Εγώ πιστεύω σ’ αυτό το «μαζί» και παλεύω γι’ αυτό ακόμη και με τον ίδιο μου τον εαυτό. Εσύ;

Ξέρεις, υπάρχουν στιγμές που δεν αντέχω.

Δεν αντέχω να μη σε βλέπω, να μη σε ακούω, να μη σε μυρίζω, να μη σε νιώθω. Είναι που θέλω τα χέρια μου να κουρνιάσουν μέσα στα δικά σου. Να χωθώ εκεί μέσα στον λαιμό σου μέχρι να μου κοπεί η ανάσα. Να με πάρεις αγκαλιά μέχρι να μουδιάσουν τα ακροδάχτυλά σου.

Δε θέλω να προσπαθώ από τα σημεία στίξης να καταλάβω σε τι διάθεσή βρίσκεσαι αλλά να μπορώ να το δω μέσα στα μάτια σου. Να μη χρειάζεται να σου περιγράφω σκηνικά από την Κυριακή μου, αλλά να είσαι εκεί να τα βλέπεις. Να έχεις στ’ αυτιά σου τον τόνο της φωνής μου για να καταλαβαίνεις πώς λέω το κάθε τι. Για να μπορείς να έχεις άποψη κι όχι υποψίες.

Να μπορώ να αφουγκράζομαι τον τόνο της φωνής σου και να μη διαβάζω ένα μήνυμα δέκα φορές, με όλους τους πιθανούς τρόπους, για να βρω πώς μου μιλάς. Να μην πρέπει να σκεφτώ αν ο εκνευρισμός μου είναι δικαιολογημένος ή μήπως υπερβάλλω. Να αντιλαμβάνομαι πότε τελικά φταίω εγώ που είσαι στην τσίτα ή απλώς τα ζόρια που περνάς σε κάνουν να «ξεσπάς» με το παραμικρό.

Ξέρεις, υπάρχουν στιγμές που η καρδιά μου πάει να σπάσει από αγάπη. Όταν όλα ηρεμούν και μένω μόνη με τον εαυτό μου είναι η ώρα που κατακλύζεις όλο μου το είναι. Κι αυτό δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμο για τη δική μου ψυχοσύνθεση. Γιατί αυτές τις στιγμές έμαθα να υπάρχω μόνο με μένα. Να με μαλώνω, να με μπουστάρω, να με καθησυχάζω ή να με αγνοώ. Πολλές δεκαετίες. Κάθε βράδυ η ίδια απογραφή.

Και τώρα εσύ έχεις μεγαλύτερη σημασία. Πρώτα θα σκεφτώ εσένα. Είσαι καλά; Ξεκουράστηκες; Πόσες φορές νευρίασες σήμερα; Τι δυσκολίες έχεις να αντιμετωπίσεις που δε μου τις λες για να μην αγχωθώ; Καταλαβαίνεις άραγε ότι καταλαβαίνω; Νιώθεις πως μπορείς να μου λες τα πάντα ή δε σου έχω δώσει να το καταλάβεις και δε με εμπιστεύεσαι; Φταίω εγώ; Εσύ; Ή κάτι κάνουμε λάθος μαζί;

Απαντήσεις δεν έχω. Όχι για σένα τουλάχιστον. Μπορώ μόνο για τον εαυτό μου να μιλήσω και σε βεβαιώνω πως σε εμπιστεύομαι. Πως νιώθω ότι και το μεγαλύτερο έγκλημα να έκανα αύριο, θα ήσουν στους δύο πρώτους ανθρώπους που θα το έλεγα.

Κι έρχεται η πραγματικότητα να μου υπενθυμίσει πως μερικές ιστορίες δεν είναι εύκολες ούτε απλές. Κι εγώ αυτό το ξέρω. Άλλωστε το εύκολο δεν ήταν ποτέ στη ζωή μου προσβάσιμο. Σε οποιονδήποτε τομέα. Είναι λες και πάω να παίξω κάποιο παιχνίδι και διαλέγω κατευθείαν επίπεδο δυσκολίας «expert». Από παιδί.

Μόνο που αυτή τη φορά νιώθω πως το δικό μας «μαζί» μπορεί να περάσει οποιαδήποτε πίστα. Αρκεί να ισχύει το «μαζί». Κι αυτή είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που νιώθω τόσο σίγουρη για κάτι. Εγώ πιστεύω σ’ αυτό το «μαζί» και μπορώ να παλέψω γι’ αυτό ακόμη και με τον ίδιο μου τον εαυτό. Εσύ;