Αν σταματήσουμε να μυρίζουμε τη ζωή, τότε ίσως να σταματήσουμε να τη ζούμε πραγματικά.

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Έχεις σκεφτεί ποτέ πώς μια απλή μυρωδιά μπορεί να σε γυρίσει πίσω στο χρόνο; Πώς καταφέρνει έτσι σε μια στιγμή να ξεκλειδώσει αναμνήσεις που μπορεί να νόμιζες πως είχαν θαφτεί για πάντα στο χρονοντούλαπο;
Μετακόμισα αυτές τις μέρες, και μεταξύ άλλων, παίζω με διάφορα κουτάκια κλεισμένα από καιρό, ξεχασμένα..
Μύρισα κανέλα και ξαφνικά ήταν Κυριακή μεσημέρι σε ένα σπίτι γεμάτο κόσμο και γύρω από το τραπέζι της κουζίνας, εκείνο το ξεχωριστό, μεγάλο τραπέζι της κουζίνας, μιλάμε, γελάμε, διαφωνούμε, σιωπούμε..

Ανοίγω τα βιβλία και μυρίζω το χαρτί τους, αγγίζω παλιά ρούχα ξεχασμένα που κουβαλούν την μυρωδιά “τους”.

Δεν ξέρω αν θα υπάρξει ποτέ χρονοκάψουλα που θα μας ταξιδεύει στο μέλλον. Ξέρω όμως ότι έχουμε ήδη μία που μας πηγαίνει στο παρελθόν: τις οσμές. Είναι τρομακτικό, αν το σκεφτείς, το πώς μια τόσο απλή αίσθηση μπορεί να μας επαναφέρει σε στιγμές που είχαν θαφτεί κάτω από στρώματα χρόνου και καθημερινότητας.

Ένα άρωμα δεν είναι απλώς μια μυρωδιά. Είναι μια ολόκληρη εμπειρία. Η φρεσκάδα του λεμονιού μπορεί να σου φέρει πίσω εκείνα τα καλοκαιρινά απογεύματα στο μπαλκόνι, με τα χέρια να κολλάνε από την σπιτική λεμονάδα. Η μυρωδιά του κέδρου ίσως σε κάνει να θυμηθείς το παλιό, ξύλινο πατάρι του σπιτιού σου, γεμάτο θησαυρούς και ιστορίες.

Ανακαλύπτοντας ξανά τον Πειραιά μου, περνώ από έναν παλιό φούρνο της γειτονιάς, η μυρωδιά του φρεσκοψημένου ψωμιού με έκανε να σταματήσω. Έκλεισα τα μάτια, και για μια στιγμή, ήμουν ξανά εκεί: στο χέρι του πατέρα μου, να περιμένω ανυπόμονα να μου δώσει την πρώτη μπουκιά από τη ζεστή, τραγανή κόρα. Δεν ήταν απλώς μια ανάμνηση – ήταν μια ζωντανή, ολοζώντανη εμπειρία.

Πόσο συχνά συνειδητοποιούμε την αξία της όσφρησης; Δεν είναι μόνο μια αίσθηση – είναι ο τρόπος που ο εγκέφαλός μας κλειδώνει εικόνες, ήχους, συναισθήματα. Μια μυρωδιά έχει τη δύναμη να σου ψιθυρίσει «θυμάσαι;», και ξαφνικά βρίσκεσαι εκεί, στη στιγμή που νόμιζες ότι είχες ξεχάσει. Μπορεί να είναι η μυρωδιά της τζιτζιμπίρας, ένα βράδυ σε μια γειτονιά της Αθήνας, που σε κάνει να θυμηθείς τα καντούνια της Κέρκυρας ή το άρωμα ενός αγαπημένου ανθρώπου που έφυγε, αλλά ποτέ δεν έφυγε από μέσα σου.

Οι μυρωδιές είναι τα κλειδιά μας. Είναι τα σημάδια που αφήνουμε πίσω μας, αυτά που μας ορίζουν. «Μυρίζει μαμά» λέει ένα παιδί, και ξαφνικά η ασφάλεια αποκτά άρωμα. «Μυρίζει Χριστούγεννα», και η χαρά γεμίζει τον αέρα. «Μυρίζει εσύ» μου λέει η κόρη μου τακτοποιώντας το ίδιο χαρακτηριστικό άρωμά μου και μου ζητά να της ξαναπώ για πολλοστή φορά την ιστορία του από ένα (πολύ) μακρινό 1996 και πώς δεν το άλλαξα ποτέ.

Αν σταματήσουμε να μυρίζουμε τη ζωή, τότε ίσως να σταματήσουμε να τη ζούμε πραγματικά. Μην ξεχάσεις ποτέ πως ζωή δεν είναι μόνο αυτά που βλέπουμε ή ακούμε. Είναι, πάνω απ’ όλα, αυτά που μυρίζουμε και νιώθουμε.

Μια μυρωδιά μπορεί να είναι το εισιτήριο για το παρελθόν. Και ίσως, το κλειδί για να ανοίξουν οι πόρτες που νόμιζες πως δεν ανοίγουν πια..