«Όχι απόψε, αγάπη μου, αλλά αύριο σίγουρα!»

«Όχι απόψε, αγάπη μου!» Και σε αυτές τις τέσσερις λέξεις συνοψίζεται μια προαιώνια διαμάχη που δυναμιτίζει την ατμόσφαιρα. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.


Άτομο συναντά άτομο. Προκύπτει έρωτας τρελός και ζουμπουρλούδικος. Το στρουμπουλό αγγελάκι τρίβει με χαρά τα παχουλά του χεράκια και καρφώνει τα βέλη του. Το αίσθημα βαθαίνει, προχωράει, και έρχεται η συγκατοίκηση. Ως εκεί, απλά υπέροχα! Αγκαλίτσες, τρελό σ3ξ, κοινός βίος, βόλτες και ζωή χαρισάμενη.

Λένε, λοιπόν, να το πάνε και παρακάτω. Χορός του Ησαΐα, συγκίνηση, και σχέδια για δημιουργία οικογένειας. Ίσως προκύψουν ένα ή και περισσότερα παιδάκια. Το έργο, όμως, τότε, αλλάζει ολοκληρωτικά. Τα πανέμορφα μικρά τερατάκια έχουν τόση ενέργεια που μπορούν να εξαντλήσουν δέκα ενήλικες, όχι δύο. Κι αυτή η αλλαγή, μπορεί να βρει τον έναν, ή και τους δύο στο ζευγάρι, να παλεύουν σε πολλά μέτωπα· όχι με την κακιά μάγισσα, αλλά με την καθημερινότητα.

Προσπαθούν να ισορροπήσουν ανάμεσα σε πολλούς ρόλους:

Να είναι καλοί στη δουλειά τους.
Να φροντίζουν το σπίτι τους.
Να περνάνε χρόνο με τα παιδιά τους.


Και το ταίρι, ακόμα κι αν βοηθάει όσο μπορεί, είναι δύσκολο να αντιληφθεί πως δεν είναι πια ο πρωταγωνιστής του έργου· προτεραιότητα έχουν οι ανάγκες των μικρότερων μελών της οικογένειας. Δε βρίσκονται πια εύκολα μόνοι τους. Τρέχουν γύρω από τις υποχρεώσεις, αναζητώντας λίγο χρόνο για βασικές ανάγκες, όπως ο ύπνος. Το χουζούρεμα στο κρεβάτι και τα ξέγνοιαστα πρωινά της Κυριακής φαντάζουν μακρινό παρελθόν. Τα ξενύχτια στα μπαράκια έχουν αντικατασταθεί από αλλαγές πάνας και κλάματα μωρών. Μια κοινή έξοδος μοιάζει Γολγοθάς· πρέπει να βρεθεί φύλαξη για τα παιδιά, να προγραμματιστούν όλα. Ένα “ουφ” το όλον.



Η ξεκούραση φαντάζει εξωτικό ταξίδι στις Μαλδίβες- δύσκολα πραγματοποιήσιμο και ασύμφορο. Μέχρι που, ένας εκ των δύο διεκδικεί το κομμάτι της κοινής τους ζωής που αναντίρρητα ανήκει μόνο στους δύο τους. Αυτή την έλξη που τους έφερε κοντά. Αυτό που έκανε δύο αγνώστους οικογένεια. Κάνει κρούση, λοιπόν, για να βρεθούν οι δυο τους. Βοηθάει να κοιμηθούν τα παιδιά, ετοιμάζει ρομαντική ατμόσφαιρα, πλησιάζει με βλέμμα όλο υποσχέσεις. Και κάπου εκεί ακούει τη φράση: «Όχι απόψε, αγάπη μου.»


Απογοητεύεται. Αλλιώς το σχεδίαζε. Αρχίζει να πιστεύει πως το ταίρι του δε βρίσκει πλέον ελκυστική τη φιγούρα του. Χίλιες μαύρες σκέψεις περνούν από το μυαλό του. Δε σκέφτεται το προφανές. Ότι το ταίρι του είναι εξαντλημένο, ψυχικά και σωματικά. Το μυαλό του δεν έχει χώρο για σ3ξ. Ναι, το μυαλό· το σώμα ακολουθεί το μυαλό. Δεν αισθάνεται ούτε κατά διάνοια αντικείμενο του πόθου τη δεδομένη στιγμή. Έχει λεκέδες από φρουτόκρεμα πάνω στην μπλούζα και δεν έχει προλάβει να κάνει ντους. Ταυτόχρονα, πρέπει να τελειώσει και κάτι για τη δουλειά, ενώ σκέφτεται τι χρειάζεται να αγοράσει από το μάρκετ την επόμενη μέρα. Τρικυμία εν κρανίω, δηλαδή.



Προφανώς και γουστάρει, αλλά αλλιώς το φαντάζεται. Αλλιώς θα ήθελε να πραγματωθεί. Και το σ3ξ είναι το τελευταίο πράγμα που περνάει από το μυαλό εκείνη τη στιγμή. Αν το σκηνικό της άρνησης γίνει συνήθεια, όμως, μπορεί να βρει τον σύντροφο που έχει απορριφθεί να θυμώνει, να παραπονιέται, να μην κατανοεί την όλη φάση. Κι εν συνεχεία, μπορεί να γίνει αυτή η ψυχρότητα, αφορμή για τσακωμούς ή ψυχρότητα στο ζευγάρι.

Η λύση; Κάπου στη μέση. Κι έρχεται με υπομονή και κατανόηση. Έπειτα, θα έρθει και η τάση. Η τάση να μη χαθεί αυτό που αποτελεί το θεμέλιο μιας σχέσης· την απαρχή, τον πυρήνα. Το “δύο” που οδήγησε στα υπόλοιπα. Οπότε, στην επόμενη κρούση, μπορούν να πουν: β«Όχι απόψε, αγάπη μου, αλλά αύριο σίγουρα!». Κι όντως, να το εννοούν.


Συντάκτης: Χριστίνα Ευτυχίδου