Αγάπησα λίγο παραπάνω τους ανέμελους, τους «τρελούς» με τις ξαφνικές αγκαλιές

 

Μικρή η ζωή για να χάνουμε χρόνο. Μικρή, για να αναλωνόμαστε από εδώ και από κει γιατί δεν έχουμε που άλλου να πάμε.
Δε συμφέρει να υποκρινόμαστε όταν δε γουστάρουμε και να χαμογελάμε τάχα μου για το αστείο, ενώ στην ουσία δε το καταλάβαμε ποτέ. Κουράζει η μιζέρια καμία φορά. Το ψεύτικο προφίλ και το τέλειο σώμα με τις σωστές αναλογίες. Ξεφτίζει κάποτε το «θα κανονίσουμε» και στη πραγματικότητα δε το εννοούμε ποτέ.
Η ατάκα «κάποια άλλη φορά» σκούριασαν στο χρόνο γιατί αυτή η φορά δεν ήρθε ποτέ.
Γι αυτά και για αλλά πολλά, αγάπησα λίγο παραπάνω τους ανέμελους, τους «τρελούς» με τις ξαφνικές αγκαλιές και τα τηλέφωνα στις εννιά το πρωί για μια καλημέρα . Αυτούς που όταν τους μιλάς σε κοιτούν στα μάτια και σου ανταποδίδουν το χαμόγελο ακόμα και αν το δικό σου τους φάνηκε αχνό.
Αγάπησα εκείνους με τις αξίες, τις αλήθειες που είχαν να πουν και που τσαλάκωναν τον εαυτό τους καθημερινά χωρίς να τους νοιάζει η γνώμη των άλλων. Εκείνους που έπεφταν στη φωτιά και ύστερα ξαναγεννιούνταν από τις στάχτες τους σα να μην έζησαν ποτέ.
Αυτούς που έπεφταν στη μάχη χωρίς όπλα ακόμα και αν ήξεραν ότι δε θα βγουν ζωντανοί.
Μα λίγο παραπάνω όμως, αγάπησα εμένα. Όχι γι αυτά που έβλεπα σαν θεατής αλλά για όλα εκείνα που έζησε μαζί τους μέχρι να διαλέξω ποια πλευρά θα ακολουθήσω.