Γράφει η Σπυριδούλα Σγούρου
Αυτά τα μάτια τα γεμάτα καλοσύνη και χαμόγελο ζωγραφίζουν τις γκρίζες μου μέρες. Κι εγώ τα κοιτάω και παίρνω δύναμη. Είναι πάντα εκεί, καρφωμένα πάνω μου. Παρακολουθούν κάθε μου κίνηση, κάθε μου βλέμμα, για να βεβαιωθούν πως είμαι καλά!
Μου μιλάνε για νέα ξεκινήματα και καινούργια όνειρα! Μου φωτίζουν τα σκοτάδια μου και μου δείχνουν έναν κόσμο όμορφο. Με σπρώχνουν να κάνω το επόμενο βήμα και με ενθαρρύνουν κάθε φορά που σκοντάφτω και πέφτω. Κι εγώ θέλω τόσο πολύ, να τα πιστέψω γιατί βρίσκομαι μετέωρη στη ζωή που ζούσα πριν και στο τώρα. Ψάχνω να βρω κι εγώ την ομορφιά, που μου δείχνουν, μα δεν την βλέπω πάντα.
Ξέρω μόνο, ποια ήμουν! Εσύ όμως, μου λες πως δεν έχω αλλάξει! Μου μιλάς για μένα με ένα σωρό όμορφα λόγια και καθρεφτίζεται η εικόνα μου στα μάτια σου. Κι αναρωτιέμαι, είναι στα αλήθεια έτσι; Το ήρεμο βλέμμα σου, με διαβεβαιώνει και εγώ κρύβομαι στην αγκαλιά σου.
Κι έχω τόσο πολλή ανάγκη, να με μάθεις να βλέπω με τα μάτια σου, γιατί δεν εμπιστεύομαι πια τα δικά μου! Χάσανε τη λάμψη τους, δεν χαμογελούν πια όπως πριν. Το βλέπω όταν κοιτάζω στον καθρέφτη. Μα μέσα από τα δικά σου μάτια, ο κόσμος φαντάζει αλλιώτικος και το γκρίζο δεν υπάρχει σαν χρώμα.
Γι’ αυτό, πρέπει να μάθω τα πάντα απ’ την αρχή. Ευτυχώς που μπορώ και βλέπω τον εαυτό μου, μέσα από τα δικά σου, γιατί χάθηκα καλέ μου και θέλω να γυρίσω πίσω!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου