Μια ημέρα σαν σήμερα, στις 4 Οκτωβρίου 1999, ένα πούλμαν που μετέφερε οπαδούς του ΠΑΟΚ ανατράπηκε, έπεσε σε χαράδρα και «παρέσυρε» στο θάνατο έξι νέους ανθρώπους.
Όταν συμβαίνει κάποια τραγωδία συνηθίζουμε να λέμε πως «ο χρόνος σταμάτησε». Αυτό έγινε και μια ημέρα σαν σήμερα, ξημερώματα της 4ης Οκτωβρίου 1999. Στα Τέμπη. Εκείνη την ημέρα, σε εκείνο το μέρος (που έχει γίνει συνώνυμο της τραγωδίας), ο «χρόνος σταμάτησε» για την οικογένεια του ΠΑΟΚ.
Την προηγούμενη ημέρα ο Δικέφαλος του Βορρά αγωνιζόταν στο ΟΑΚΑ απέναντι στον ΠΑΟ. Το τελικό 1-1 άφησε ικανοποιημένους τους οπαδούς του ΠΑΟΚ, οι οποίο ξεκίνησαν το ταξίδι της επιστροφής στη Θεσσαλονίκη.
Από τα συντρίμμια ανασύρθηκαν νεκροί έξι νέοι άνθρωποι, ηλικίας από 17 έως 25 ετών.
Ο Χαράλαμπος, ο Δημήτρης, η Χριστίνα, ο Αναστάσιος, ο Γιώργος, ο Κυριάκος. Νεκρός από τη σύγκρουση και ο 68χρονος οδηγός του φορτηγού.
Η Ελλάδα ξύπνησε μουδιασμένη. Δυστυχώς, δεν ήταν ένα κακό όνειρο. Ο εφιάλτης ήταν πέρα για πέρα αληθινός.
«Χιλιόμετρα κάνω και αρρωσταίνω...»
Η αποστροφή που χρησιμοποιήθηκε για τον μεσότιτλο που μόλις διαβάσατε δεν προέρχεται από σύνθημα των οπαδών του ΠΑΟΚ. Είναι σύνθημα των οπαδών του Ολυμπιακού. Αλλά σε αυτά... δε χωράνε οπαδικά.
Τα ταξίδια με την ομάδα, είτε στο εσωτερικό, είτε στο εξωτερικό, είναι μια ολόκληρη ιεροτελεστία η οποία τηρείται πιστά από τους οπαδούς κάθε απόχρωσης. Κόκκινης, μαύρης, κίτρινης, πράσινης...
Δεν είναι μόνο η μπάλα. Είναι το όλον. Είναι οι φίλοι, η συγκέντρωση για μπύρες πριν την επιβίβαση σε πούλμαν και αυτοκίνητα, το ταξίδι και οι πλάκες, οι κουβέντες και η αγωνία για το αποτέλεσμα.
Φυσικά και είναι ο αγώνας, τα συνθήματα, το πάθος, οι φωνές. Και είναι και η επιστροφή. Η αλήθεια είναι πως η επιστροφή είναι πάντα πιο δύσκολη. Είναι η κούραση. Η αδρεναλίνη δε σε «προστατεύει», πλέον.
Και αν έχει κερδίσει η ομάδα σου είσαι και χαρούμενος. Ξεκουράζεσαι ικανοποιημένος. Αν πάλι έχει χάσει η ομάδα, τότε εκεί τα πράγματα είναι πιο δύσκολα. Δε σου φτάνει η κούραση, έχεις και την «ξενέρα» που προκαλεί η ήττα.
Τώρα αν η ομάδα έχει «τσιμπήσει» κανένα «Χ» τα πράγματα είναι έτσι και έτσι. Ανάλογα και με την εμφάνιση. Μπορεί να μη σε κάνει ευτυχισμένο και χαρούμενο. Μπορεί, όμως, να σου αφήνει και ένα αίσθημα ικανοποίησης. Τουλάχιστον δε χάσαμε.
Κάπως έτσι πρέπει να ήταν και εκείνη την ημέρα, στις 3 Οκτωβρίου 1999, οι οπαδοί του ΠΑΟΚ που είχαν ταξιδέψει από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα, για να πάνε στο ΟΑΚΑ να δουν την αγαπημένη τους ομάδα να παίζει απέναντι στον Παναθηναϊκό.
Ο αγώνας γίνεται κανονικά και τελειώνει βρίσκοντας τις δυο ομάδες ισόπαλες με 1-1. Κάπως έτσι οι οπαδοί του ΠΑΟΚ, επιβιβάστηκαν ξανά σε πούλμαν και αυτοκίνητα προκειμένου να επιστρέψουν στα σπίτια τους.
Όσοι έχουν ταξιδέψει, άλλωστε, με την ομάδα τους (ειδικά σε «δύσκολες» εκτός έδρας αποστολές) γνωρίζουν πως πιο σημαντικό από τη νίκη, είναι το να επιστρέψουν όλοι και όλες στα σπίτια τους όπως ακριβώς έφυγαν από αυτά: Όρθιοι και υγιείς.
Και σε αυτό το ταξίδι της επιστροφής όλα πήγαιναν καλά. Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί πως η τραγωδία ήταν θέμα χρόνου και πως στα Τέμπη το κακό «παραμόνευε». Στα «καταραμένα» Τέμπη. Τα οποία βέβαια μόνο «καταραμένα» δεν είναι. Για όλες αυτές τις τραγωδίες που έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια υπάρχουν (διαχρονικές) ευθύνες, υπάρχουν και ένοχοι. Αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα.
«Ο θάνατος τους βρήκε στον ύπνο»
Περίπου δυο χιλιόμετρα πριν από τα διόδια των Τεμπών, στις 4:30 τα ξημερώματα της 4ης Οκτωβρίου του 1999, το τουριστικό λεωφορείο της εταιρείας «Relax Travel» που μετέφερε 77 οπαδούς του Συνδέσμου Φιλάθλων ΠΑΟΚ Κορδελιού, επιχείρησε προσπέραση και συγκρούστηκε πλαγιομετωπικά με φορτηγό από το απέναντι ρεύμα, το οποίο κατευθύνονταν προς τη Λάρισα.
Από τη σύγκρουση το διώροφο πούλμαν εξετράπη της πορείας του, βγήκε από το δρόμο και έπεσε σε μια χαράδρα βάθους οκτώ μέτρων που υπήρχε στο σημείο. Ακολούθησαν σκηνές πανικού, τις οποίες διαδέχθηκαν σκηνές θρήνου.
Έξι επιβαίνοντες του λεωφορείου:
- ο 20χρονος Χαράλαμπος Ζαπουνίδης,
- ο 25χρονος Δημήτριος Ανδρεαδάκης,
- η 18χρονη Χριστίνα Τζιόβα,
- ο 19χρονος Αναστάσιος Θέμελης,
- ο 21χρονος Γεώργιος Γκανάτσιος
- και ο 17χρονος Κυριάκος Λαζαρίδης ανασύρθηκαν νεκροί.
Την ίδια «τύχη» είχε και ο 68χρονος Αστέριος Αγκζιώτης, ο οδηγός του φορτηγού. Επιπλέον, 33 ακόμα φίλαθλοι του ΠΑΟΚ τραυματίστηκαν ελαφρά ή λίγο πιο σοβαρά και οι οποίοι και διακομίστηκαν στο Γενικό Νοσοκομείο Λάρισας. Ο πιο σοβαρά τραυματίας απ' όλους ήταν ο Χαράλαμπος Τσολακίδης ο οποίος, τελικά, έχασε το αριστερό του πόδι.
Μετά από λίγη ώρα στο σημείο της τραγωδίας έσπευσαν στελέχη της «ασπρόμαυρης» ΠΑΕ προκειμένου να αποκτήσουν μια πλήρη εικόνα και στη συνέχεια να ενημερώσουν τις οικογένειες των θυμάτων σε συνεργασία με την αστυνομία.
«Γυρνούσαμε από την Αθήνα, κοιμόμασταν γιατί ήταν πέντε παρά ξημερώματα. Το ασθενοφόρο ήρθε γρήγορα, αλλά ο θάνατος ήταν ακαριαίος. Μέσα στον ύπνο. Οι πέντε ήταν στον πάνω όροφο. Ήμουν δυο θέσεις πίσω από τον Ανδρεαδάκη στον κάτω όροφο.
Ο οδηγός είχε βάλει τον γιο του. Μιλούσαμε με τον οδηγό και του είπαμε αν είσαι κουρασμένος πάρε τηλέφωνο να στείλουν έναν άλλο. Ξεκινήσαμε με τον κανονικό οδηγό και στο δρόμο άλλαξε. Ήταν να γίνει.
Το πανό εκείνο το έχουμε στο σύνδεσμο και δεν το βγάζουμε. Έχει αίματα πάνω, με αυτό σκεπάσαμε τα δυο παιδιά. Το έχουμε και δεν το βγάζουμε. Ισχύει ότι περνούν (σσ: εννοεί από το σημείο της τραγωδίας όπου έχει στηθεί ένα μνημείο) οπαδοί άλλων ομάδων και αφήνουν δικά τους κασκόλ. Και αυτοί οπαδοί είναι όπως και εμείς» είχε πει στο ραδιοφωνικό σταθμό Arena Fm ο οπαδός του ΠΑΟΚ Ηλίας Βλαχόπουλος ο οποίος επέβαινε στο μοιραίο πούλμαν.
Όπως ανέφερε ο οπαδός του ΠΑΟΚ, από την έρευνα που ακολούθησε προκειμένου να διερευνηθούν τα αίτια που οδήγησαν σε εκείνη την τραγωδία, προέκυψε πως στο Βελεστίνο (λίγα χιλιόμετρα, δηλαδή, μακριά από το σημείο της τραγωδίας), το πούλμαν έκανε μια μικρή στάση προκειμένου να αποβιβαστούν δύο οπαδοί.
Τότε ο οδηγός του τουριστικού λεωφορείου, Κώστας Μανωλάς έδωσε τη θέση του στον 19χρονο Γιάννη Ντοκούση, γιο του ιδιοκτήτη του ταξιδιωτικού πρακτορείου, που είχε αναλάβει το ταξίδι των οπαδών στην Αθήνα. Σύμφωνα με δημοσιεύματα της εποχής, μάλιστα, ο 19χρονος δεν είχε αποκτήσει ακόμα επαγγελματικό δίπλωμα. Την ώρα του δυστυχήματος, τη στιγμή της προσπέρασης δηλαδή, ο Μανωλάς κοιμόταν.
Ο 19χρονος οδηγός την εποχή του δυστυχήματος ήταν φαντάρος και όταν ολοκληρώθηκαν οι δίκες εξέτισε ποινή κάθειρξης πέντε ετών σε στρατιωτική φυλακή.
Λίγες ημέρες μετά την τραγωδία, η οπαδική εφημερίδα «ΠΑΟΚΤΣΗΣ» είχε κυκλοφορήσει έχοντας πρωτοσέλιδο - με κεφαλαία γράμματα – το σύνθημα: «ΠΑΟΚΑΡΑ ΕΙΜΑΙ ΧΑΡΕ ΜΟΥ, ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΠΑΡΕ ΜΟΥ».
Στο μνημείο που έχει στηθεί στο σημείο του τραγικού δυστυχήματος στα Τέμπη, υπάρχουν τα ονόματα των έξι αδικοχαμένων φίλων του ΠΑΟΚ, με την επιγραφή «η αγάπη τους για τον ΠΑΟΚ τους έφερε εδώ, τους άφησε εδώ και συνεχίζει παραπέρα».
Σε εκείνο το σημείο πήγε η ομάδα και η διοίκηση του ΠΑΟΚ μετά την κατάκτηση του νταμπλ το 2019, τη χρονιά, δηλαδή, που συμπληρώθηκαν 20 χρόνια από την τραγωδία, και άφησαν δίπλα στο μνημείο τις δύο κούπες τιμώντας έτσι τα «έξι αετόπουλα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου