Ένα «μαζί» που δεν φοβάται!

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Υπάρχει ένα «μαζί» που δεν συγκρίνεται με τίποτε άλλο.
Δεν συγκρίνεται με στιγμές, με λέξεις, πράξεις, υποσχέσεις.
Δεν μετριέται με το χρόνο, δεν υπολογίζεται σε μέρες και μήνες ή χρόνια.
Είναι ένα «μαζί» άχρονο και καθηλωτικό.
Είναι το «μαζί» που δεν ακολουθείται από «αλλά». Που μπαίνει πάνω από μικρότητες και εγωισμούς. Που δεν κολώνει να τσακωθεί, να τα σπάσει όλα, να φωνάξει, να κραυγάσει!
Δεν είναι ένας άνθρωπος, μια ψυχή κι όλα αυτά τα ροζ που έχουμε μάθει να λέμε.
Είναι δυο άνθρωποι, με τις ζωές τους, τις προσωπικότητές τους, τις ομοιότητες και τις διαφορές τους, που τους ενώνει κάτι, που δεν αγγίζεται από κανέναν.
Ένα «μαζί» που δεν φοβάται!
Νιώθει, και το δείχνει. Ό,τι κι αν είναι αυτό που νιώθει.
Ζήλια, επιθυμία, έρωτα, θυμό, απογοήτευση..
Δεν κρύβει. Δεν είναι μη μου άπτου. Δεν είναι ψωροπερήφανο. Έχει ασπίδα του την αλήθεια του έρωτα και το πάθος της καψούρας και την αντοχή της αγάπης. Έχει δύναμη του την σιγουριά πως ο,τι κι αν γίνει, ο,τι και αν μέσα στη μέρα κάνει τους δυο να νιώθουν μονάδες, στο τέλος της μέρας, ακόμα και μουτρωμένοι, ακόμα και αμίλητοι, ακόμα και έξαλλοι ο ένας με τον άλλο, θα μείνουν στο «μαζί».
Όχι γιατί δεν έχουν επιλογή. Όχι γιατί δεν έχουν εναλλακτικές. Αλλά γιατί παρ’ όλες τις επιλογές, μόνο στο «μαζί» μπορούν να είναι ελεύθεροι.
Μόνο στο «μαζί» μπορούν να είναι ο εαυτός τους χωρίς μάσκες και προσποιητά χαμόγελα. Μόνο στο «μαζί» αυτοί οι δυο μπορούν να είναι ευτυχισμένοι.
Αυτό το «μαζί», αν είσαι τυχερός και το ζήσεις, δεν θα μπορέσεις ποτέ να το συγκρίνεις.
Από αυτό το «μαζί», δεν θα θελήσεις ποτέ να φύγεις.
Θα μπορείς.. αλλά δεν θα θες.
Γιατί αυτό, είναι το απόλυτο.
Κι αν δεν μπορείς να είσαι αυτό, καλύτερα να μην είσαι τίποτα.