Στο κρυφτό και στην ζωή, μετράνε οι παρόντες…

 

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Πέταξα στα σκουπίδια που λες εκείνο το απουσιολόγιο που κράταγα ευλαβικά τα τελευταία χρόνια.  Το αντικατέστησα με ένα παρουσιολόγιο. Ναι.. μια μέρα παράξενη, επίπονη, που πέρασε από μέσα μου ολόκληρη, αποφάσισα πως στην ζωή, οφείλεις να μετράς τους παρόντες.

Άσε τους απόντες στην ησυχία τους. Και για να μην τους έχεις και έννοια, κέρασέ τους από μια δικαιολογία για την απουσία τους και για κατευόδιο χάρισέ τους και το πιο μεγάλο σου χαμόγελο.

Βλέπεις στα εύκολα, όλοι θα δηλώσουν παρόντες. Όλοι θα σου πουν ένα “θα” που δεν θα γίνει “να”. Στα λόγια, θα αγαπηθείς, θα λατρευτείς, θα σε κατανοήσουν, θα σε νιώσουν.. στα λόγια!

Όμως να, είναι που από καιρό τώρα, πήξαμε στα λόγια και λιγόστεψαν οι πράξεις. Πήξαμε στις προθέσεις, και χάσαμε την ουσία. Ναι, πάντα καλή η πρόθεση, αλλά δεν αρκεί! Κάποιες φορές, δεν αρκεί!

Ο άνθρωπος που σου ζητά την παρουσία σου, δεν σου ζητά την υπόσχεση, δεν σου ζητά την πρόθεση, δεν σου ζητά κάτι θεωρητικό. Θέλει το “εδώ” και το “τώρα”. Δεν θέλει να σε νιώσει σαν να είσαι εκεί. Θέλει να είσαι εκεί. Να είσαι εκεί, παρόν!

Μην βιάζεσαι να πεις μεγάλα λόγια. Μην βιάζεσαι να ξεστομίσεις λέξεις γεμάτες υποσχέσεις. Μην βιάζεσαι να πεις… Μην βιάζεσαι να παραμυθιάσεις και να αυτοπαραμυθιαστείς. Βιάσου να κάνεις! Βιάσου να πράξεις. Αλλιώς, μείνει εκεί στην σιωπή σου, είναι πιο τίμιο.

Κι επειδή στο τέλος της μέρας, μετράει η αγκαλιά που σε έκλεισε, το χέρι που σε κράτησε, η παρουσία που δεν έμεινε πρόθεση, πέταξα το απουσιολόγιο, μαζί με τις απουσίες.

Βλέπεις πώς το έγραφε σε εκείνο τον τοίχο;
Στο κρυφτό και στην ζωή, μετράνε οι παρόντες…