Το δικαίωμα στην αυτοφροντίδα..

Γράφει η Τζένη Ζάικου

Δεν ξέρω ποιος χρειάζεται να το ακούσει αυτό, αλλά η εξέλιξη και η αυτοφροντίδα δεν έρχονται πάντα με το να πιέζεις τον εαυτό σου να αντέξει και να κάνει περισσότερα. Κάποιες φορές, αυτοφροντίδα και αξιοπρέπεια σημαίνει να κάνεις ένα βήμα πίσω και να βάζεις ως προτεραιότητα τον εαυτό σου, την ψυχική και τη σωματική σου υγεία.

Είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι το ανοσοποιητικό μας σύστημα συνδέεται άμεσα με την ψυχική μας υγεία. Με λίγα λόγια, αν δεν νιώθουμε υγιείς μέσα σε ένα περιβάλλον, είτε αυτό είναι η εργασία μας είτε μία σχέση – ερωτική ή μη – τότε είναι πολύ πιθανό το σώμα μας να αρχίσει να εκδηλώνει σημάδια εξάντλησης, ακόμη και ασθένειας.

Έχετε παρατηρήσει ποτέ τον εαυτό σας να δυσκολεύεται να σηκωθεί από το κρεβάτι για να πάτε στη δουλειά; Όχι γιατί είστε άυπνοι ή χωρίς καμία όρεξη, αλλά επειδή νιώθετε το σώμα σας να αντιδρά; Πονοκέφαλοι, συχνές ιώσεις, στομαχικά προβλήματα είναι μόνο μερικά από τα συμπτώματα που μπορεί να εμφανιστούν, αν το σώμα σας απορρίπτει τη συνθήκη στην οποία βρίσκεστε εκείνη την περίοδο.

Και αυτά είναι μόνο τα σωματικά συμπτώματα, τα οποία φυσικά είναι και πιο δύσκολο να αγνοήσουμε. Τι γίνεται όμως με την ψυχική μας υγεία; Αρνητικές σκέψεις, ευερεθιστότητα, συχνές αλλαγές στη διάθεση, νεύρα, αίσθημα απελπισίας… Όλα αυτά είναι σήματα που συχνά παραβλέπουμε ή καταπνίγουμε.

Αυτό που νομίζω πως κάνουμε λάθος σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ότι αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας με σκληρό τρόπο. Τον λογοκρίνουμε. Δεν του αφήνουμε τον χώρο και τον χρόνο να μας πει αυτό που θέλει, ότι δηλαδή δεν νιώθει άνετα με την παρούσα κατάσταση, ότι κάτι χρειάζεται να αλλάξει. Στο τέλος, τον έχουμε καταπιέσει τόσο πολύ που καταλήγουμε να μας αρρωσταίνουμε.

Οι λύσεις δεν είναι πάντα εύκολο να βρεθούν, και οι αποφάσεις δύσκολα παίρνονται. Σε περίπτωση όμως που είτε δεν μας έχουν μάθει να βάζουμε ως προτεραιότητα τον εαυτό μας είτε έχουμε υπάρξει ανεπίδεκτοι μαθήσεως στο παρελθόν, ίσως ήρθε η ώρα να πάρουμε μία ανάσα και να βιώσουμε έστω και μία στιγμή ειλικρίνειας.

Άραγε, πόσο συχνά λέμε την αλήθεια στον ίδιο μας τον εαυτό; Αναρωτιέμαι μήπως τελικά είναι πιο εύκολο να ξεγελάσουμε εμάς τους ίδιους παρά τους γύρω μας. Άλλωστε, οι γύρω μας φαίνεται να έχουν καλύτερη εικόνα της κατάστασης. Ίσως επειδή όταν κοιτάς κάποιον απ’ έξω, σου είναι πιο εύκολο να τον δεις καθαρά, χωρίς ωραιοποιήσεις και δικαιολογίες.

Έχουμε μάθει να το αναγνωρίζουμε στον εαυτό μας και να τον επιβραβεύουμε όταν δουλεύουμε σκληρά, όταν καταφέρνουμε να κάνουμε multitasking και να πετυχαίνουμε πολλούς στόχους ταυτόχρονα. Δεν είμαι σίγουρη όμως κατά πόσο μπορούμε να μας αναγνωρίσουμε την ανάγκη για ξεκούραση, την ανάγκη να γιατρευτούμε από μία τοξική δουλειά ή μία κακοποιητική ψυχικά σχέση. Την ανάγκη να πενθήσουμε έναν αγαπημένο άνθρωπο, γνωρίζοντας ότι αυτό μπορεί να πάρει πολύ περισσότερο από τον χρόνο που θα μας βόλευε ώστε να είμαστε “μηχανές” που αποδίδουν καθημερινά στο 100%.

Δεν είμαστε “τεμπέληδες” επειδή θέλουμε να φύγουμε από μία τοξική δουλειά που μας επιβάρυνε ψυχολογικά, ούτε “δεν επενδύουμε” όταν παίρνουμε την απόφαση να απομακρυνθούμε από κάποιον που καταπάτησε τα όριά μας. Δεν γίνεται τυχαία λόγος για τα όρια. Όλοι έχουμε, και σε όλους θα κοστίσει όταν αυτά καταπατηθούν επανειλημμένα. Το λυπηρό είναι όταν καταπατούνται από εμάς τους ίδιους.

Πρέπει να δείχνουμε σεβασμό στον εαυτό μας και να τον αγαπάμε. Άλλωστε, πώς γίνεται να έχουμε την προσδοκία από τους άλλους να μας σέβονται και να μας αγαπούν, αν δεν το κάνουμε πρώτα και κύρια εμείς οι ίδιοι;