Ό,τι έσπασε δεν ξανακολλάει, και αν το προσπαθήσεις δεν θα είναι ποτέ το ίδιο.

Γράφει η Λίνα Παυλοπούλου

Στο φως που σκοτεινιάζει κρύβεται πάντα η χαραυγή. Εκεί που χαράζει, κρύβεται πάντα η ελπίδα.

Τη στιγμή που νιώθεις πελαγωμένος και δεν έχεις τις απαντήσεις, τότε ξεκίνα να σιωπάς το νου.

Εκεί που νομίζεις ότι ξέρεις, εκεί όλα σου ανατρέπονται. Εκεί που νομίζεις ότι τα έχεις τακτοποιήσει, κάποιος σου τραβά ξαφνικά το τραπεζομάντηλο από το στρωμένο τραπέζι και όλα αναποδογυρίζουν, πέφτουν κάτω, σκορπίζουν και σπάνε.

Πρόσεξε εκείνη ακριβώς τη στιγμή που θα πάρεις στα χέρια σου το κομμένο γυαλί. Μπορεί να κοπείς, μπορεί και όχι. Το σίγουρο είναι πως ό,τι έσπασε δεν ξανακολλάει, και αν το προσπαθήσεις δεν θα είναι ποτέ το ίδιο.

Όχι γιατί δεν το πιστεύεις, αλλά γιατί δεν έχεις τη σωστή κόλλα. Ποια είναι αυτή; Η αγάπη. Όμως, τον αγαπάς πραγματικά τον εαυτό σου, ή φροντίζεις να του βάζεις τρικλοποδιά και να τον σαμποτάρεις;

Τελικά, αυτός που τραβάει το τραπεζομάντηλο από το τακτοποιημένο τραπέζι, μήπως είσαι εσύ ο ίδιος;

Απλά αναρωτιέμαι…