Ο άτυχος Θοδωρής Ιωάννου | Τύπος της εποχής
Καθ' υπερβολήν, οι οπαδοί, ζητούν από τους ποδοσφαιριστές της ομάδας τους να πεθαίνουν για τη φανέλα μέσα στο γήπεδο. Κανείς, βέβαια, δε θέλει να δει έναν νέο άνθρωπο να χάνει τη ζωή του για το... τόπι. Αυτό που ζητούν οι οπαδοί από τους ποδοσφαιριστές είναι να δίνουν τα πάντα για τη νίκη.
Ο θάνατος ενός ανθρώπου είναι σοκαριστικός και, φυσικά, δεν μπορεί να μπει στην ίδια ζυγαριά με μια νίκη σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα.
Έχουμε δει, άλλωστε, δυστυχώς, πολλές φορές τα τελευταία χρόνια ποδοσφαιριστές να «σβήνουν» μέσα στο γήπεδο εξαιτίας καρδιακών προβλημάτων τα οποία ουδέποτε είχε ανακαλύψει.
Αυτό, όμως, που έγινε μια ημέρα σαν σήμερα, στις 5 Οκτωβρίου 1959, με τον ποδοσφαιριστή του Εθνικού Πειραιώς Θοδωρή Ιωάννου είναι κάτι διαφορετικό και σίγουρα πιο σοκαριστικό.
Ο Ιωάννου ήταν ένας υγιέστατος αθλητής. Νέος. Δυναμικός. Η καριέρα του είχε μόλις ξεκινήσει.
Το φτωχόπαιδο που ήθελε να γίνει αστέρας του ποδοσφαίρου
Η σύντομη ζωή του Θοδωρή Ιωάννου έμοιαζε πολύ με όσα κατά καιρούς έχουμε δει στις ταινίες του παλιού, καλού ελληνικού κινηματογράφου.
Φτώχεια, δυσκολίες και πολλά όνειρα για μια καλύτερη ζωή. Για τους πιτσιρικάδες αυτά τα όνειρα περιελάμβαναν μέσα και το ποδόσφαιρο. Και μπορεί εκείνη την εποχή οι ποδοσφαιριστές να μην έπαιρναν αυτά τα «τρελά» λεφτά που παίρνουν σήμερα αλλά οι πόρτες για μια καλή δουλειά, ακόμα και στο δημόσιο, άνοιγαν πιο εύκολα.
Ο Θοδωρής Ιωάννου, λοιπόν, γεννήθηκε το 1939. Η μοίρα του συμπεριφέρθηκε σκληρά από τα πρώτα βήματα της ζωής του. Σε ηλικία μόλις 5 ετών ορφάνεψε αφού έχασε και τον πατέρα του Μιχάλη και τη μητέρα του Σουλτάνα.
Την ανατροφή του την ανέβαλε ο θείος του, ένας φτωχός ηλεκτρολόγος που προσπαθούσε και αυτός να βγάλει ένα μεροκάματο προκειμένου να ζει με αξιοπρέπεια. Μεγάλωσε στα Ταμπούρια του Πειραιά.
Ο μικρός Θοδωρής λάτρευε το ποδόσφαιρο. Άρχισε να δουλεύει ως ηλεκτροτεχνίτης το κατάστημα «Νικολαΐδης Σταρ» γιατί καλά τα όνειρα για ποδοσφαιρική καριέρα αλλά σε εκείνα τα δύσκολα μεταπολεμικά χρόνια έπρεπε να καταφέρει πρώτα να επιζήσει και μετά να παίξει ποδόσφαιρο.
Ο Θοδωρής Ιωάννου με τη φανέλα του Εθνικού | Τύπος της εποχής
Μαζί με τον αδερφό του Χαράλαμπο ζούσαν σε μια παράγκα, δυο επί τρία μέτρα, από λαμαρίνες. Ένα μικρό δωματιάκι δηλαδή, που, ωστόσο, χωρούσε τα μεγάλα του όνειρα.
Ήταν, όμως, ταλέντο και για τον λόγο αυτό δεν άργησε να εντοπιστεί από τους «σκάουτερς» της εποχής που φρόντισαν να του δώσουν, σε ηλικία 17 ετών, μια θέση στην ομάδα του Εθνικού Πειραιά, με αριθμό μητρώου στην ΕΠΟ 66547. Ο Εθνικός Πειραιά εκείνη την εποχή δεν είχε καμία σχέση με την ομάδα του σήμερα. Αποτελούσε το αντίπαλο δέος του Ολυμπιακού στο επίνειο αλλά ήταν και μια από τις σημαντικότερες και πιο ισχυρές ομάδες στη χώρα.
Ο Ιωάννου άρχισε τη (δυστυχώς, σύντομη) καριέρα του από τη θέση του αμυντικού. Ο ίδιος, ωστόσο, ήθελε να βρίσκεται στη γραμμή κρούσης. Να παίζει επιθετικός. Να προσπαθεί να βάλει γκολ.
Το μοιραίο φιλικό με τον Παναθηναϊκό
Στις 4 Οκτωβρίου 1959 ο Θοδωρής Ιωάννου είχε την ευκαιρία να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα. Για εκείνη την ημέρα, ο Εθνικός είχε προγραμματίσει έναν φιλικό αγώνα με τον Παναθηναϊκό στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας.
Ο βασικός επιθετικός της ομάδας, ο Γεωργούλης, άργησε να πάει στο γήπεδο και έτσι ο Ιταλός προπονητής του Εθνικού, ο Τριβιζάν, αποφάσισε να δώσει στο νεαρό Ιωάννου την ευκαιρία που τόσο ήθελε. Να παίξει στην επίθεση της ομάδας.
«Θα βάλω γκολάκια σήμερα. Κάνε μου καλές πάσες για να γλεντήσουμε τον Βουτσαρά», είχε πει ο πανευτυχής Ιωάννου, λίγο πριν την έναρξη του αγώνα, στον φίλο και συμπαίκτη του Μίμη Τσερεγκώφ.
Δυστυχώς, όμως, τα πράγματα εξελίχθηκαν με τρόπο τραγικό. Μόλις στο 14ο λεπτό του αγώνα, μετά από μια ψηλή πάσα ο Ιωάννου σηκώθηκε στον αέρα προκειμένου να διεκδικήσει την μπάλα από τον τερματοφύλακα του Παναθηναϊκού που έβγαινε για να «σβήσει» τη φάση.
Η μοιραία σύγκρουση όπως αποτυπώθηκε σε σκίτσο | Τύπος της εποχής
Οι δυο τους συγκρούστηκαν με μεγάλη δύναμη. Ο Ιωάννου σωριάστηκε στο έδαφος σχεδόν νεκρός. Στην πραγματικότητα αν και τυπικά πέθανε την επόμενη ημέρα, ουδέποτε συνήλθε από εκείνο το σφοδρό χτύπημα!
Επειδή ο αγώνας ήταν φιλικός ο Παναθηναϊκός δεν είχε φροντίσει να υπάρχει γιατρός ή ασθενοφόρο στο γήπεδο.
Τρεις γιατροί που έτυχε να βρίσκονται στην κερκίδα έσπευσαν να βοηθήσουν τον άτυχο ποδοσφαιριστή. Ο πρώτος γιατρός που τον εξέτασε είπε στους υπόλοιπους ποδοσφαιριστές πως «δεν έχει ζωή. Θα πεθάνει μέσα στις επόμενες ώρες»! Και δυστυχώς επιβεβαιώθηκε.
Ο Ιωάννου πάνω στην πινακίδα που μεταβλήθηκε σε φορείο | Τύπος της εποχής
Στο γήπεδο δεν υπήρχε καν φορείο.
Ο ποδοσφαιριστής του Παναθηναϊκού Κώστας Λινοξυλάκης ήταν αυτός που πήγε και ξήλωσε μια διαφημιστική πινακίδα προκειμένου να μεταφέρουν εκτός γηπέδου τον Ιωάννου.
Από εκεί ένα ασθενοφόρο που στο μεταξύ είχε φτάσει στην Αλεξάνδρας τον πήρε και τον μετέφερε στο Ιπποκράτειο που, όμως, οι γιατροί δεν μπορούσαν να κάνουν το παραμικρό. Απλά περίμεναν να επέλθει το μοιραίο.
Ο τερματοφύλακας του Παναθηναϊκού, Μιχάλης Βουτσαράς, έκλαιγε με λυγμούς και πήγε σε ένα εκκλησάκι να προσευχηθεί για τον νεαρό ποδοσφαιριστή.
Ο Θοδωρής Ιωάννου εξέπνευσε, μια ημέρα σαν σήμερα, στις 11.30 π. μ. της Δευτέρας 5/10/1959 από εγκεφαλική αιμορραγία.
Η κηδεία του, την επόμενη ημέρα, ήταν πάνδημη. Πάνω από 50.000 άνθρωποι συγκεντρώθηκαν στον Άγιο Κωνσταντίνου του Πειραιά προκειμένου να συνοδέψουν τον άτυχο ποδοσφαιριστή στην τελευταία του κατοικία.
Το πρωτοσέλιδο για τον θάνατο του Ιωάννου | Τύπος της εποχής
«Ήταν η τύχη του, ήταν η τύχη μου, η κακή μας τύχη»
Ο τερματοφύλακας του Παναθηναϊκού, Μιχάλης Βουτσαράς, με τον οποίο συγκρούστηκε ο Ιωάννου ήθελε να σταματήσει το ποδόσφαιρο μετά από εκείνο το τραγικό περιστατικό. Στην αρχή ένιωθε φρικτές τύψεις. Ένιωθε πως ο ίδιος έφταιγε αν και ήταν κάτι παραπάνω από προφανές πως δεν είχε την παραμικρή ευθύνη.
Ήταν μια φάση από αυτές που συμβαίνουν πολλές φορές, σε κάθε ποδοσφαιρικό αγώνα, σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη. Δεν έκανε κάτι αντικανονικό.
Όπως ήδη αναφέρθηκε, ωστόσο, ο θάνατος του Ιωάννου ήταν σοκαριστικός και ο Βουτσαράς (και αυτός νέο παιδί τότε) ένιωσε ένα τεράστιο βάρος να πέφτει πάνω του.
Τα παράτησε όλα. Σταμάτησε να παίζει ποδόσφαιρο. Οι συμπαίκτες του τον παρακαλούσαν να επιστρέψει. Μέχρι και ο αδερφός του νεκρού ποδοσφαιριστή είχε πάει και του είχε μιλήσει προκειμένου να τον κάνει να επιστρέψει στα γήπεδα.
Πρωτοσέλιδο για την κηδεία του Ιωάννου | Τύπος της εποχής
Ο Μιχάλης Βουτσαράς την παραμονή της πρωτοχρονιάς του 2022 είχε δώσει συνέντευξη στην εφημερίδα «Το Φως» και τον δημοσιογράφο Θέμη Σινάνογλου και εκεί ήταν από τις λίγες φορές που είχε μιλήσει για τα όσα τραγικά είχαν συμβεί με τον θάνατο του Ιωάννου.
«Δεν μπόρεσα κι εγώ ποτέ να καταλάβω πώς συνέβη. Δεν έκανα κάτι κακό, γιατί αν είχα κάνει κάτι κακό, δε θα μπορούσα να κοιμάμαι από τις τύψεις. Έγινε μια μπαλιά, δεν ήταν ψηλή, αλλά δεν σήκωσα τα πόδια μου, ενώ τότε οι τερματοφύλακες τα σήκωναν όταν έβγαιναν. Τα είχα πει και στον αδερφό του άτυχου παίκτη, ο καημένος μου έλεγε «εντάξει, Μιχάλη, πάνω στη φάση ήταν». Βγήκα και συγκρούστηκα μαζί του, με το στήθος μου έπεσα πάνω στην μπάλα και η μπάλα μαζί με το σώμα μου του γύρισε το κεφάλι απότομα. Και του έκοψε τα νεύρα στον αυχένα. Απίστευτο. Ήταν η τύχη του, ήταν η τύχη μου, η κακή μας τύχη», είχε πει ο Μιχάλης Βουτσαράς και πρόσθεσε:
Έκλαιγα μέσα στο γήπεδο, ήθελα να σταματήσω την μπάλα, για πολλές μέρες δεν πήγαινα στην προπόνηση. Έπεσαν πάνω μου οι συμπαίκτες μου να μου αλλάξουν τη γνώμη.
Στην κηδεία δεν πήγα. Είχα εξαφανιστεί. Κρίμα το παιδί, ήταν καλό παιδί και καλός παίκτης. Αν θεωρούσα τον εαυτό μου ότι έφταιγα, δεν θα μπορούσα να το ξεπεράσω ποτέ. Έκανα πολύ καιρό να το ξεπεράσω. Μου έμεινε η στάμπα αυτή. Είχα πάει στο Κορωπί και έμενα, δεν πήγαινα καν στις προπονήσεις, δεν μπορούσα».
Καθ' υπερβολήν, οι οπαδοί, ζητούν από τους ποδοσφαιριστές της ομάδας τους να πεθαίνουν για τη φανέλα μέσα στο γήπεδο. Κανείς, βέβαια, δε θέλει να δει έναν νέο άνθρωπο να χάνει τη ζωή του για το... τόπι. Αυτό που ζητούν οι οπαδοί από τους ποδοσφαιριστές είναι να δίνουν τα πάντα για τη νίκη.
Ο θάνατος ενός ανθρώπου είναι σοκαριστικός και, φυσικά, δεν μπορεί να μπει στην ίδια ζυγαριά με μια νίκη σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα.
Έχουμε δει, άλλωστε, δυστυχώς, πολλές φορές τα τελευταία χρόνια ποδοσφαιριστές να «σβήνουν» μέσα στο γήπεδο εξαιτίας καρδιακών προβλημάτων τα οποία ουδέποτε είχε ανακαλύψει.
Αυτό, όμως, που έγινε μια ημέρα σαν σήμερα, στις 5 Οκτωβρίου 1959, με τον ποδοσφαιριστή του Εθνικού Πειραιώς Θοδωρή Ιωάννου είναι κάτι διαφορετικό και σίγουρα πιο σοκαριστικό.
Ο Ιωάννου ήταν ένας υγιέστατος αθλητής. Νέος. Δυναμικός. Η καριέρα του είχε μόλις ξεκινήσει.
Το φτωχόπαιδο που ήθελε να γίνει αστέρας του ποδοσφαίρου
Η σύντομη ζωή του Θοδωρή Ιωάννου έμοιαζε πολύ με όσα κατά καιρούς έχουμε δει στις ταινίες του παλιού, καλού ελληνικού κινηματογράφου.
Φτώχεια, δυσκολίες και πολλά όνειρα για μια καλύτερη ζωή. Για τους πιτσιρικάδες αυτά τα όνειρα περιελάμβαναν μέσα και το ποδόσφαιρο. Και μπορεί εκείνη την εποχή οι ποδοσφαιριστές να μην έπαιρναν αυτά τα «τρελά» λεφτά που παίρνουν σήμερα αλλά οι πόρτες για μια καλή δουλειά, ακόμα και στο δημόσιο, άνοιγαν πιο εύκολα.
Ο Θοδωρής Ιωάννου, λοιπόν, γεννήθηκε το 1939. Η μοίρα του συμπεριφέρθηκε σκληρά από τα πρώτα βήματα της ζωής του. Σε ηλικία μόλις 5 ετών ορφάνεψε αφού έχασε και τον πατέρα του Μιχάλη και τη μητέρα του Σουλτάνα.
Την ανατροφή του την ανέβαλε ο θείος του, ένας φτωχός ηλεκτρολόγος που προσπαθούσε και αυτός να βγάλει ένα μεροκάματο προκειμένου να ζει με αξιοπρέπεια. Μεγάλωσε στα Ταμπούρια του Πειραιά.
Ο μικρός Θοδωρής λάτρευε το ποδόσφαιρο. Άρχισε να δουλεύει ως ηλεκτροτεχνίτης το κατάστημα «Νικολαΐδης Σταρ» γιατί καλά τα όνειρα για ποδοσφαιρική καριέρα αλλά σε εκείνα τα δύσκολα μεταπολεμικά χρόνια έπρεπε να καταφέρει πρώτα να επιζήσει και μετά να παίξει ποδόσφαιρο.
Ο Θοδωρής Ιωάννου με τη φανέλα του Εθνικού | Τύπος της εποχήςΜαζί με τον αδερφό του Χαράλαμπο ζούσαν σε μια παράγκα, δυο επί τρία μέτρα, από λαμαρίνες. Ένα μικρό δωματιάκι δηλαδή, που, ωστόσο, χωρούσε τα μεγάλα του όνειρα.
Ήταν, όμως, ταλέντο και για τον λόγο αυτό δεν άργησε να εντοπιστεί από τους «σκάουτερς» της εποχής που φρόντισαν να του δώσουν, σε ηλικία 17 ετών, μια θέση στην ομάδα του Εθνικού Πειραιά, με αριθμό μητρώου στην ΕΠΟ 66547. Ο Εθνικός Πειραιά εκείνη την εποχή δεν είχε καμία σχέση με την ομάδα του σήμερα. Αποτελούσε το αντίπαλο δέος του Ολυμπιακού στο επίνειο αλλά ήταν και μια από τις σημαντικότερες και πιο ισχυρές ομάδες στη χώρα.
Ο Ιωάννου άρχισε τη (δυστυχώς, σύντομη) καριέρα του από τη θέση του αμυντικού. Ο ίδιος, ωστόσο, ήθελε να βρίσκεται στη γραμμή κρούσης. Να παίζει επιθετικός. Να προσπαθεί να βάλει γκολ.
Το μοιραίο φιλικό με τον Παναθηναϊκό
Στις 4 Οκτωβρίου 1959 ο Θοδωρής Ιωάννου είχε την ευκαιρία να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα. Για εκείνη την ημέρα, ο Εθνικός είχε προγραμματίσει έναν φιλικό αγώνα με τον Παναθηναϊκό στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας.
Ο βασικός επιθετικός της ομάδας, ο Γεωργούλης, άργησε να πάει στο γήπεδο και έτσι ο Ιταλός προπονητής του Εθνικού, ο Τριβιζάν, αποφάσισε να δώσει στο νεαρό Ιωάννου την ευκαιρία που τόσο ήθελε. Να παίξει στην επίθεση της ομάδας.
«Θα βάλω γκολάκια σήμερα. Κάνε μου καλές πάσες για να γλεντήσουμε τον Βουτσαρά», είχε πει ο πανευτυχής Ιωάννου, λίγο πριν την έναρξη του αγώνα, στον φίλο και συμπαίκτη του Μίμη Τσερεγκώφ.
Δυστυχώς, όμως, τα πράγματα εξελίχθηκαν με τρόπο τραγικό. Μόλις στο 14ο λεπτό του αγώνα, μετά από μια ψηλή πάσα ο Ιωάννου σηκώθηκε στον αέρα προκειμένου να διεκδικήσει την μπάλα από τον τερματοφύλακα του Παναθηναϊκού που έβγαινε για να «σβήσει» τη φάση.
Η μοιραία σύγκρουση όπως αποτυπώθηκε σε σκίτσο | Τύπος της εποχήςΟι δυο τους συγκρούστηκαν με μεγάλη δύναμη. Ο Ιωάννου σωριάστηκε στο έδαφος σχεδόν νεκρός. Στην πραγματικότητα αν και τυπικά πέθανε την επόμενη ημέρα, ουδέποτε συνήλθε από εκείνο το σφοδρό χτύπημα!
Επειδή ο αγώνας ήταν φιλικός ο Παναθηναϊκός δεν είχε φροντίσει να υπάρχει γιατρός ή ασθενοφόρο στο γήπεδο.
Τρεις γιατροί που έτυχε να βρίσκονται στην κερκίδα έσπευσαν να βοηθήσουν τον άτυχο ποδοσφαιριστή. Ο πρώτος γιατρός που τον εξέτασε είπε στους υπόλοιπους ποδοσφαιριστές πως «δεν έχει ζωή. Θα πεθάνει μέσα στις επόμενες ώρες»! Και δυστυχώς επιβεβαιώθηκε.
Ο Ιωάννου πάνω στην πινακίδα που μεταβλήθηκε σε φορείο | Τύπος της εποχήςΣτο γήπεδο δεν υπήρχε καν φορείο.
Ο ποδοσφαιριστής του Παναθηναϊκού Κώστας Λινοξυλάκης ήταν αυτός που πήγε και ξήλωσε μια διαφημιστική πινακίδα προκειμένου να μεταφέρουν εκτός γηπέδου τον Ιωάννου.
Από εκεί ένα ασθενοφόρο που στο μεταξύ είχε φτάσει στην Αλεξάνδρας τον πήρε και τον μετέφερε στο Ιπποκράτειο που, όμως, οι γιατροί δεν μπορούσαν να κάνουν το παραμικρό. Απλά περίμεναν να επέλθει το μοιραίο.
Ο τερματοφύλακας του Παναθηναϊκού, Μιχάλης Βουτσαράς, έκλαιγε με λυγμούς και πήγε σε ένα εκκλησάκι να προσευχηθεί για τον νεαρό ποδοσφαιριστή.
Ο Θοδωρής Ιωάννου εξέπνευσε, μια ημέρα σαν σήμερα, στις 11.30 π. μ. της Δευτέρας 5/10/1959 από εγκεφαλική αιμορραγία.
Η κηδεία του, την επόμενη ημέρα, ήταν πάνδημη. Πάνω από 50.000 άνθρωποι συγκεντρώθηκαν στον Άγιο Κωνσταντίνου του Πειραιά προκειμένου να συνοδέψουν τον άτυχο ποδοσφαιριστή στην τελευταία του κατοικία.
Το πρωτοσέλιδο για τον θάνατο του Ιωάννου | Τύπος της εποχής«Ήταν η τύχη του, ήταν η τύχη μου, η κακή μας τύχη»
Ο τερματοφύλακας του Παναθηναϊκού, Μιχάλης Βουτσαράς, με τον οποίο συγκρούστηκε ο Ιωάννου ήθελε να σταματήσει το ποδόσφαιρο μετά από εκείνο το τραγικό περιστατικό. Στην αρχή ένιωθε φρικτές τύψεις. Ένιωθε πως ο ίδιος έφταιγε αν και ήταν κάτι παραπάνω από προφανές πως δεν είχε την παραμικρή ευθύνη.
Ήταν μια φάση από αυτές που συμβαίνουν πολλές φορές, σε κάθε ποδοσφαιρικό αγώνα, σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη. Δεν έκανε κάτι αντικανονικό.
Όπως ήδη αναφέρθηκε, ωστόσο, ο θάνατος του Ιωάννου ήταν σοκαριστικός και ο Βουτσαράς (και αυτός νέο παιδί τότε) ένιωσε ένα τεράστιο βάρος να πέφτει πάνω του.
Τα παράτησε όλα. Σταμάτησε να παίζει ποδόσφαιρο. Οι συμπαίκτες του τον παρακαλούσαν να επιστρέψει. Μέχρι και ο αδερφός του νεκρού ποδοσφαιριστή είχε πάει και του είχε μιλήσει προκειμένου να τον κάνει να επιστρέψει στα γήπεδα.
Πρωτοσέλιδο για την κηδεία του Ιωάννου | Τύπος της εποχήςΟ Μιχάλης Βουτσαράς την παραμονή της πρωτοχρονιάς του 2022 είχε δώσει συνέντευξη στην εφημερίδα «Το Φως» και τον δημοσιογράφο Θέμη Σινάνογλου και εκεί ήταν από τις λίγες φορές που είχε μιλήσει για τα όσα τραγικά είχαν συμβεί με τον θάνατο του Ιωάννου.
«Δεν μπόρεσα κι εγώ ποτέ να καταλάβω πώς συνέβη. Δεν έκανα κάτι κακό, γιατί αν είχα κάνει κάτι κακό, δε θα μπορούσα να κοιμάμαι από τις τύψεις. Έγινε μια μπαλιά, δεν ήταν ψηλή, αλλά δεν σήκωσα τα πόδια μου, ενώ τότε οι τερματοφύλακες τα σήκωναν όταν έβγαιναν. Τα είχα πει και στον αδερφό του άτυχου παίκτη, ο καημένος μου έλεγε «εντάξει, Μιχάλη, πάνω στη φάση ήταν». Βγήκα και συγκρούστηκα μαζί του, με το στήθος μου έπεσα πάνω στην μπάλα και η μπάλα μαζί με το σώμα μου του γύρισε το κεφάλι απότομα. Και του έκοψε τα νεύρα στον αυχένα. Απίστευτο. Ήταν η τύχη του, ήταν η τύχη μου, η κακή μας τύχη», είχε πει ο Μιχάλης Βουτσαράς και πρόσθεσε:
Έκλαιγα μέσα στο γήπεδο, ήθελα να σταματήσω την μπάλα, για πολλές μέρες δεν πήγαινα στην προπόνηση. Έπεσαν πάνω μου οι συμπαίκτες μου να μου αλλάξουν τη γνώμη.
Στην κηδεία δεν πήγα. Είχα εξαφανιστεί. Κρίμα το παιδί, ήταν καλό παιδί και καλός παίκτης. Αν θεωρούσα τον εαυτό μου ότι έφταιγα, δεν θα μπορούσα να το ξεπεράσω ποτέ. Έκανα πολύ καιρό να το ξεπεράσω. Μου έμεινε η στάμπα αυτή. Είχα πάει στο Κορωπί και έμενα, δεν πήγαινα καν στις προπονήσεις, δεν μπορούσα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου