Εκείνη τον φώναζε έρωτα..

Reading Now:
Εκείνη τον φώναζε έρωτα..







Γράφει η Βασιλική Κοτλίτσα

Τον φώναζε έρωτα, γιατί τον ερωτεύτηκε από το πρώτο λεπτό, από τη πρώτη ματιά, από τα πρώτα δευτερόλεπτα της γνωριμίας τους. Ήταν δύο σπίθες στην αρχή και ύστερα έγινε ολοκαύτωμα πυρός ανταλλάσσοντας απλώς δύο κλέφτες φευγαλέες ματιές.

Τον φώναζε έρωτα γιατί της συστήθηκε από την αρχή σα «θεός» με βέλη στον ώμο που καρφώνει περαστικούς στο διάβα του. Σαν άνθρωπος που ήρθε ουρανοκατέβατος και από αλλού φερμένος.

Δεν ήταν ίδιος με τους άλλους που είχε γνωρίσει ως τότε. Ήταν διαφορετικός, αλλιώτικος. Είχε μια λάμψη από παντού και έναν αέρα όμορφο που τον έλουζε με φως από τη κορφή μέχρι τα νύχια.

Τον φώναζε έρωτα, γιατί μαζί του τον έζησε αληθινά. Τον ένιωσε στο πετσί της και ακτινοβολούσε μυρωδιά φρεσκάδας. Ήταν ατόφιος, αληθινός με μια σιγουριά στο βλέμμα του που φώναζε εμπιστοσύνη.

Έβλεπε το μέλλον μαζί του, τη γαλήνη στα μάτια του και την ειλικρίνεια σε κάθε λέξη που έβγαινε από τα χείλη του.

Ήταν κιμπάρης, γουστόζικος, με μια φινέτσα που παρόμοιας της δεν είχε ξαναδεί.

Ήταν αυτός ο έρωτας που έγινε αγάπη με το καιρό. Ήρθε και έμεινε εκεί. Ακούραστη και αλώβητη μέχρι να αποφασίσουν το τέλος μαζί, ένα τέλος που παρακαλούσαν να μην έρθει ποτέ.