Image by Drazen Zigic on Freepik Γράφει η Άννα Μαρία Παπαδοπούλου – Ψυχολόγος Υγείας / Ψυχοθεραπεύτρια
“Κάποιος φωνάζει για να αγαπηθεί αλλά κανείς δεν μπορεί να αγαπήσει κάποιον που φωνάζει”
Μια βαθιά αντίφαση που συμβαίνει συχνά στις ανθρώπινες σχέσεις είναι το ότι κάποιος φωνάζει για να αγαπηθεί, αλλά κανείς δεν μπορεί να αγαπήσει κάποιον που φωνάζει.
Αυτή η πραγματικότητα δείχνει την απελπισία που μπορεί να νιώθει κάποιος όταν ζητάει αγάπη με έναν τρόπο που, αντί να την προκαλεί, την απομακρύνει.
Η “φωνή” μπορεί να είναι κυριολεκτική (δηλαδή φωνές, εκρήξεις θυμού) ή συμβολική (συμπεριφορές που εκφράζουν ανάγκη, άγχος, απόγνωση).
Ο θυμός μας προς τους άλλους είναι θυμός προς τον εαυτό μας
Το άτομο μπορεί να νιώθει απόρριψη ή αποξένωση, και αυτό το κάνει να φωνάζει για προσοχή και αγάπη.
Ωστόσο, τέτοιου είδους αντιδράσεις συνήθως φοβίζουν ή αποθαρρύνουν τους άλλους, καθώς δημιουργούν μια αίσθηση πίεσης ή και απειλής.
Το παράδοξο εδώ είναι ότι η αγάπη και η οικειότητα χτίζονται μέσα από τη συναισθηματική ασφάλεια και τη σταθερότητα που προσφέρει ο άλλος.
Όταν κάποιος φωνάζει, δείχνει ανασφάλεια και αίσθημα κενού, το οποίο οι άλλοι μπορεί να μην ξέρουν πώς να διαχειριστούν.
Έτσι, αντί να πλησιάσουν, απομακρύνονται.
Για να αλλάξει αυτό το μοτίβο, χρειάζεται να αναζητηθούν πιο ήρεμοι και ουσιαστικοί τρόποι έκφρασης των συναισθημάτων και των αναγκών, όπως
- η ειλικρινής επικοινωνία,
- η κατανόηση του εαυτού και των άλλων και
- η αποδοχή των προσωπικών μας ευάλωτων σημείων χωρίς εκρήξεις.
Η αγάπη συνήθως γεννιέται από την αυθεντικότητα και την ήρεμη σύνδεση, και συχνά καταστρέφεται από την ένταση της φωνής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου