Γράφει η Αλεξάνδρα Φαρμάκη
Αύριο, θα σε έχω ξεχάσει. Αύριο… γιατί απόψε ακόμα μου λείπεις.
Απόψε είναι δύσκολο. Απόψε τα φώτα χαμηλώνουν και οι σκιές σου γεμίζουν το δωμάτιο. Είσαι παντού. Στις σκέψεις μου, στο μυαλό μου, σε κάθε ήχο που κάνει το μυαλό μου να ταξιδεύει πίσω. Μου λείπεις. Όχι γιατί το αξίζεις, αλλά γιατί εγώ δεν έχω μάθει ακόμα να σε αφήνω.
Αύριο θα είναι αλλιώς.Αύριο θα ξυπνήσω και δεν θα σε ψάξω στην πρώτη μου σκέψη. Δεν θα μετρήσω τις ώρες που πέρασαν χωρίς να ακούσω τη φωνή σου. Θα αρχίσω να ξαναχτίζω όλα εκείνα που εσύ γκρέμισες. Θα ξαναβρώ εμένα.
Αλλά απόψε; Απόψε ακόμα μου λείπεις.Ακόμα σε ψάχνω σε λέξεις, σε μυρωδιές, σε κάθε τυχαίο τραγούδι που παίζει. Κι αυτό πονάει, γιατί ξέρω πως δεν θα έπρεπε. Ξέρω πως δεν έχεις πια θέση στις νύχτες μου, στα όνειρά μου, στις επιθυμίες μου. Κι όμως, ακόμα είσαι εδώ.
Αύριο, όμως, θα αλλάξουν όλα.Αύριο θα είμαι δυνατή. Θα κλειδώσω τη μνήμη σου σε ένα μέρος που δεν θα μπορείς να φτάσεις ξανά. Θα σε αφήσω εκεί που ανήκεις. Στο παρελθόν. Θα σε ξεχάσω, όχι γιατί το θέλω, αλλά γιατί το χρειάζομαι.
Απόψε, όμως, είσαι ακόμα το “γιατί” μου.Το γιατί πονάω, το γιατί χαμογελάω πικρά, το γιατί μένω ξάγρυπνη. Απόψε ακόμα προσπαθώ να καταλάβω πώς φτάσαμε εδώ, γιατί δεν μπορούσες να μείνεις, γιατί δεν ήθελες όσο ήθελα εγώ.
Αύριο, θα είμαι αλλού.Αύριο, θα πάρω το βλέμμα μου μακριά από εσένα και θα το στρέψω στον εαυτό μου. Θα θυμηθώ τι αξίζω, ποια είμαι. Αλλά απόψε; Απόψε μου λείπεις ακόμα.
Κι αυτό είναι εντάξει. Γιατί κάθε τέλος έχει το δικό του αντίο. Και το δικό μας; Το δικό μας θα τελειώσει αύριο. Απόψε, όμως, θα το νιώσω για μια τελευταία φορά. Θα σε αφήσω να μου λείπεις, για να μπορέσω αύριο να σε αφήσω για πάντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου