Σούρουπο στο σταθμό μόνη....Στέκομαι στην απέναντι αποβάθρα, ακούω ξανά και ξανά «μη φύγεις , μη φύγεις,», νιώθω την ένταση του αποχαιρετισμού. Καθρέφτης της ψυχής τα μάτια, τα μάτια τα λένε όλα, τα κρυφά δάκρυα, το χαμένο βλέμμα ...και το τρένο φεύγει, νιώθεις στα αυτιά το θόρυβο της καρδιάς σου που χτυπά βίαια στις ράγες, λες και μια αόρατη αλυσίδα την ξερίζωσε και τη σέρνει πίσω του καθώς αυτό όλο και ξεμακραίνει.. Κοιτάς γύρω σου, κοιτάς, μα δε.. βλέπεις. Ξαφνικά σκοτείνιασε ο κόσμος, βουβάθηκε η πόλη, ερήμωσε, κι εσύ είσαι μόνη, στέκεις εκεί...σαν απουσία..Νυχτώνει, μα δεν έχεις πού να πας, έτσι νομίζεις. Περνά κάποιος δίπλα σου, κάτι σε ρωτάει, μα δεν απαντάς. Δεν ακούς, δε σε νοιάζει να ακούσεις. Κάθεσαι λίγες στιγμές στο παγκάκι, και φεύγεις, χάνεσαι σα σκιά μέσα στο σκοτάδι. «Κατάρα η απόσταση» σκέφτεσαι...Κατάρα η φυγή ψιθυρίζεις πριν χαθείς. Μα μεγαλύτερη κατάρα φίλε και πιο βαριά, είναι να μην υπάρχει κανείς να βγάλει εισιτήριο με προορισμό εσένα.....
Μαρίζα Τσιτμή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου