς είναι απογοητευτικά τα ποσοστά, μετράμε 12 γυναικοκτονίες μέσα σε αυτή τη χρονιά.

Άκουσα για μία γυναίκα στη Μυτιλήνη, η οποία πάτησε το panic button και την κάλεσαν από την αστυνομία μετά από μισή ώρα να τη ρωτήσουν εάν είναι όλα καλά. Ναταλία Γερμανού | Facebook

Παρόλα αυτά, θέλω να πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα γίνει συνείδηση. Αυτό αφορά και τα δύο φύλα βέβαια. Η μέρα αφορά τις γυναίκες, αλλά θέλω να γίνει συνείδηση σε κάθε φύλο, ότι η βία πρέπει να εξαλειφθεί στις ενδοοικογενειακές μας σχέσεις και ότι η γυναίκα πρέπει να σταθεί στα πόδια της και να είναι ισχυρότερη από ποτέ.

Δεν ξέρω αν η λύση είναι να φτιαχτεί μια δομή σε κάθε γειτονιά, δεν ξέρω αν η λύση είναι το αστυνομικό τμήμα που πρέπει μια γυναίκα που κακοποιείται ή που υφίσταται λεκτική βία να το νιώθει σαν δεύτερο σπίτι της. Πρέπει όμως με αυτό το πράγμα να τελειώσουμε χθες».
Βάνα Μπάρμπα (ηθοποιός)

«Αυτό που λέω μέσα από την καρδιά μου είναι δράσεις, όχι άλλα λόγια. Να υπάρξουν δράσεις από τα κράτη, από τους δήμους και μεγαλύτερη αυστηρότητα από τους νόμους.Βάνα Μπάρμπα | NDP

Ο μόνος τρόπος να συνετιστούν αυτοί οι τύπου-νταήδες που τολμούν και απλώνουν χέρι στις γυναίκες είναι να είναι μέσα στη φυλακή ισόβια. Θα τολμήσουν τότε να ξανακακοποιήσουν γυναίκες; Η δράση είναι να αλλάξουν οι νόμοι.

Δεν αρκεί ένας μικρός εκφοβισμός, χρειάζονται ισόβια στη φυλακή για να καταλάβουν τι σημαίνει φόβος και τι σημαίνει "απλώνω χέρι σε ένα πλάσμα ανθρώπινο σαν τη γυναίκα - μάνα"».
Δώρα Χρυσικού (ηθοποιός)

«"Ο κόσμος είναι μια φρικτή, αλλά πολύ επιτυχημένη και αποτελεσματική πατριαρχία και όλοι μας μεγαλώνουμε για να ζούμε και να εργαζόμαστε μέσα σε αυτήν", Jessica Taylor

Ποτέ δεν ήταν εύκολο να είσαι γυναίκα. Είναι μια διαρκής επαναλαμβανόμενη πάλη επιβίωσης. Γι΄ αυτό πριν ξαναπείτε «μας ζάλισαν αυτές οι φεμινίστριες, σκεφτείτε πότε ήταν η τελευταία φορά που κοιτάξατε 10 φορές πίσω σας γυρνώντας το βράδυ μετά από βραδινή έξοδο; Πότε σφίξατε τα κλειδιά στο χέρι σφιχτά μέσα στο σκοτάδι; Πότε αλλάξατε ρούχο για να μην προκαλέσετε; Πότε φάγατε χαστούκι γιατί δεν θέλατε να κάνετε έρωτα με τον σύντροφό σας; Πότε μετρήσατε δεκάδες δολοφονίες αδερφών σας μόνο και μόνο γιατί ήταν γυναίκες. Καλωσήρθατε στον κόσμο μας.

Το γεγονός ότι πρέπει να υπάρχει ειδική μέρα κατά της βίας των γυναικών είναι από μόνο του η πιο τρανή απόδειξη πόσο δρόμο έχουμε ακόμα να διανύσουμε. Δρόμο για να είμαστε ασφαλείς, δρόμο για αυτοδιάθεση του σωματός μας, δρόμο για επιλογή στο όχι , δρόμο για ισότητα, φροντίδα και εξάλειψη του φόβου με βάση το φύλο μας.

Κι όσο η πατριαρχία, ο μισογυνισμός, η τοξική αρρενωπότητα, η ματσίλα και οι παραδοσιακοί ρόλοι αναπαράγωνται στον δημόσιο λόγο και στις καθημερινές πρακτικές με όρους βγαλμένους από το χρονοντούλαπο της ιστορίας, απόρροια του πιο συντηρητικού και παρωχημένου παρελθόντος, τόσο αυτός ο δρόμος θα φαντάζει ατελείωτος, δύσβατος και τραχύς.

Ναι, η έμφυλη βία υπάρχει, και κατατρώει τα σωθικά της κοινωνίας μας δεκαετίες τώρα, πίσω από κλειστά στόματα και ακόμα πιο κλειστές συνειδήσεις· και όσο το φιλοθεάμον κοινό αρνείται να δει οτι οι βιασμοί, οι σεξουαλικές παρενοχλήσεις, ο ψυχολογικός στραγγαλισμός και απανωτές λεκτικές επιθέσεις δεν είναι φαινόμενα που καταγγέλονται τώρα απο μερικές διάσημες, χάνει τη χρυσή ευκαιρία να καθαρίσει και το δικό του σπίτι.Δώρα Χρυσικού | NDP

Χάνει την ευκαιρία να μιλήσει για την έμφυλη βία με όρους ρεαλισμού και αλήθειας, ως ένα φαινόμενο που διατρέχει οριζόντια την ελληνική κοινωνία. Από το τελευταίο χωριό του βορρά μέχρι τα σαλόνια του Κολωνακίου.

Ο σεξισμός, η αρσενική βία και κυριαρχία, ο μισογυνισμός και η κουλτούρα του βιασμού δεν έχουν ούτε πολιτικό, ουτέ ψυχοκοινωνικό, ούτε οικονομικό πρόσημο. Δεν υπάρχει τύπος θύτη· και η βία είναι συχνά κρυμμένη στην εστία από τον οικείο, τον φίλο, τον συγγενή.

Αν κάτι μας έμαθε το κίνημα #metoo και αν κάτι φάνηκε περίτρανα είναι πως η ζωή των θηλυκοτήτων συχνότατα μπορεί να αποτελέσει φυτώριο κακοποιητικών, παραβιαστικών και παρενοχλητικών συμπεριφορών, και πως η κατάχρηση εξουσίας συμπλέκεται με το ανδρικό προνόμιο και τον μισογυνισμό, με την πιο ακραία μορφή του να είναι η βία.

Σωματική, σεξουαλική καθώς και λεκτική και ψυχολογική. Μάς έμαθε όμως και κάτι άλλο· πως ο φόβος μπορεί να αλλάξει πλευρά. Γιατί η η απελευθέρωση του γυναικείου λόγου συνοδεύτηκε από τη βαριά σιωπή των ανδρών, μάς έδειξε πως η ιστορία των γυναικών που κατήγγειλαν παραβιαστικές συμπεριφορές είναι η ιστορία όλων μας, μια μακρά ιστορία ενσωματωμένης εμπειρίας έμφυλης καταπίεσης·

Πως μέσα σε ανδροκρατούμενα συστήματα με αυστηρές έμφυλες ιεραρχήσεις, όπου ο νόμος της σιωπής και της συνενοχής ήταν κυρίαρχα, μπορεί να γίνει μια ρωγμή φωτός· πως πλέον οι γυναίκες δημιουργούν μια αλυσίδα φροντίδας και προστασίας μεταξύ τους, αναγνωρίζοντας τα δικαιωματά τους, διεκδικώντας ισότητα και σεβασμό θέτοντας σαφή όρια. Παράλληλα οι κοινωνίες εξελίσσονται, μετατοπίζονται στο νέο. Θεσπίζονται νόμοι προστασίας των θηλυκοτήτων, δημιουργούνται δομές και υποστηρικτικά δίκτυα.

Γιατί το MeToo έδωσε ώθηση στην ανάπτυξη των φεμινιστικών αγώνων, ενώ πολλές θεσμικές μεταρρυθμίσεις σε διάφορες χώρες του κόσμου έλαβαν χώρα στον απόηχό του. Από τον πολλαπλασιασμό, τη συσσώρευση και τη διεθνοποίηση ιστοριών που γεννιούνται από το μοναχικό «εγώ», που μετατοπίζεται στο «κι εγώ», σχεδιάζεται ένα «εμείς», ένα σημαντικό πολιτικό υποκείμενο, το «εμείς» των γυναικών, που συνιστά παράγοντα κοινωνικής αλλαγής.

Κυρίως όμως εμείς οι γυναίκες αποκτήσαμε φωνή και ορατότητα. Μαθαίνουμε μια νέα γλώσσα. Μπαίνουμε στη σχέση, την εργασία με νέους κώδικες και νέα εργαλεία . Βαδίζουμε χέρι χέρι , έναν διαγενεακό νέο δρόμο.

Που εκτείνεται από τις γυναίκες που κάηκαν στην πυρά ως μάγισσες στο Σάλεμ, τις σουφραζέτες, μέχρι την Μαλάλα Γιουσαφζάι, μια μακρά πορεία διεκδικήσεων, αίματος και συντριβής. Αλλά και κατακλυσμιαίων αλλαγών. Λύτρωσης και ανάσας. Εγώ αδερφή μου σε πιστεύω. Ποτέ δεν είναι αργά για να μιλήσεις. Κι αυτό είναι η νέα κατάκτησης, της νέας εποχής που ανέτειλε.

Με την κοινωνία συμπαραστάτη και πιο έτοιμη να ακούσει. Με την πολιτεία πιο θαρραλέα και αποφασισμένη να ευθυγραμμιστεί με τις επιταγές αυτών των νέων προκλήσεων της νέας εποχής. «Όμως αργεί ακόμα να ξημερώσει».

Γιατί κάθε μέρα μετράμε νεκρές αδερφές· κι όσο έστω και μία από εμάς θα νιώθει στο πετσί της τη βία και τον πόνο, όσο θα κινδυνεύει στο σπίτι, στο δρόμο , στην εργασία, η ανάσα όλων μας θα κόβεται προσπαθώντας να απαρρυθμίσει αυτές που δεν είναι πια μαζί μας και η οργή μας θα ξεχειλίζει.

Θα δώσουμε τον αγώνα μας και γι αυτές. Για όσες δεν σώθηκαν και για όσες παλεύουν. Για την Καρολαίν και την Ελένη Τοπαλούδη αλλά και τη Γεωργία. Μια αλυσίδα οδύνης μέχρι τη δικαίωση.
Μαρία Παπαγεωργίου (μουσικός)

«"Ποια μάνα τον γέννησε;", είναι το ερώτημα που συνοδεύει την οργή, κάθε φορά που ακούμε για βιασμό, όχι μόνο γυναικών, αλλά και μικρών κοριτσιών και αγοριών. Ένα ερώτημα που δείχνει πόσο βαθύ είναι το τραύμα της κοινωνίας, πόσο αγώνα πρέπει να διανύσουμε στην εκπαίδευση, τη σεξουαλική αγωγή, τις κοινωνικές αντιλήψεις, πέραν του παραδειγματισμού αυτών των ανθρώπων. Μαρία Παπαγεωργίου

Ας ενώσουμε τις δυνάμεις μας και ας μοιραστούμε τις εμπειρίες μας. Για τα ελεύθερα σώματα, για τη χαρά του έρωτα, για τις μάνες που θα είναι ισορροπημένες και θα ανατρέφουν τρυφερούς άντρες».